Tuesday, May 31, 2011


Ο κόσμος στις πλατείες, τα κόμματα στη Βουλή

Share
Λαϊκή Συνέλευση στο Σύνταγμα

Θυμάμαι, και  έχω πετύχει, ουκ ολίγες «μεγαλειώδεις» συγκεντρώσεις λαού.
Τις δεκαετίες του `70 και του `80, έχω δει εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να κατακλύζουν τη πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης, για ψύλλου πήδημα, ή επειδή θα μιλούσε ο … Μητσοτάκης!
Μεσογειακός λαός γαρ οι Έλληνες, κάθε λίγο και λιγάκι έβγαιναν στους δρόμους. Είτε προεκλογικά, είτε έτσι απλά για να εκτονωθούν.
Δεν είμαστε ούτε Αμερικανοί, ούτε Καναδοί, που για να πάρεις χαμπάρι ότι έχουν εκλογές, θα πρέπει να προσέξεις τις διακριτικές … προεκλογικές ταμπελίτσες που στήνουν στα προσεγμένα και καλοκουρεμένα τους γκαζόν.
Ο Έλληνας, κάθε λίγο και λιγάκι, και με διάφορες αφορμές, βγαίνει στις πλατείες και «πάλλεται» πολιτικά. Τι «114», τι «έξω ο βασιλιάς», τι το ένα τι το άλλο. Έχω πετύχει μέχρι μαζική φοιτητική πορεία με αίτημα το … «δικαίωμα στην αντιγραφή»!
Και έτσι πρέπει να λειτουργεί η δημοκρατία. Με παλμό και ζωντάνια, όχι μόνο στο Κοινοβούλιο, αλλά και στους δρόμους. Φωνή λαού-οργή Θεού λένε, και έχουν δίκιο.
Το μόνο κακό είναι ότι οι περισσότερες αν όχι όλες οι συγκεντρώσεις και πορείες, έχουν ένα κομματικό καπέλωμα. Είτε είναι για την επέτειο του Πολυτεχνείου, είτε ως αντίδραση στη δολοφονία κάποιου μαθητή, είτε για τη πώληση του ΟΤΕ, τα κυρίαρχα στοιχεία που τις χαρακτηρίζουν είναι η κομματική ή συνδικαλιστική  (κομματική και αυτή) καθοδήγηση. (Χώρια τα συνηθισμένα στημένα ή μη βίαια επεισόδια).
Τα τελευταία χρόνια, η τεχνητή ευμάρεια της κοινωνίας μας, και η ανάδυση μιας νέας, ηλεκτρονικά δικτυωμένης, και  πιο απολιτικής γενιάς, δημιούργησαν μια άλλη πολιτική πραγματικότητα, λιγότερο παλλόμενη , και με περισσότερη έμφαση στον ζαμανφουτισμό. Και το αποτέλεσμα το είδαμε όλοι.
Οι μαζώξεις για τον Παναθηναϊκό, ή τον υποβιβασμό του  Ηρακλή, συγκεντρώνουν πλέον περισσότερο κόσμο, απ ότι συγκεντρώνει ο τάδε πολιτικός ηγέτης.
Με αποκορύφωμα το γενικό μούδιασμα που μας έπιασε εδώ και δυο χρόνια. Μια περίεργη απάθεια, που δεν συνάδει με τη παράδοσή μας. Η επέλαση της παρέας του ΓΑΠ, και  η υποδούλωσή μας στη τρόικα,  θα έπρεπε κανονικά να φέρουν τα πάνω κάτω, και απαξάπαντες να είμαστε 24 ώρες το 24ωρο στους δρόμους. Κι όμως!
Μέχρι και οι Ισπανοί μας λοιδόρησαν για την απραξία μας.

Ώσπου πήραν φωτιά τα «κοινωνικά δίκτυα», δουλέψανε υπερωρίες τα facebook και τα twitter, και ο Έλληνας βρέθηκε και πάλι στη φυσική του θέση: Στο δρόμο διαμαρτυρόμενος. Με πρωτοπόρα την «απολιτική» νεολαία μας. Που επιτέλους απέδειξε ότι …το έχει!
Μόνο που αυτές οι τελευταίες συγκεντρώσεις είναι διαφορετικές. Πιο πολύ  λαϊκή γιορτή θυμίζουν, παρά πολιτικές διαμαρτυρίες. Κάτι σαν τα παλιά καλά φεστιβάλ της ΚΝΕ, χωρίς όμως το… ΚΚΕ.
Οικογένειες με παιδάκια, μεσήλικες και υπερήλικες, έφηβοι,  μουσική, έξυπνα συνθήματα, αυτοοργάνωση, και άλλα παρόμοια. Μέχρι και ΜΑΤατζήδες είδαμε να παίζουν με μωρά! Κάτι σαν χάπενινγκ δηλαδή. Με παντελή όμως την απουσία πολιτικών πανό, και κομματικών λαβάρων
Όμως το μήνυμα περνάει. Δυνατό και ευκρινές: Είμαστε εδώ! Και σας προειδοποιούμε!

Και ποιο είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό των τελευταίων αυθόρμητων αυτών συγκεντρώσεων; Εκτός από το μούντζωμα σύσσωμου του πολιτικού κόσμου, το βασικό τους στοιχείο είναι ο φόβος που κατέλαβε το σύστημα.
Τόσο οι πολιτικοί μας ταγοί, όσο και τα «αδιάβλητα» ΜΜΕ, έκαναν το… παγώνι.
Κάποιοι μεγαλόσχημοι μάλιστα ψέλλισαν διάφορες ασυναρτησίες. Κάποιοι άλλοι προσπάθησαν να απαξιώσουν τη λαϊκή συμμετοχή, μιλώντας για απολιτίκ καταστάσεις, new age διαμαρτυρίες, και πιασάρικα μοδάτα συνθήματα, που δεν οδηγούν πουθενά. Λες και οι άλλου είδους πολιτικές εκδηλώσεις με τα γνωστά καπελώματα, μας οδήγησαν κάπου. Λες και θα έπρεπε ντε και καλά να οργανωθούν σοβιέτ με μπροστάρη τον Πάγκαλο στο ρόλο του Τρότσκι, και τον Πρωτόπαπα στο ρόλο του Μπογδάνοφ.
Αφήστε μας ρε σύντροφοι. Δώσαμε, δώσαμε…

Και όπως διάβασα σε κάποιο σχόλιο του φάκτορα, «ο κόσμος στις πλατείες – τα κόμματα κλεισμένα στην Βουλή».

Είναι κάτι, που νομίζω πως είπε και ο Σαμαράς. Όποιος όμως και να το είπε, είναι εκπληκτικό.
Γιατί αυτό  ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Ο λαός είναι στο δρόμο, και οι πολιτικές μας ελίτ είναι κλεισμένες στη σύγχρονη Βαστίλη. Απομονωμένες από τη πραγματικότητα, και αποκομμένες από τις εξελίξεις.
Το καραβάνι πέρασε, κι αυτοί έμειναν πίσω κοιτώντας το φεγγάρι.
Οι πολιτικοί στη Βουλή, και οι μεγαλοδημοσιογράφοι opinion makers (τρομάρα τους) ψηλά στους γυάλινους πύργους τους. Αμφότεροι επικοινωνούν με τις μάζες μέσω διαγγελμάτων και τσιτάτων.Ας τολμήσουν όμως να κατέβουν στις πλατείες.
Έντρομες, και φοβισμένες οι ελίτ μας, όχι μόνο δεν τολμούν να εμφανιστούν στα μπαλκόνια της Βουλής, όχι μόνο δεν περνά απ το μυαλό τους να κατέβουν στη πλατεία, αλλά διεξάγουν και ανταρτοπόλεμο φθοράς, με στοχευμένες δηλώσεις, και με διάφορες εξυπνάδες του στυλ «επανάσταση σημαίνει να ζητάς απόδειξη από την καντίνα στη πλατεία», και άλλα παρόμοια.
Δεν ξέρω που θα καταλήξουν όλα αυτά. Αυτό που ξέρω είναι ότι, ότι και να γίνει, κάτι καλύτερο θα προκύψει.
Και μόνο που είδαν τις δεκάδες χιλιάδες μούντζες και τα φασκελώματα οι αρχηγοί μας, κάτι ταρακουνήθηκε. Το αν θα το εκμεταλλευτούν προς όφελος της χώρας, ή απλά θα κάνουν και πάλι τα στραβά μάτια, ελπίζοντας πως όλα αυτά θα ξεθυμάνουν, και συνεχίζοντας το αντεθνικό τους έργο, απομένει να το δούμε.
Οι μάσκες όμως έπεσαν, και έδειξαν πως το θηρίο φοβάται. Και μάλιστα δεν έχει και δόντια. Ο βασιλιάς ήταν και είναι γυμνός.
Έτσι λοιπόν,  ο κόσμος στις πλατείες, τα κόμματα κλεισμένα στη Βουλή.
Και ας μη ξεχνάνε κάποιοι, πως τόσο η Βαστίλη, όσο και τα χειμερινά ανάκτορα, δεν ήθελε πολύ για να πέσουν, και να καταντήσουν στο τέλος μουσεία του λαού.
Ας προσέχουν λοιπόν. Και όπως πολύ σωστά είπε ο Σαμαράς, ας αφουγκραστούν τους αγανακτισμένους (για να μην έχουμε άλλα, συμπληρώνω εγώ).
Strange Attractor

Επισκόπηση τύπου  | 31.05.2011

Το ευρωομόλογο η βιώσιμη λύση για το ελληνικό χρέος;

 

Βρίθει και σήμερα ο γερμανικός τύπος από αναλύσεις και ρεπορτάζ για την Ελλάδα. «Η Αθήνα προκαλεί αμηχανία», «Σκληρή, αλλά ειλικρινής», «Οι κερδοσκόποι παίζουν σε διπλό ταμπλό», είναι ορισμένοι από τους τίτλους.

 
«Σκληρή, αλλά ειλικρινής», είναι ο τίτλος ανάλυσης στη γερμανική έκδοση των FinancialTimes του καθ. Πολιτικής Οικονομίας Χένρικ Εντερλάιν, ο οποίος τάσσεται υπέρ μιας σκληρής αναδιάρθρωσης με ταυτόχρονη έκδοση ευρωομολόγων.
 
 Ο Γερμανός αναλυτής υπογραμμίζει ότι η λύση της ήπιας αναδιάρθρωσης που συνδέεται συνήθως και με την εθελοντική παραίτηση των ιδιωτών-πιστωτών από μέρους των απαιτήσεών τους δεν διασφαλίζει την αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας από τους οίκους αξιολόγησης. Δεν εγγυάται δηλαδή ότι η χώρα μπορεί μετά να δανείζεται κατ’ ευθείαν από τις αγορές.
 
Επίσης ο κ. Εντερλάιν εκτιμά ότι το πακέτο της ευρωβοήθειας δεν συνιστά ριζική λύση. Μόνον ένα ‘κούρεμα’ ύψους 50 μέχρι και 60% μπορεί να απαλλάξει την Ελλάδα από τις μεγάλες επιβαρύνσεις, αλλά υπό προϋποθέσεις, υποστηρίζει ο καθηγητής: «Όσο πιο φερέγγυα διασφαλιστούν τα εναπομείναντα χρέη (μετά από ένα δραστικό ‘κούρεμα’), τόσο πιο ρεαλιστική και πιο γρήγορη θα είναι η επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές.
(Σε μια τέτοια περίπτωση) καθοριστικής σημασίας είναι πώς θα ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος επέκτασης της κρίσης. Διότι αμέσως μετά το ‘κούρεμα’ του ελληνικού χρέους θα εκτιναχθούν στα ύψη τα επιτόκια στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, αλλά και την Ιταλία και το Βέλγιο, ενώ ο μηχανισμός στήριξης του ευρώ δεν θα μπορεί να παίξει αποφασιστικό ρόλο, επειδή θα έχει χάσει την αξιοπιστία του (μετά το ‘κούρεμα’ του ελληνικού χρέους).»
 
Ο Χένρικ Εντερλάιν υποστηρίζει ότι ο κίνδυνος επέκτασης της κρίσης μπορεί να αποκλειστεί μόνον από το κοινό ευρωομόλογο: «Διότι το ευρωομόλογο θα έχει υψηλή φερεγγυότητα και θα λειτουργήσει σαν ασφάλεια.»
«Δυστυχώς όμως λείπει η πολιτική τόλμη για μια τέτοια συνετή λύση. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες το ευρωομόλογο έχει δαιμονοποιηθεί».
Και ο Γερμανός αναλυτής καταλήγει: «Όποιος αναζητά μια οικονομικά βιώσιμη λύση για την Ελλάδα, τότε θα πρέπει να σφυρηλατήσει μια πολιτική πλειοψηφία υπέρ του ευρωομολόγου.»
 
Το ευρωομόλογο ‘φάρμακο’ και κατά των κερδοσκόπων;
 
«Οι κερδοσκόποι παίζουν σε διπλό ταμπλό», είναι ο τίτλος ανάλυσης στην οικονομική εφημερίδα Handelsblatt (του Στέφαν Σουλμάιστερ) για τα κέρδη που αποκομίζουν οι οίκοι αξιολόγησης και οι μεγάλες επενδυτικές τράπεζες (=Derivatives Dealers’ Club / π.χ. Goldman Sachs, Deutsche Bank, JP Morgan BNB Paribas ) από την εκτίναξη των επιτοκίων προς τα πάνω. 
Αυτοί ακριβώς είναι οι πιο σημαντικοί πρωταγωνιστές στο εμπόριο του δημοσίου χρέους στις χρηματαγορές: «Εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει, τότε όλοι αυτοί θα εισπράξουν τα υψηλά ασφάλιστρα πιστωτικών κινδύνων (=CDS)….Επειδή υποβαθμίστηκε όμως η πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας αυξήθηκαν τα εν λόγω ασφάλιστρα και για τις άλλες χρεωμένες χώρες της ευρωζώνης. Έτσι οι κερδοσκόποι κερδίζουν από δυο μεριές.»
 
Το άρθρο αναφέρει ως συγκεκριμένη και αποτελεσματική λύση «τη διεύρυνση του Ταμείου Σταθερότητας σε Ταμείο Ευρωπαϊκής Νομισματικής Σταθερότητας (=ΤΕΝΣ), το οποίο θα προσφέρει στις χρεωμένες χώρες ευρωομόλογα για τη χρηματοδότηση (του χρέους τους).
Παράλληλα η ΕΚΤ μαζί με το ΤΕΝΣ θα εγγυώνται για τις χώρες της ευρωζώνης και θα καθορίζουν από κοινού το επίπεδο των επιτοκίων του ευρωομολόγου….Έτσι θα αχρηστευόταν πλήρως ο φαύλος κύκλος των τοκογλυφικών επιτοκίων, των δραστικότερων περικοπών, της συρρίκνωσης της οικονομίας και της συνεχούς διόγκωσης του χρέους.»
 
 
Επιμέλεια: Βιβή Παπαναγιώτου
Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου
 
 
dw

Friday, May 27, 2011

Επισκόπηση τύπου

25.05.2011

Τα ρίσκα της ελληνικής κρίσης και η ΕΕ







Πληθώρα τα δημοσιεύματα για την Ελλάδα και τα ρίσκα για την ευρωζώνη. «Το ευρώ χρειάζεται σαφή μηνύματα», «Η στιγμή του φαινομένου Lehman», «Ο Σίσυφος», είναι οι πιο χαρακτηριστικοί τίτλοι των εφημερίδων.



Με τίτλο «Η στιγμή του φαινομένου Lehman» η Süddeutsche Zeitung του Μονάχου (σχολιαστής Νικολάους Πίπερ) υπογραμμίζει πως η αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους απαιτεί ταχύτατη διαχείριση για να μην διογκωθεί η αβεβαιότητα στις διεθνείς αγορές, οι οποίες φαίνεται ήδη ότι δεν εμπιστεύονται την Ευρώπη και λειτουργούν επιφυλακτικά, ίσως και φοβικά.

Κάτι που θυμίζει την περίπτωση της Lehman Brothers: «Μπορεί όμως η Ελλάδα να προκαλέσει μια παρόμοια εξέλιξη; Ναι, οι πολιτικοί πρέπει οπωσδήποτε να συνυπολογίσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Και αυτό γιατί η λεγόμενη περιφέρεια της Ευρώπης εκλαμβάνεται από τις αγορές σαν μία συγκεκριμένη κατηγορία επενδύσεων, επειδή τα ισοζύγια των μεγάλων τραπεζών επιβαρύνονται με παρόμοιο τρόπο με κρατικά ομόλογα από την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και άλλες χώρες. Ουδείς γνωρίζει επακριβώς τι αποθεματικά έχουν (οι τράπεζες), ώστε σε περίπτωση κατάρρευσης να εξισορροπήσουν τις απώλειες.»



«Όσο αναβάλλονται οι λύσεις για να ξεπεραστεί η ελληνική κρίση, τόσο αυξάνεται το ρίσκο του εκτροχιασμού. Γι’ αυτό πρέπει η κρίση να εκτονωθεί γρήγορα. Η ελληνική κυβέρνηση χρειάζεται ρευστό και ευνοϊκές ρήτρες αποπληρωμής και σε αντάλλαγμα οφείλει να δρομολογήσει τις υπεσχημένες μεταρρυθμίσεις και να αρχίσει τις ιδιωτικοποιήσεις.»



Και ο σχολιαστής υποστηρίζει ότι μπορεί να αποσοβηθεί η κατάρρευση τύπου Lehman μόνον με μια ‘ελεγχόμενη χρεοκοπία’, αλλά τονίζει: «Δεν πρέπει να καλλιεργούνται αυταπάτες. Ακόμη και μία αναδιάταξη του χρέους είναι επώδυνη και εγκυμονεί κινδύνους επέκτασης και σε άλλες χώρες, αλλά στην παρούσα φάση δεν μπορούμε να προβλέψουμε τις εξελίξεις χωρίς αναδιάρθρωση.»



Σίσυφος η ελληνική κυβέρνηση;





«Ο Σίσυφος», είναι ο τίτλος σχολίου στις οικονομικές σελίδες της Frankfurter Allgemeine Zeitung (του Ράινερ Χέρμαν) που αποφαίνεται ότι η ελληνική κυβέρνηση παρά τις προσπάθειές της δεν θα τα καταφέρει: «Όταν τα κόμματα της αντιπολίτευσης απεκδύονται των ευθυνών τους, όταν τα συνδικάτα απειλούν με θύελλες, και όταν οι προηγούμενες προσπάθειες ιδιωτικοποίησης έχουν αποτύχει, αμφισβητείται (η θετική έκβαση).»

«Ακόμη περισσότερο παίζει σημαντικό ρόλο το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν ακτινοβολεί πια την ευρωστία ενός νεαρού Ηρακλή. Ο σοσιαλιστής Γιώργος Παπανδρέου χρειάζεται αστείρευτη δύναμη για να καθαρίσει τους στάβλους του Αυγεία που άφησε η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή.

Η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει με τον Σίσυφο, που ό, τι και αν έκανε, έπρεπε κατόπιν να αρχίσει πάλι από την αρχή. Αυτή η κυβέρνηση, παρά την καλή της θέληση, δεν διαθέτει πια καθόλου δυνάμεις για να φέρει εις πέρας τις υποχρεώσεις που ανέλαβε για τη διάσωση της Ελλάδας.»



Ο αρχιτέκτονας του εκσυγχρονισμού της Ελλάδας





Στην ίδια εφημερίδα με τίτλο «Ο αρχιτέκτονας» δημοσιεύεται πορτρέτο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, ο οποίος, «αναδεικνύεται σε αρχιτέκτονα του ελληνικού προγράμματος εκσυγχρονισμού». Το ρεπορτάζ αναφέρεται διεξοδικά στη βιογραφία του κ. Παπακωνσταντίνου και τονίζει:

«Ο Γ. Παπακωνσταντίνου προσπαθεί παρά τις αντιστάσεις εντός των κυβερνητικών κύκλων να επιβάλει αλλαγές, οι οποίες πριν από λίγα χρόνια ήταν αδιανόητες για την Ελλάδα. Αν και συμμετέχει ενεργά εδώ και χρόνια στον πολιτικό στίβο, δεν ανήκει στην παλιά φρουρά του κόμματος, δηλαδή στο ‘βαθύ ΠΑΣΟΚ’, στους συνδικαλιστές και τους τεχνοκράτες του μηχανισμού που θέλουν να διατηρήσουν την εξουσία τους, όπως ακριβώς έκανε και ο οπορτουνιστής Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος φρόντισε να διολισθήσει η Ελλάδα στα χείλος του γκρεμού.»



«Το ευρώ χρειάζεται σαφή μηνύματα», τονίζει η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt (Ρούτ Μπέρσενς): «Τα επαναλαμβανόμενα επικοινωνιακά λάθη της ευρωπαϊκής ηγεσίας μετατρέπονται σε ρίσκο για το ευρώ.

Η ΟΝΕ δίνει συνεχώς την εντύπωση ερασιτεχνισμού και διάσπασης. Είναι πια καιρός για αλλαγή πορείας. Οι πρωθυπουργοί, η Κομισιόν και η ΕΚΤ πρέπει να εκπέμπουν αποφασιστικότητα και να έχουν κοινή γραμμή για τη διαχείριση της κρίσης χρεών.

Γι’ αυτό χρειάζονται τακτικές σύνοδοι. Μόνον με την προσωπική επαφή και ανταλλαγή απόψεων της ελίτ στην ευρωζώνη, είναι εφικτό να αποφευχθούν οι εθνικοί εγωισμοί και να διαμορφωθεί μια αξιόπιστη κοινή προοπτική. Και αυτό ακριβώς είναι για το ευρώ ζωτικής σημασίας.»





Επιμέλεια: Βιβή Παπαναγιώτου

Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου  dw

Thursday, May 26, 2011



Επισκόπηση τύπου  | 26.05.2011

"Ελλάδα: το 17ο κρατίδιο της Γερμανίας"

 

Η Ελλάδα κυριαρχεί και σήμερα στις οικονομικές σελίδες του γερμανικού τύπου. Πληθώρα αναλύσεων με σενάρια για τη διέξοδο από την κρίση και τα ρίσκα για την ΕΕ και την ευρωζώνη.

 
«Ελλάδα: το 17ο κρατίδιο της Γερμανίας», είναι ο τίτλος ανάλυσης στην γερμανική έκδοση των Financial Times (του Πέτερ Έρλιχ) για τα σενάρια διεξόδου από την ελληνική κρίση.
Ο αρθρογράφος επαναλαμβάνει τα υπέρ και τα κατά μιας αναδιάρθρωσης και υποστηρίζει: «Είναι αλήθεια ότι το συνολικό χρέος της Ελλάδας αγγίζει ύψη ρεκόρ. Γι’ αυτό συνιστά διέξοδο, έστω και χρονοβόρα, ακόμη και το γεγονός ότι η χώρα δεν αναχρηματοδοτεί το χρέος της από τις αγορές και χρωστά μόνον στην ευρωζώνη.»
 
Επίσης εκτιμά ότι τα στοιχεία για την ανάκαμψη της οικονομίας που παρουσίασε ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου στους ειδικούς της ΕΕ δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας, αλλά μια ρεαλιστική προοπτική διεξόδου από την κρίση, με την προϋπόθεση ασφαλώς ότι θα υπάρξει ένα μίνιμουμ ανάπτυξης και ότι θα εφαρμοστούν οι αποκρατικοποιήσεις για τη μείωση του χρέους.
 
Και τέλος ο αρθρογράφος προσπαθεί να ανασκευάσει το επιχείρημα πως το ελληνικό παράδειγμα θα καταστεί δήθεν πεπατημένη και για άλλους: «Είναι όντως έτσι;» αναρωτιέται και υπογραμμίζει:
«Μα η Γερμανία και οι άλλοι χρηματοδότες θα έχουν για μεγάλο χρονικό διάστημα τη δυνατότητα άμεσης παρέμβασης στην ελληνική πολιτική. Επομένως μπορούν στην αρχή να χαμηλώσουν τα επιτόκια και εάν η κατάσταση στην Ελλάδα εξελιχθεί καλύτερα από ότι σχεδιαζόταν να τα αυξήσουν. Παράλληλα επειδή η Ελλάδα ανήκει εν μέρει στη Γερμανία θα μπορούσαμε να προωθήσουμε την ανάπτυξή της μέσω στοχευμένων επιχορηγήσεων από τον προϋπολογισμό της ΕΕ.
Οι Γερμανοί πιστεύουν ήδη σήμερα πως χάνουν τα λεφτά τους για την Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η λύση (της ευρωβοήθειας) δεν είναι δωρεάν, αλλά κοστίζει  πιο φθηνά από μια χρεοκοπία.
Σε κάθε περίπτωση μπορούμε να χειριστούμε την Ελλάδα καλύτερα από ότι το μικρότερο και το πιο χρεωμένο κρατίδιο της χώρας μας, τη Βρέμη. Διότι η Βρέμη επιτρέπεται να ψηφίζει στην βουλή των κρατιδίων, εάν θα της δοθούν πιστώσεις ή όχι. Η Ελλάδα όμως όχι.»
 
Νουριέλ Ρουμπινί: ναι στην αναδιάταξη του χρέους και τη συμμετοχή ιδιωτών-επενδυτών
 
«Δάνεια και προσευχές», είναι ο τίτλος ανάλυσης του διάσημου Αμερικανού οικονομολόγου Νουριέλ Ρουμπινί στην οικονομική εφημερίδα Handelsblatt για την ευρωκρίση: «Εάν αποτύχει το σχέδιο Α (που εφαρμόζεται τώρα), η μοναδική εναλλακτική λύση είναι η ταχύτατη εφαρμογή ενός σχεδίου Β που δεν είναι άλλο από την ελεγχόμενη αναδιάταξη και τη μείωση των χρεών.»
 
Ο Αμερικανός οικονομολόγος αναφέρεται στις διάφορες μεθόδους αναδιάταξης του χρέους, όπως π.χ. την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με ταυτόχρονη μείωση των επιτοκίων, και υπογραμμίζει: «Η Ευρώπη δεν μπορεί να αντέξει περαιτέρω υψηλές δαπάνες, ούτε μπορεί να δίνει δάνεια και να προσεύχεται να σώσουν το ευρώ η οικονομική ανάπτυξη και ο χρόνος.
Επίσης οι πιστωτές και οι κάτοχοι ομολόγων πρέπει να συμμετέχουν στις απώλειες για το καλό των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, της  ΕΕ, αλλά και το δικό τους».
 
Γκόρντον Μπράουν: το ευρώ υφαρπάζει την ευελιξία της εθνικής πολιτικής
  
«Το ευρώ υφαρπάζει ένας μέρος από την ευελιξία της εθνικής οικονομικής πολιτικής»,  υποστηρίζει σε συνέντευξή του εφ’ όλης της ύλης ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν στην εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeitυπογραμμίζοντας ότι «το ευρώ πρέπει να αποδείξει την οικονομική του επιτυχία»,
πως «η ΟΝΕ και η ενιαία πολιτική επιτοκίων στην ΕΕ ευθύνονται για την κρίση στην Ιρλανδία και τη Νότια Ευρώπη», και τέλος θεωρεί ως φυσιολογικές τις αντιδράσεις των Βρετανών και Γερμανών φορολογούμενων στα ευρωπακέτα διάσωσης, διότι:
«Οι διαρθρωτικές αλλαγές που συντελούνται αυτή τη στιγμή είναι δραματικότερες από εκείνες την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης. Και η ανασφάλεια που προκαλούν αυτές οι αλλαγές εκφράζεται ήδη στα εκλογικά αποτελέσματα από τη Φιλανδία μέχρι την Αυστρία και την Ουγγαρία.»
 
 
Επιμέλεια: Βιβή Παπαναγιώτου
Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου
 
 
dw