Η τηλεοπτική ολιγαρχία του κ.Παππά
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 26/08/2016 05:00
Κυβερνητικοί βουλευτές μιλάνε για μαφίες και Εσκομπάρ που μπορούν να βρεθούν με τηλεοπτικές άδειες, ο συνεταίρος του κ.Τσίπρα επιτίθεται προσωπικά στον υποψήφιο καναλάρχη και κουμπάρο του με καρφιά για μαύρα λεφτά ,σύμπασα η αντιπολίτευση από τη ΝΔ μέχρι το ΚΚΕ καταγγέλλει τη διαδικασία, αλλά το αυτί του υπέρ-καναλάρχη κ.Παππά δεν ιδρώνει.
Μπορεί το σύνολο σχεδόν των συμμετεχόντων να καταθέτει ενστάσεις και να μιλά για παρωδία διαδικασίας, αλλά η κυβέρνηση παραμένει αμετακίνητη στο στόχο της. Που δεν είναι άλλος φυσικά από τον έλεγχο και τη χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης.Με μια συντονισμένη στρατηγική εξοβέλισαν το ΕΣΡ,οργάνωσαν μια εντελώς διάτρητη διαδικασία για να αποφασίσουν μόνοι τους ότι μόνο 4 άδειες πρέπει να δοθούν και τώρα επιχειρούν να ολοκληρώσουν το έργο τους.
Με πρόσχημα τη διαπλοκή επιχειρούν να στήσουν ένα πραγματικά απολύτως διαπλεκόμενο με την εξουσία τους σύστημα ενημέρωσης. Με την αλλεργία που τους διακρίνει για κάθε φωνή που δεν συμφωνεί μαζί τους, προσπαθούν στην πράξη να φιμώσουν όσους δεν υποτάσσονται στη λογική και τις αντιλήψεις τους.Οργανώνουν ένα ολιγοπώλιο ενημέρωσης θεωρώντας ότι με τον τρόπο αυτό θα μπορέσουν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη , τους πολίτες που έχουν εξαπατήσει.
Το επιχείρησαν κι άλλοι στο παρελθόν που ήθελαν να ελέγξουν τη ροή της ενημέρωσης και απέτυχαν.Ακόμα κι αν προσωρινά καταφέρουν να επιβάλλουν τη φίμωση των μη αρεστών μέσων ενημέρωσης ,η "επιτυχία" τους θα είναι πρόσκαιρη .Πολύ γρήγορα θα αντιληφθούν ότι ο πλουραλισμός και η πολυφωνία, είναι βασικές δημοκρατικές κατακτήσεις που καμιά εξουσία δεν μπορεί να τις φαλκιδεύσει. Πολύ περισσότερο στην εποχή μας που η τεχνολογία προσφέρει άπειρες δυνατότητες παρέμβασης.
Ο κ.Τσίπρας που οψίμως προσπαθεί να φιλοτεχνήσει το ευρωπαϊκό προφίλ του, σπεύδοντας σε συνάξεις σοσιαλιστών μπορεί να πληροφορηθεί εκεί από πρώτο χέρι πώς αντιμετωπίζουν τη λειτουργία των μέσων ενημέρωσης ,πως διασφαλίζουν την πολυφωνία ,πώς απαντούν στην κριτική που τους ασκείται.Η αλαζονεία και οι ολοκληρωτικές αντιλήψεις δεν υπήρξαν ποτέ καλοί σύμβουλοι για την εξουσία.Τουλάχιστον στην μεταπολεμική Ευρώπη ...
ΤΟ ΒΗΜΑ
ΤΟ ΒΗΜΑ
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Σπύρου Λούη. Ο χρυσός ολυμπιονίκης του Μαραθωνίου δεν σιτιζόταν δωρεάν στο πρυτανείο, όπως οι αρχαίοι ολυμπιονίκες, αλλά, ως λαϊκός ήρωας, θα γινόταν αποδέκτης εκδηλώσεων υπέρμετρου θαυμασμού και πληθώρας προσφορών. Του προσφέρθηκαν από ιδιώτες, εμπόρους και μικροεπαγγελματίες χρυσά και αργυρά κοσμήματα, αρχαιολογικά συλλεκτικά κομμάτια, προσωπικά αντικείμενα, δωρεάν καφέδες για έναν χρόνο, 100 οκάδες κρασί, δωρεάν εισιτήριο εφ' όρου ζωής από τους σιδηροδρόμους, αλλά και ασυνήθιστα δώρα, όπως χωράφια, κυνηγετική καραμπίνα, ραπτομηχανή. Επίσης, τα προξενιά πήγαιναν σύννεφο.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι απείχαν από το ολυμπιακό πνεύμα που διέκρινε τους αντίστοιχους της Αθήνας. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες πλαισίωσαν τις λοιπές εκδηλώσεις της Παγκόσμιας Εκθεσης του Παρισιού, σε μια Ευρώπη που γνώριζε την μπελ επόκ της και επεκτεινόταν σε ολόκληρο τον κόσμο. Ως αποτέλεσμα, πολλοί συμμετέχοντες αθλητές αντιλήφθηκαν ότι είχαν λάβει μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες ύστερα από χρόνια. Ο διασημότερος αθλητής των Αγώνων ήταν ο 27χρονος Ρέι Γιούρι. Σε ηλικία 11 ετών προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα στα άνω και κάτω άκρα και μέχρι τα 17 του χρόνια κινούνταν με αναπηρικό καροτσάκι, καταδικασμένος από τις γνωματεύσεις των ορθοπεδικών για καθήλωση σε όλη του τη ζωή. Ομως ο πεισματάρης Ρέι με τη δίψα του για μια φυσιολογική ζωή, με συνεχείς φυσικοθεραπείες, κατόρθωσε όχι μόνο να περπατήσει, αλλά στα 20 του χρόνια να είναι από τους κορυφαίους αμερικανούς άλτες. Στο Παρίσι, ο «άνθρωπος από λάστιχο», κατά τους Αμερικανούς, ή ο «βάτραχος», κατά τον γαλλικό Τύπο, πήρε την πρώτη θέση και στα τρία άλματα χωρίς φορά (σε μήκος, ύψος και τριπλούν), ενώ δέσποσε με την παρουσία του και στους Ολυμπιακούς του 1904 και του 1908 (συνολικά 8 ολυμπιακά χρυσά μετάλλια σε ατομικά αγωνίσματα).
Η υπερφίαλη και υπεροπτική συμπεριφορά των βρετανών διοργανωτών καθ' όλη τη διάρκεια των Αγώνων οδήγησε σε αντιδράσεις της αμερικανικής αντιπροσωπείας και σε αμερικανοβρετανική διαμάχη στους αγωνιστικούς χώρους. Η αρχή έγινε με τον σημαιοφόρο της αμερικανικής ομάδας που αρνήθηκε να γείρει τη σημαία ως ένδειξη τιμής προς το βασιλικό ζεύγος της Μεγάλης Βρετανίας, και κορυφώθηκε στον τελικό των 400 μ.
Η Ελλάδα στους Αγώνες της Στοκχόλμης κατέκτησε με τον Κώστα Τσικλητήρα ένα χρυσό και ένα χάλκινο μετάλλιο στο μήκος άνευ φοράς και στο ύψος άνευ φοράς αντίστοιχα. Ο Κώστας Τσικλητήρας αποτελεί ίσως την πιο ευγενική και σεμνή μορφή του ελληνικού αθλητισμού. Ο ίδιος, αν και επέστρεψε τροπαιούχος από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δήλωσε «παρών» στην πρώτη γραμμή των Βαλκανικών Πολέμων, αρνούμενος κάθε προνομιακή μεταχείριση που του προσφέρθηκε, καθώς και την παραμονή του στην Αθήνα. Υπηρετώντας την πατρίδα στο μέτωπο, προσβλήθηκε από μηνιγγίτιδα και πέθανε στην Αθήνα, στις 10 Φεβρουαρίου του 1913, σε ηλικία 24 ετών. Το παγκόσμιο ρεκόρ του (3,55 μ.) στο μήκος άνευ φοράς διατηρήθηκε για 50 χρόνια.
Εδώ κυμάτισε για πρώτη φορά η ολυμπιακή σημαία με τους πέντε χρωματιστούς κύκλους (έμπνευση του Πιερ ντε Κουμπερτέν) και απαγγέλθηκε επίσης για πρώτη φορά ο ολυμπιακός όρκος, σε μια Ευρώπη συντετριμμένη από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τους ηττημένους αλλά και τη νεοϊδρυθείσα Σοβιετική Ενωση να μη λαμβάνουν μέρος. Σε ό,τι αφορά την πρώτη ολυμπιακή σημαία (κατασκευάστηκε στο Παρίσι, με διαστάσεις 2 x 3 μ.), αυτή κυμάτισε μόνο δύο ημέρες στο Στάδιο της Αμβέρσας και στη συνέχεια κλάπηκε. Σύμφωνα με τις πηγές, αυτή η πρωτότυπη σημαία κατέβηκε από τον ιστό της με τη λήξη των Αγώνων, παραδόθηκε στον δήμαρχο της Αμβέρσας, ο οποίος με τη σειρά του την παρέδωσε στον δήμαρχο της επόμενης διοργανώτριας πόλης. Ομως λίγα χρόνια πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ (2000), παρουσιάστηκε ο 100ετής πλέον Αμερικανός με αρμένικη καταγωγή Χεγκ Πριστ, χάλκινος νικητής στις καταδύσεις στους Ολυμπιακούς της Αμβέρσας, ο οποίος αποκάλυψε, γεμάτος περηφάνια, ότι μαζί με τον συναθλητή του Χαβανέζο Καχαναμόκου ήταν αυτοί που σκαρφάλωσαν στον ιστό και έκλεψαν την ολυμπιακή σημαία. Την είχε φυλαγμένη σε μια βαλίτσα και στα 103 του χρόνια ταξίδεψε ως το Σίδνεϊ για να την παραδώσει στον πρόεδρο της ΔΟΕ Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ. Ηταν μια σημαία παλιά, ξεθωριασμένη και εξαιρετικά λεπτή. Ομως η σημαία αυτή είχε διαστάσεις μόλις 1,35 x 0,90 μ., η μισή σχεδόν εκείνης του Σταδίου της Αμβέρσας. Τι είχε συμβεί; Ηταν κάποια μικρότερη που είχαν κλέψει ή ήταν κάποια απάτη; Εναν χρόνο αργότερα ο Πριστ πέθανε παίρνοντας μαζί το μυστικό του. Η σημαία που παρέδωσε ο Πριστ φυλάσσεται στο Ολυμπιακό Μουσείο της Λωζάννης.
Για πρώτη φορά ακούστηκε το μότο της αθλητικής άμιλλας «Citius, Altius, Fortius» (Πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά). Η πατρότητα του μότο ανήκει στον δομινικανό ιερέα Χένρι Ντιντόν, διευθυντή και ιεροκήρυκα του Κολεγίου Αρκέιγ στο Παρίσι, που το είχε συμπεριλάβει στον λόγο που εκφώνησε για την αθλητική επιτυχία των μαθητών του, το 1891, στο Παρίσι. Ο Ντιντόν ήταν παθιασμένος με τον αθλητισμό από παιδί, αναγνωρισμένος συγγραφέας σε Δύση και Ανατολή και μανιώδης αναγνώστης των αρχαίων κειμένων.
Η αρνητική στάση της βασίλισσας της Ολλανδίας Βιλελμίνης, μιας ένθερμης χριστιανής που έβλεπε τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως αναβίωση της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρίας και του παγανισμού, δεν της επέτρεψε να τιμήσει με την παρουσία της την τελετή έναρξης πραγματοποιώντας την ημέρα εκείνη επίσημη επίσκεψη στη Νορβηγία. Παρ' όλα αυτά, οι Αγώνες στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία. Οι γυναίκες συμμετέχουν για πρώτη φορά επίσημα στους Ολυμπιακούς. Για πρώτη φορά κάνει την εμφάνισή της η Ολυμπιακή Φλόγα, καθώς και η Coca-Cola (ως χορηγός της αμερικανικής ομάδας).
Ηταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του πλούτου και της λάμψης, στην πρωτεύουσα της 7ης τέχνης, μέσα σε ένα τεράστιο χολιγουντιανό σκηνικό. Αυτό δεν απέτρεψε την γκάφα στα 3.000 στιπλ, όταν η συσκευή μέτρησης των γύρων στον στίβο μέτρησε έναν λιγότερο, αναγκάζοντας τους αθλητές να τρέξουν 400 μ. επιπλέον. Αποτέλεσμα, ο τρίτος αθλητής να προσπεράσει τον προπορευόμενο δεύτερο και να πλασαριστεί αυτός στη 2η θέση.
Οι επιτυχίες των έγχρωμων αμερικανών αθλητών και ιδιαίτερα ο θρίαμβος του Τζέσε Οουενς (4 χρυσά) καταρράκωσε το ναζιστικό γόητρο και κατέρριψε τον μύθο για υπεροχή της αρίας φυλής. Στον τελικό του μήκους προηγούνταν ο γερμανός φίλος του Οουενς, Λουτζ Λονγκ, όταν στην τελευταία προσπάθεια ο Οουενς πήρε την πρώτη θέση. Ο Χίτλερ αποχώρησε από τη θέση των επισήμων, ενώ ο πραγματικός φίλος Λονγκ πετάχτηκε και αγκάλιασε τον αντίπαλό του. Αυτή η φιλική διάθεση του Λονγκ τον έριξε σε δυσμένεια από το χιτλερικό καθεστώς. Οταν κηρύχθηκε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τον έστειλε ως απλό στρατιώτη στο δυτικό μέτωπο, όπου και έχασε τη ζωή του μαχόμενος στην πρώτη γραμμή. Ο Οουενς διατήρησε φιλικές σχέσεις με την οικογένειά του.
Η 29χρονη Ολλανδέζα Φάνι Μπλάνκερς-Κόεν, μητέρα δύο παιδιών, κατέκτησε 4 χρυσά μετάλλια στα σπριντ (100 μ., 200 μ., 80 μ. με εμπόδια και 4 x 100 μ.) και έλαβε τον τίτλο του θηλυκού Τζέσε Οουενς. Η «ιπτάμενη νοικοκυρά» στον τελικό των 80 μ. με εμπόδια είχε να αντιμετωπίσει, μεταξύ άλλων, τη Βρετανίδα Οντρεϊ Ουίλιαμσον και την Αυστραλή Σίρλεϊ Στρίκλαντ. Επεσαν και οι τρεις συγχρόνως πάνω στο νήμα. Ενώ περίμεναν με αγωνία τα αποτελέσματα του εισαχθέντος για πρώτη φορά φωτοφίνις, η ορχήστρα του Σταδίου άρχισε να παίζει το «God Save the King» και η σούπερ Φάνι θεώρησε ότι έχασε την πρωτιά από τη Βρετανίδα. Ομως, σύντομα έμαθε ότι ήταν η νικήτρια, καθώς το εν λόγω άσμα απλώς απευθυνόταν στη βασιλική οικογένεια που εκείνη τη στιγμή έμπαινε στο Στάδιο.
Κορυφαίος των Αγώνων ήταν ο λοχαγός του τσεχοσλοβακικού στρατού, ο «άνθρωπος-ατμομηχανή» Εμίλ Ζάτοπεκ, με τα τρία χρυσά στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων (5.000 μ., 10.000 μ. και μαραθώνιος). Στο τέρμα του Μαραθωνίου εισέπραξε το ζεστό φιλί της γυναίκας του Ντάνα Ζατόπκοβα, χρυσής νικήτριας του ακοντισμού. Αργότερα ο Ζάτοπεκ, σε ένδειξη τιμής, προήχθη σε συνταγματάρχη, αλλά καθαιρέθηκε από το αξίωμά του και εκδιώχθηκε από τον στρατό στα γεγονότα της Ανοιξης της Πράγας, γιατί είχε υπογράψει τη Χάρτα των Ελευθεριών. Ως αντιφρονών, διώχθηκε από το φιλοσοβιετικό καθεστώς και αναγκάστηκε να βρει δουλειά ως οδοκαθαριστής και αργότερα ως εργάτης σε ορυχείο ουρανίου. Το 1990, μετά την κατάρρευση του σοβιετικού κομμουνιστικού μοντέλου και τις πολιτικές εξελίξεις στην Ανατολική Ευρώπη, αποκαταστάθηκαν η τιμή και η υπόληψή του.
Στον ημιτελικό της υδατοσφαίρισης συναντήθηκαν η Ουγγαρία με τη Σοβιετική Ενωση σε ιδιαίτερα τεταμένο κλίμα λόγω της εισβολής των σοβιετικών τανκς στη Βουδαπέστη, έναν μήνα πριν από τους Αγώνες. Οι Ούγγροι ήθελαν να πάρουν εκδίκηση και το πέτυχαν προηγούμενοι με σκορ 4-0, δύο λεπτά πριν από τη λήξη. Μην αντέχοντας την ταπείνωση ο Σοβιετικός Βαλεντίν Προκόποφ χτύπησε στο πρόσωπο τον Ούγγρο Ερβιν Ζαντόρ, με την πισίνα να γεμίζει αίματα. Ο αγώνας διακόπηκε και κατακυρώθηκε υπέρ των Ούγγρων, που τελικά στέφθηκαν χρυσοί ολυμπιονίκες.
Ο ξυπόλυτος Αιθίοπας Αμπέμπε Μπικίλα, τρέχοντας μόλις τον τρίτο του αγώνα, ήταν αυτός που κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στον μαραθώνιο ο οποίος διεξήχθη βράδυ λόγω της υπερβολικής ζέστης. Ο δεκανέας της αυτοκρατορικής φρουράς του Χαϊλέ Σελασιέ λέγεται ότι είχε βάλει σημάδι για τον τελικό του σπριντ έναν οβελίσκο που υπήρχε στην «αιώνια πόλη» και είχαν κλέψει οι Ιταλοί από την πατρίδα του το 1939. Στους επόμενους Ολυμπιακούς επανέλαβε τον θρίαμβό του, αυτή τη φορά με παπούτσια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του (πέθανε μόλις 41 ετών) τα πέρασε καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο λόγω τροχαίου ατυχήματος...
Στον τελικό του μήκους σημειώθηκε το «άλμα του αιώνα» από τον αμερικανό Μπομπ Μπίμον, στην πρώτη του προσπάθεια. Η επίδοση ήταν έξω από τα όρια των ηλεκτρονικών μέσων καταγραφής και γι' αυτό επιστρατεύθηκε η κλασική μέτρηση με τη μεζούρα. Το άλμα μετρήθηκε στα 8,90 μ., παγκόσμιο ρεκόρ, «στοιχειωμένο» μέχρι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου του 1991, όταν καταρρίφθηκε από τον Μάικλ Πάουελ (8,95 μ.). Κάτι τέτοιο θα εννοούσε ο αντίπαλός του Σοβιετικός Ιγκόρ Τερ-Οβανεσιάν όταν τον συνεχάρη και του ψιθύρισε με χιούμορ «Πήγες τόσο μακριά, που κατέστρεψες το άθλημα». Συγχρόνως, ο Μπίμον παρέλυσε από τη χαρά του, εμπλουτίζοντας το λεξιλόγιό μας με έναν επιπλέον ιατρικό όρο: «αποπληκτική υστερία».
Το Ολυμπιακό Κίνημα δέχθηκε ισχυρό πλήγμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, καθώς η αραβοϊσραηλινή διένεξη μεταφέρθηκε στο Ολυμπιακό Χωριό. Ξημερώματα της 5ης Σεπτεμβρίου μέλη της παλαιστινιακής παραστρατιωτικής οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» εισέβαλαν στο οίκημα όπου στεγάζονταν ισραηλινοί αθλητές και προπονητές και συνέλαβαν ομήρους. Επειτα από μια αλληλουχία δραματικών γεγονότων και ανεπιτυχών διαπραγματεύσεων και μια τελική αποτυχημένη επέμβαση των γερμανών κομάντος είχαμε τον τελικό απολογισμό: νεκροί 11 όμηροι, 5 παλαιστίνιοι φενταγίν και 2 Γερμανοί και πλήθος τραυματιών.
Οι Ολυμπιακοί αυτοί έμειναν στην Ιστορία λόγω των τεσσάρων κύκλων. Οι αφρικανικές χώρες δεν συμμετείχαν, διαμαρτυρόμενες για τη συμμετοχή της Νέας Ζηλανδίας (η οποία είχε αναγνωρίσει μέσω αθλητικής συμμετοχής το απαρτχάιντ).
Η πιο αγαπημένη μασκότ Ολυμπιακών Αγώνων είναι ο Μίσα (Μιχαλάκης επί το ελληνικότερον), το χαριτωμένο αρκουδάκι των Αγώνων της Μόσχας. Αξέχαστη είναι η σκηνή της τελετής λήξης, όταν στις κερκίδες του Σταδίου Λένιν εμφανιζόταν η ψηφιδωτή μορφή του με τα χρωματιστά χαρτόνια των εθελοντών, τότε που κάποια δάκρυα αποχαιρετισμού κυλούσαν στα μάγουλά του...
Ο πιο glamorous αθλητής των Αγώνων ήταν ο Καρλ Λιούις που κέρδισε τέσσερα χρυσά μετάλλια (100 μ., 200 μ., 4 x 100 μ. και άλμα σε μήκος), επαναλαμβάνοντας τον άθλο του Τζέσε Οουενς. Ομως το μεγαλύτερο χειροκρότημα των θεατών εισέπραξε η 39χρονη ελβετίδα μαραθωνοδρόμος Γκαμπριέλα Αντερσεν. Ημιλιπόθυμη και παραπαίοντας προσπαθούσε να καλύψει τα τελευταία μέτρα της διαδρομής μέσα στο Στάδιο. Αρνήθηκε κάθε προσφερόμενη βοήθεια των γιατρών από τον φόβο της ακύρωσης και ύστερα από πολλά ζιγκ ζαγκ και τις συνεχείς επευφημίες του πλήθους κατόρθωσε να τερματίσει, μόλις στην 37η θέση, και να σωριαστεί στο έδαφος ικανοποιημένη.
Ταραχή προκλήθηκε σε όλο το Στάδιο και στη «χώρα της πρωινής γαλήνης» όταν εισήλθε ο τελευταίος δρομέας της Ολυμπιακής Φλόγας. Ηταν ο 76χρονος Ζον Κι Τσανγκ, ο οποίος είχε κερδίσει τον μαραθώνιο του 1936, συμμετέχοντας τότε αναγκαστικά υπό τη σημαία της Ιαπωνίας (η χώρα του βρισκόταν υπό ιαπωνική κατοχή) και μάλιστα υπό το ιαπωνικό όνομα Κιτέι Σον. Η μεγάλη τιμή και το χειροκρότημα ολόκληρου του Σταδίου ήταν μια έμμεση αποκατάσταση και βάλσαμο στην πίκρα τόσων ετών.
Ο βραζιλιάνος συγγραφέας Πάουλο Κοέλιο αποφάνθηκε ότι «όταν θελήσεις κάτι πάρα πολύ, το Σύμπαν όλο θα συνωμοτήσει για να γίνει η επιθυμία σου πραγματικότητα». Κάτι τέτοιο φαίνεται ότι συνέβη και στην κούρσα των 100 μ. με εμπόδια γυναικών, όπου η Βούλα Πατουλίδου ήθελε πολύ τη νίκη. Εφαρμόζοντας συγχρόνως και το αρχαιοελληνικό «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» και όντας δεύτερη, μετά το σκόνταμμα της Γκέιλ Ντίβερς στο 10ο εμπόδιο, έκοψε πρώτη το νήμα και έστειλε τους Ελληνες στον έβδομο ουρανό. Το ίδιο έκανε και ο Πύρρος Δήμας που μας συστήθηκε στη Βαρκελώνη κερδίζοντας το χρυσό μετάλλιο. Ηταν μόνο η αρχή.
Στις 28 Σεπτεμβρίου 2000 ο Κώστας Κεντέρης τερμάτιζε πρώτος, με τα χέρια ψηλά, την κούρσα των 100 μ. αφήνοντας πίσω τα φαβορί, τον Βρετανό Ντάρεν Κάμπελ και τον Ατο Μπόλτον από το Τρίνινταντ και Τομπάγκο. Αμέσως μετά οι έγχρωμοι αντίπαλοί του χτυπιόνταν ξαπλωμένοι στο ταρτάν απαρηγόρητοι, γιατί τους φαινόταν απίστευτο που ένας λευκός έσπασε την πρωτοκαθεδρία της «μαύρης δύναμης» στα σπριντ. Στις πρώτες του δηλώσεις, συγκινημένος, ο Κώστας Κεντέρης αφιέρωσε τη νίκη του στις οικογένειες των θυμάτων του ναυαγίου του «Εξπρές Σάμινα».
Οταν ο Πύρρος Δήμας ανέβαινε στο βάθρο για να πάρει το χάλκινο μετάλλιο στο Σπίτι της Αρσης Βαρών, στο κλειστό της Νίκαιας, μπροστά στο ελληνικό κοινό, το γυμναστήριο τραντάχτηκε από ποδοβολητά, πλημμύρισε από χειροκροτήματα, ιαχές και δάκρυα συγκίνησης και η γη έτρεμε για δέκα λεπτά... Ηταν η αυλαία της εντυπωσιακής καριέρας του παιδιού από τη Χειμάρρα με την ελληνική ψυχή. Είχαν προηγηθεί τα τρία χρυσά μετάλλιά του στους Ολυμπιακούς του 1992, του 1996 και του 2000. Ομως το χάλκινο της Αθήνας άξιζε περισσότερο κι από χρυσό!
Ενα από τα πιο αναμενόμενα μετάλλια στο Πεκίνο ήταν το χρυσό στα 110 μ. με εμπόδια για λογαριασμό του καλύτερου εμποδιστή στον κόσμο, του Κινέζου Λιου Ξιανγκ. Ο κινεζικός λαός είχε στηρίξει όλες τις ελπίδες πάνω του και ανέμενε την πολυπόθητη ημέρα του τελικού. Ομως το σοκ ήταν απερίγραπτο όταν ο αγαπημένος Λιου τραυματίστηκε πριν από τον προκριματικό, κάνοντας ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους να δακρύσουν.