Monday, September 19, 2016

Μίνι σύνοδος Αυστρίας..................





ΚΟΣΜΟΣ 

Μίνι Σύνοδος Αυστρίας: Στόχος να μπει τέλος στην «κουλτούρα του καλωσορίσματος»

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Στην πιθανή σκλήρυνση της στάσης της Ευρώπης για το προσφυγικό αναφέρεται η αυστριακή εφημερίδα «Κουρίρ» με σημερινό δημοσίευμα, σχολιάζοντας τους στόχους της «μίνι» Συνόδου Κορυφής για το προσφυγικό, την οποία συγκαλεί το ερχόμενο Σάββατο στη Βιέννη, ο Αυστριακός καγκελάριος και αρχηγός των Σοσιαλδημοκρατών Κρίστιαν Κερν, με τη συμμετοχή, μεταξύ άλλων, του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και της Γερμανίδας καγκελάριου Άγγελα Μέρκελ.
Η εφημερίδα αναφέρει πως ο στόχος παραμένει σταθερός, δηλαδή η Σύνοδος Κορυφής να επισφραγίσει πολιτικά το τέλος της «κουλτούρας του καλωσορίσματος», με την αντικατάσταση της ρήσης της Γερμανίδας καγκελάριου «Θα τα καταφέρουμε», με την πρόταση «Δεν τα καταφέρνουμε πλέον».
Όπως αναφέρεται στη συνέχεια, την πρωτοβουλία για αυτή τη συνάντηση είχε ο ομοσπονδιακός καγκελάριος Κρίστιαν Κερν ο οποίος προσκάλεσε στη Βιέννη δέκα αρχηγούς κυβερνήσεων (Γερμανία, Ελλάδα, Σλοβενία, Κροατία, Σερβία, Αλβανία, Ουγγαρία, Βουλγαρία, Ρουμανία και ΠΓΔΜ), όπως επίσης τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ενώ θέλει να συμμετάσχει οπωσδήποτε και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ.
Για τη Σύνοδο υπάρχει «πολύ μεγάλο ενδιαφέρον», δηλώνει ο καγκελάριος στην «Κουρίρ», η οποία επισημαίνει πως ήδη τον Φεβρουάριο υπήρξε μία συνάντηση στη Βιέννη των βαλκανικών χωρών χωρίς την Ελλάδα, στην οποία ο Αυστριακός υπουργός Εξωτερικών Σεμπάστιαν Κουρτς (σ.σ. του συγκυβερνώντος με τους Σοσιαλδημοκράτες, συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος) είχε αναγγείλει το τέλος του Διαδρόμου των Βαλκανίων, «παρά το οποίο εξακολουθούν να συρρέουν χιλιάδες πρόσφυγες από την Ελλάδα στην Κεντρική Ευρώπη».
Σύμφωνα με την εφημερίδα, ενώ μέχρι τέλος Αυγούστου του 2015, συνολικά 650.000 πρόσφυγες είχαν πάρει αυτόν το δρόμο προς την ΕΕ, εφέτος στο ίδιο χρονικό διάστημα ήταν ακόμη 120.000, αριθμός ακόμη υψηλός για τον Κρίστιαν Κερν, ο οποίος θέλει, όπως γράφει η «Κουρίρ», η Σύνοδος στη Βιέννη να συμβάλει ώστε, με μία συντονισμένη στρατηγική, τα Βαλκάνια να καταστούν αδιαπέραστα για παράνομους μετανάστες, και όπως παρατηρεί ο ίδιος «υπάρχουν πολλά μεμονωμένα μέτρα, αλλά πολύ λίγα κοινά μέτρα».
Ο καγκελάριος φέρεται να δηλώνει στην εφημερίδα πως θέλει να ζητήσει την κατανόηση, διότι για την εφαρμογή των μέτρων χρειάζονται και οι γείτονες, και η στενή συνεργασία θα αποτελέσει ένα είδος προστατευτικής ασπίδας καθώς κανείς δεν γνωρίζει εάν θα τηρηθεί η συμφωνία για τους πρόσφυγες με την Τουρκία, και όπως συμπληρώνει ο ίδιος «δεν επιτρέπεται να εκτεθούμε σε εκβιασμό, γι αυτό πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα τα ενδεχόμενα»
Στη συνέχεια του δημοσιεύματος αναφέρεται πως στη Βιέννη θα συζητηθούν ταχύτερες απελάσεις παρανόμων προσφύγων σε τρίτες χώρες ή στις χώρες προέλευσής τους, όπως επίσης η παροχή συγκεκριμένων βοηθειών προς την Ελλάδα, της οποίας ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, σύμφωνα με την «Κουρίρ», θα δεχθεί μερικά κρίσιμα ερωτήματα, όπως, γιατί η Ελλάδα δεν στέλνει ταχύτερα πίσω στην Τουρκία Σύρους πρόσφυγες, όπως προβλέπεται στη συμφωνία με την ΕΕ, ή γιατί αργούν τόσο πολύ οι διαδικασίες ασύλου στην Ελλάδα.
Όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα, στην ενασχόληση του καγκελάριου Κερν με ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και τη σύγκληση της Διάσκεψης για τα Βαλκάνια, αμέσως μετά την Μπρατισλάβα και τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, διπλωμάτης «βλέπει» την προσπάθεια του να οικοδομήσει ένα διεθνές δίκτυο, ενώ για τους πολιτικούς παρατηρητές συνιστά έναν ανταγωνισμό με τον υπουργό Εξωτερικών Σεμπάστιαν Κουρτς.
Απέναντι στους ψηφοφόρους ο Κρίστιαν Κερν θέλει να κερδίσει έδαφος με μία αυστηρή πολιτική στο προσφυγικό και στο θέμα του ασύλου, καθώς όπως ο ίδιος δηλώνει : «δεν θέλω να συζητούμε αιώνια για λύσεις, αλλά θέλω να δω λύσεις» αναφέρεται στο τέλος του δημοσιεύματος της εφημερίδας «Κουρίρ».
(πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Saturday, September 10, 2016

Διαδρομές στη σκοτεινή Ρώμη





ΒΙΒΛΙΟ 

Διαδρομές στη «σκοτεινή» Ρώμη

ΝΙΚΟΣ ΔΑΒΒΕΤΑΣ
Το πάρκο της Βίλας της Σαβοΐας (νυν Βίλα Αντα) στη Ρώμη. Εδώ, ο Μουσολίνι συνελήφθη το 1943.
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΜΠΕΪΛΙ
Ενα πρωί, νωρίς
μτφρ.: Μαρία Αγγελίδου
εκδ. Ικαρος, σελ. 446
Του ΝΙΚΟΥ ΔΑΒΒΕΤΑ
Περιγράφοντας μία από τις πιο σκοτεινές ιστορικές περιόδους της Ιταλίας, από τη συνθηκολόγησή της με τους Συμμάχους (Σεπτέμβριος του 1943) και την κατάληψή της από τα γερμανικά στρατεύματα έως την απελευθέρωση από τους Αμερικανούς, στο δεύτερο μόλις μυθιστόρημά της, η Βρετανίδα συγγραφέας Βιρτζίνια Μπέιλι γνώρισε απρόσμενα την εκδοτική επιτυχία και είδε το έργο της να παραμένει για μήνες στη λίστα με τα best seller των Sunday Times.
Η Μπέιλι δεν ανήκει στο λεγόμενο «νέο ρεύμα» των Βρετανών συγγραφέων (Κόου, Μακ Γιούαν, Ισιγκούρο κ.ά.) αλλά στην άτυπη σχολή των Αγγλοσαξόνων δημιουργών που αρέσκονται στο να χτίζουν τις μυθιστορίες τους σε συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο και να ερευνούν σε βάθος την εποχή, τα ήθη και τις επιπτώσεις τους στις μελλοντικές γενιές. Ετσι, το «Ενα πρωί, νωρίς» μπορεί να έχει ως σημείο εκκίνησης μια καθημαγμένη από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο χώρα και την εμβληματική πρωτεύουσά της, ωστόσο οι διαδρομές των ηρώων του απλώνονται σχεδόν σε πέντε δεκαετίες, ενώ ο καθαρός χρόνος της τριτοπρόσωπης αφήγησης πατάει εναλλάξ σε δύο έτη, 1943 και 1973.
Η ιστορία αρχίζει στη Ρώμη τον Οκτώβριο του ’43, όταν οι Γερμανοί αποφασίζουν να μεταφέρουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τους Ιταλοεβραίους που μέχρι τότε είχαν εξαιρεθεί από τους εκτοπισμούς. Η Κιάρα Ραβέλο, κεντρική ηρωίδα του μυθιστορήματος, θα βρεθεί εντελώς τυχαία εκείνο το πρωινό στην είσοδο του γκέτο και θα δει τα Ες Ες να στοιβάζουν στα φορτηγά τις πρώτες οικογένειες. Μια μητέρα για να σώσει τον επτάχρονο γιο της θα τον πετάξει από το φορτηγό στην αγκαλιά της Κιάρα, που παρακολουθεί άναυδη τη σκηνή. Το μόνο που θα προφτάσει να της πει είναι ότι ονομάζεται Ντανιέλε Λεβί. Ετσι, η νεαρή Ρωμαία βρίσκεται από τη μια στιγμή στην άλλη κηδεμόνας ενός κυνηγημένου Εβραιόπουλου. Η συγκατοίκηση είναι από την αρχή δύσκολη, τόσο γιατί ο μικρός Ντανιέλε αντιδρά σε κάθε της πρωτοβουλία, όσο και γιατί η Κιάρα φροντίζει παράλληλα και την επιληπτική αδελφή της.
Οι τρεις τους θα περάσουν μαζί τους κρίσιμους μήνες της γερμανικής κατοχής καταφεύγοντας στο πατρικό κτήμα στα περίχωρα της Ρώμης, όταν όμως χρειαστεί να διαλέξει ανάμεσα στη σωτηρία της άρρωστης αδελφή της ή του Ντανιέλε, η Κιάρα δεν θα διστάσει να εγκαταλείψει την πρώτη για χάρη του δεύτερου. Εχει γίνει μητέρα χωρίς να συλλάβει, δίχως να γεννήσει, μονάχα με τη θέλησή της –από μια τραγική ώθηση μάλλον– και αυτό τη φορτώνει περισσότερες ευθύνες, την καθιστά υπόλογη για το μέλλον του απέναντι σε Θεό και ανθρώπους. Ισως η μεταπολεμική στάση της να διαμορφώνεται πάνω σε αυτήν τη συνθήκη: είναι διαρκώς υποχωρητική απέναντι στις απαιτήσεις του, στη νεανική του παραβατικότητα, στα ασύστολα ψέματά του, γιατί ο Ντανιέλε δεν είναι το συνηθισμένο «αγγελούδι» που θα της χάριζε ο Θεός, αλλά ο «πεπτωκώς άγγελος», που αντλεί δύναμη από τους δαίμονές του και παραμένει «απρόσωπος» μέσα στη βία που γεννά. Γι’ αυτό και μετά την περιπέτειά του με τα ναρκωτικά τον παραδίδει στα χέρια της Καθολικής Εκκλησίας και τελικά τα ίχνη του χάνονται στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα.
Η παράλληλη αφήγηση που ξεκινά το 1973 μάς παρουσιάζει τη ζωή της κόρης του Ντανιέλε –της έφηβης Μαρίας– από τη στιγμή που θα πληροφορηθεί τη δική της υιοθεσία στην Αγγλία, ώς το ταξίδι της στη Ρώμη, τη φιλοξενία της από την Κιάρα και την ανακάλυψη της πατρικής –εβραϊκής– ρίζας. Καρπός αθέμιτης εγκυμοσύνης η Μαρία, θα αντιμετωπίσει και αυτή, όπως ο πατέρας της, προβλήματα ταυτότητας, στόχου ζωής, αν-αίσθητης ύπαρξης, αλλά θα τα ξεπεράσει με έναν τρόπο διόλου πειστικό λογοτεχνικά.
Τόνος ανεμελιάς
Χωρίς να αποφύγει κάποιες μελοδραματικές πινελιές, η συγγραφέας μοιάζει περιέργως να πατάει καλύτερα αφηγηματικά στα χρόνια της Κατοχής από ό,τι στα μεταπολεμικά. Δυστυχώς, πολλές περιγραφές της Ρώμης του 1973 θυμίζουν καρτ ποστάλ και η συγκλονιστική επικαιρότητα της εποχής του «ιστορικού συμβιβασμού» στη γείτονα χώρα δίνεται άχρωμα, σχεδόν με έναν τόνο ανεμελιάς. Ομως αυτή η εμμονή στο σκηνικό της Αιώνιας Πόλης για κάποιους άλλους βιβλιόφιλους θα αποτελέσει στοιχείο αναγνωστικής απόλαυσης. Οι εξαντλητικές περιγραφές των μικρών καφέ, των δρόμων, των περίτεχνων ναών με τα αριστουργήματα της Αναγέννησης, η πολύβουη καθημερινότητα της αγοράς συνιστούν από μόνα τους συστατικά της «ρωμαϊκής άνοιξης», που όλοι κάποτε αγαπήσαμε.