Πολιτισμός | 21.08.2009

Διεθνές Φεστιβάλ βωβού κινηματογράφου στη Βόννη

Το διεθνές φεστιβάλ βωβού κινηματογράφου στη Βόννη μετράει ήδη 25 χρόνια ζωής και ανήκει σε ένα από τα πλέον αναγνωρισμένα στο είδος του. Το ιδιαίτερο είναι ότι τα έργα συνοδεύονται από ζωντανή μουσική.

Διήρκησε μόνο 35 χρόνια. Στην πραγματικότητα πολύ μικρό διάστημα και πάει από τότε πολύς καιρός. Και είναι πράγματι απορίας άξιο πως οι ταινίες του βωβού κινηματογράφου παραμένουν τόσο δημοφιλείς αν τις συγκρίνει κανείς με τις άψογα τεχνικά ταινίες που γίνονται σήμερα.

Όταν το 1895 ο κινηματογράφος αντίκρισε για πρώτη φορά το φως του κόσμου ήταν βωβός. Ο ήχος ήρθε περίπου τρεις δεκαετίες αργότερα. Πρωτύτερα οι ταινίες συνοδεύονταν από μουσική. Σήμερα όταν κανείς βλέπει τις παλιές αυτές δημιουργίες σε κάποια ταινιοθήκη ή κάπου αλλού είναι πράγματι βουβές αφού δεν συνοδεύονται πλέον ούτε καν από μουσική. Για το λόγο αυτό είναι πραγματικά ξεχωριστό το διεθνές φεστιβάλ βωβού κινηματογράφου στη Βόννη.

Η μουσικη υπόκρουση είναι το μισό έργο...

Η μαγεία της σκοτεινής αίθουσαςΟ Κρίστιαν Ρόντενμπουργκ συνοδεύει εδώ και αρκετά χρόνια με τα κρουστά του το φεστιβάλ: «Η ηχητική υποστήριξη του έργου παίζει σημαντικό ρόλο στο πως γίνεται αντιληπτή η ταινία. Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς ευκολότερα στα αστυνομικά έργα, στο πως φαίνονται με μουσική και πως χωρίς μουσική. Εκεί που λείπει η μουσική αποδυναμώνεται το έργο».

Ο Κρίστιαν Ρόντεμπουργκ είναι ένας από τους λίγους μουσικούς που συνοδεύουν τα έργα με κρουστά. Φέτος στο φεστιβάλ της Βόννης, το οποίο ολοκληρώνεται την ερχόμενη Κυριακή, ο Ρόντεμπουργκ συνοδεύει ένα σουηδικό και ένα αυστριακό έργο σε συνεργασία με τον Γιόαχιμ Μπέρετζ, έναν συνάδελφό του που παίζει πιάνο.

Ανάμεσα στα έργα που παρουσιάζονται στο διεθνές φεστιβάλ είναι ένα μεξικάνικο του 1927, ένα ιαπωνικό, ένα κροατικό και το μοναδικό που έχει διατηρηθεί από τη Νότια Κορέα. Πώς συνοδεύει όμως κανείς μια ταινία του βωβού κινηματογράφου. Ο Κρίστιαν Ρόντερμπουργκ εξηγεί: «Υπάρχουν πολλές δυνατότητες. Μπορεί να δει κανείς πρώτα την ταινία και αμέσως μετά να ξεκινήσει. Είτε κάθεται και μελετάει τις σκηνές και λέει, εκεί και εκεί θα μπορούσε να συμβεί αυτό και αυτό. Μετά κάνει κανείς σημειώσεις και προσπαθεί να αυτοσχεδιάσει. Στην πραγματικότητα πρόκειται πάντα για έναν αυτοσχεδιασμό».

Jochen Kürten / Μαρία Ρηγούτσου, Επιμέλεια σύνταξης Ειρήνη Αναστασοπούλου

antigrafikon from dw.------kefalonia-kai-kosmos.com