Έχουμε τη δύναμη ν’ αφομοιώνουμε και τα ξένα στοιχεία μέσα μας...
Δεν θα ξεπουληθούμε, ούτε θα πάψουμε να γεννιόμαστε έλληνες. Έχουμε τη δύναμη ν’ αφομοιώνουμε και τα ξένα στοιχεία μέσα μας και να μεταγγίζουμε στους ξένους το ελληνικό αίμα μας που έχει τρομακτικές αντοχές.
11/01/2011 | 12:16 Τελευταία Ενημέρωση 12:16 11/01/2011
Σε μια εποχή που όλα είναι γκρίζα για να μη πούμε μαύρα, πρέπει νά’χεις πολλή κουράγιο, πολλή αντοχή και πολύ αισιοδοξία για να καταπιαστείς, θεωρητικά, να αποδώσεις τις σκέψεις σου και τις ιδέες σου για κείνο που θέλουμε να το λέμε Μέλλον.
Επειδή τυχαίνει σαν επιχειρηματίας να έχω περάσει πολλές φουρτούνες οικονομικές και ανθρώπινες και πάντα έχοντας μια καλή Ομάδα γύρω μου τα καταφέρναμε, τώρα σ’ ένα περιβάλλον τόσο διαφορετικό που δεν μπορείς ούτε να του δώσεις όνομα, το μόνο που είπα στο γιό μου που είναι κοντά μου, στις αγωνίες μας, και τρέχει κι αυτός περισσότερο από την ανθρώπινη αντοχή, του είπα λοιπόν, ότι είμαι ανήσυχη, γιατί ενώ το καράβι είναι γερό, στερεύει η θάλασσα. Μέχρι εδώ όμως τα λογοτεχνικά και φιλοσοφικά λόγια που τις περισσότερες φορές τα λέμε για να παίρνουμε θάρρος, από την αισιοδοξία που εμείς θέλουμε να αναπαράγουμε.
Τώρα, στην ουσία της ζωής μας και της επιχείρησής μας. Δεν θα σας μιλήσω για τη Πυρηνική Φυσική, θα σας πω για το απλό εξάρτημα της καθημερινότητάς μας. Από τότε που φύγαμε από τις σπηλιές και πάψαμε να περπατάμε ξυπόλητοι, φτιάξαμε ένα καλό, δύσκολο είναι αλήθεια, κατασκεύασμα να καλύπτει τα γυμνά μας πόδια. Στους αιώνες, μ’όλες τις εξελίξεις της Μόδας, αυτό το εξάρτημα έμεινε πάντα ένα πολύ απαραίτητο και δύσκολο προϊόν, που απ’ αυτό εξαρτάται η ηρεμία μας και η δημιουργικότητά μας. Σκεφτείτε να σε στενεύει το παπούτσι σου. Σου κλέβει τη σκέψη.
Εγώ δεν είμαι ειδικός οικονομολόγος, αυτά είναι θέματα εκείνων που κατευθύνουν τις τύχες τούτου του τόπου και όχι μόνο. Εμείς μπορούμε να σας μιλήσουμε για κείνο που ξέρουμε και για κείνο που παλεύουμε: Να μη μας λείψει το μεροκάματο. Εμείς δεν κλέβουμε κανέναν ούτε γνωρίζουμε τους φορολογικούς παραδείσους. Για μας, ο μόνος παράδεισος που μένει είναι να φροντίζουμε να φτιάχνουμε γερά και όμορφα παπούτσια, όσο μας το επιτρέπουν βέβαια ακόμα οι καταστάσεις.
Κοντεύουμε τα εκατό χρόνια λειτουργίας στην παραγωγή των παπουτσιών ’’για όλο τον κόσμο’’, που έλεγε ο παππούς μου Γιάννης Φειδάς. Δεν προδώσαμε ποτέ τον τελευταίο καταναλωτή και με διάφορους τρόπους προσπαθήσαμε να κρατήσουμε τις τιμές χαμηλά, για να μπορεί να τ’αγοράζει ο εργάτης που το παράγει, αλλά ποιοτικά τόσο ψηλά, που να το φοράει ο Διευθυντής Τραπέζης, ο Γιατρός, η Δικηγόρος, ή Μηχανικός, ο Οικονομολόγος, η Συγγραφέας και γενικά όλοι.
Είχαμε κάποτε εξαγωγές στην Αμερική, στην Ευρώπη, στην Σοβιετική Ένωση. Ύστερα ο κόσμος άλλαξε και η Ελλάδα απορρόφησε όλη την παραγωγή μας. Ήταν πολύ τιμητικό για μας, γιατί τώρα έχουμε οπαδούς, όχι πελάτες.
Και ήρθε η κρίση. Συμπτωματικό; Όχι βέβαια. Προετοιμαζότανε με όλους τους τόνους, οικονομικούς, παραγωγικούς και τραπεζικούς. Διώξαμε, οι Ευρωπαίοι, όλη τη μεταποίηση στις Τρίτες λεγόμενες Χώρες. Τότε όλοι, μας λέγανε ότι έπρεπε να γίνουμε μεταπράτες, αλλιώς χανόμαστε. Κι εγώ στύλωσα τα πόδια και είπα: - Είμαι παραγωγός. Θα μείνω παραγωγός. Για δύο λόγους. Πρώτον γιατί δεν είμαι έμπορος, δεν ξέρω να πουλάω μόνον, αλλά ξέρω να παράγω και να δίνω το προϊόν μου στο εμπόριο και δεύτερο, γιατί αν απολύσω όλους τους εργαζόμενους και όλοι οι παραγωγοί απολύσουν τους δικούς τους, τότε σε ποιόν θα πουλήσω; Στους άνεργους; Αυτό έπαθε όλη η Ευρώπη. Έστειλε την μεταποίηση, που είναι ανθρωποβόρα, στις Τρίτες Χώρες και πλημμύρισε άνεργους. Τι να το κάνουν το φθηνό προϊόν;
Σε ποιόν θα το πουλήσουν; Στους ανέργους; Και να σκεφτείς ότι το μπλουζάκι που φοράς και ανταγωνίζεται την ντόπια παραγωγή, το’χει φτιάξει ένα παιδάκι ούτε δέκα χρόνων. Αισθάνεσαι και φονιάς.
Κι έτσι, μ’ένα περίεργο και σκληρό τρόπο τον πρώτο καιρό, είναι αλήθεια, μείναμε παραγωγοί. Ύστερα από τα πρώτα δύσκολα χρόνια, ήρθε η αναγνώριση της κίνησής μας. Να, που μερικές φορές πετυχαίνει κι ο ρομαντισμός, όπως πολλοί μας λοιδορούσαν γι’ αυτή την πορεία μας.
Τώρα λοιπόν επειδή πρέπει να βρούμε αλλού νερό, μια και το δικό μας στερεύει, θυμηθήκαμε ότι είμαστε γυρολόγοι, ταξιδευτές, αν και τώρα είναι αεροπλάνο το καράβι μας και τρέχουμε, όπου γης υπάρχει δημιουργία και ανάπτυξη, όπου οι κανόνες ισχύουν κι έτσι δεν έχουν κρίση ή αν έχουν, είναι ελεγχόμενη και προσπαθούμε να ανοίξουμε πανιά στην εξωστρέφεια, χωρίς να αφήνουμε τις βάσεις μας, τα θεμέλιά μας, τους φίλους – πελάτες- οπαδούς στην Ελλάδα.
Χτίσαμε ένα μεγαλύτερο εργοστάσιο για να μπορούμε να εξυπηρετούμε την Ελλάδα πρώτα, και τις άλλες χώρες ύστερα. Ότι κερδίσαμε από τη δουλειά μας το κάναμε μεγαλύτερο κτήριο και πιο εξελιγμένα μηχανήματα για να δουλεύουν περισσότερα ελληνικά χέρια (εφ’όσον θα μάθουμε στα παιδιά μας να μη φοβούνται τη δουλειά και να μην έχουμε ανάγκη τους ξένους,) και να μπορούν οι εργαζόμενοι κοντά μας, να τελειώνουν τον παραγωγικό χρόνο δουλειάς τους και να παίρνουν μια αξιοπρεπή σύνταξη γιατί έχουν εργαστεί σωστά και εμείς τους έχουμε ανάλογα αμείψει. Έτσι το 2010 μόνον, πήρανε σύνταξη δέκα εργαζόμενοι και ήρθαν χαρούμενοι να μας κεράσουν γλυκά για τη συνταξιοδότησή τους. Για μας, αυτό ήταν γιορτή. Ελπίζω έτσι να συνεχιστεί.
Είχα λοιπόν πολλούς λόγους για ν’ ανταποκριθώ γρήγορα στο κάλεσμα του Σκαϊ. Κάθε πρωί φεύγοντας από το σπίτι για τη δουλειά μου, ακούω τις ειδήσεις σας και τα σχόλια σας, για το τι συμβαίνει γύρω μας. Και ακόμα, ένα γεγονός που μου επιβεβαίωσε την άποψη ότι κάνετε εξαιρετική δουλειά στη πλευρά της ενημέρωσης, που σήμερα είναι το νούμερο ένα στο περιβάλλον που ζούμε: Μια εκπομπή σας από τα εγκαίνια του νέου εργοστασίου της Φειδάς, μεταδόθηκε διαδικτυακά στην Νορβηγία κι ένας έλληνας που ζει και εργάζεται εκεί 30 χρόνια και πουλάει ελληνικά ρούχα από την Θεσσαλονίκη, είδε την εκπομπή, εντυπωσιάστηκε και είπε:
-’’ Μα υπάρχει τέτοιο εργοστάσιο παπουτσιού στην Ελλάδα;’’ Ήρθε δύο φορές κοντά μας, επιβεβαίωσε την πραγματικότητα και ίσως κάτι καλό προκύψει από τη σωστή πληροφόρησή σας.
Να γιατί λέω πολλές φορές, μη βγάζουν τα μέσα ενημέρωσης μόνο τα αρνητικά. Υπάρχουν γύρω μας δυνάμεις που παλεύουν απεγνωσμένα, αλλά με κουράγιο, να επιβιώσουν και να περάσουν σωστά μηνύματα. Το έχουμε ξαναπεί νομίζω, ο Έλληνας άμα δει τη χαράδρα μπροστά του, φωνάζει "αέρα" και πηδάει απέναντι. Όχι, δεν είμαι αιθεροβάμων. Τα στραβά και τ’ ανάποδα φαίνονται και μας πληγώνουν. Αλλά, το πλαίσιο είναι αυτό. Μέσα σ’αυτό πρέπει να βρούμε χαραμάδες που να τις κάνουμε δρομάκια και ύστερα δρόμους για να περάσει η δημιουργική εργασία του Έλληνα, του ανθρώπου γενικότερα. Με τον πόλεμο πεθαίνεις. Είτε χάνεις την ζωής σου, είτε την πνευματική σου ανεξαρτησία. Εμείς καταφέραμε να είμαστε όλοι εδώ. Δεν λείπει κανένας και ελπίζω αυτό να συνεχιστεί. Έχουμε όλοι το μεροκάματό μας, λίγο λειψό, αλλά το έχουμε.
Δεν θα ξεπουληθούμε, ούτε θα πάψουμε να γεννιόμαστε έλληνες. Έχουμε τη δύναμη ν’ αφομοιώνουμε και τα ξένα στοιχεία μέσα μας και να μεταγγίζουμε στους ξένους το ελληνικό αίμα μας που έχει τρομακτικές αντοχές. Οι Αιώνες το αποδεικνύουν, είμαστε ταξιδιώτες στην ιστορία της γης, είμαστε σαν τον Οδυσσέα πολυπράγμονες…
Μόνο…μόνο… να μάθουμε ότι μπορεί να μην είμαστε ο ομφαλός της Γης, να μάθουμε ότι υπάρχουν και κανόνες που λένε όχι … αυτό δεν μπορείς να το κάνεις… Το δικό σου δίκαιο σταματάει εκεί που αρχίζει το δίκαιο του διπλανού σου…. Και αυτό νομίζω το μπορούμε… Πρέπει να το μπορέσουμε…
Έχω για ξεκούρασή μου, κόλπο ζωής το λέω, μια φορά τη εβδομάδα, την καλλιέργεια της γης. Χριστέ μου, πόσοι άνθρωποι έρχονται κοντά μου ψάχνοντας την καθαρή τροφή και μαζί μ’αυτό την καθαρή σκέψη…. Όχι , δεν χάθηκε η ελπίδα…. μπορούμε… ναι μπορούμε…
* Η κ. Μίνα Φειδά - Νταή είναι πρόεδρος της Δ.Ι Φειδάς ΑΕ. /skai
Επειδή τυχαίνει σαν επιχειρηματίας να έχω περάσει πολλές φουρτούνες οικονομικές και ανθρώπινες και πάντα έχοντας μια καλή Ομάδα γύρω μου τα καταφέρναμε, τώρα σ’ ένα περιβάλλον τόσο διαφορετικό που δεν μπορείς ούτε να του δώσεις όνομα, το μόνο που είπα στο γιό μου που είναι κοντά μου, στις αγωνίες μας, και τρέχει κι αυτός περισσότερο από την ανθρώπινη αντοχή, του είπα λοιπόν, ότι είμαι ανήσυχη, γιατί ενώ το καράβι είναι γερό, στερεύει η θάλασσα. Μέχρι εδώ όμως τα λογοτεχνικά και φιλοσοφικά λόγια που τις περισσότερες φορές τα λέμε για να παίρνουμε θάρρος, από την αισιοδοξία που εμείς θέλουμε να αναπαράγουμε.
Τώρα, στην ουσία της ζωής μας και της επιχείρησής μας. Δεν θα σας μιλήσω για τη Πυρηνική Φυσική, θα σας πω για το απλό εξάρτημα της καθημερινότητάς μας. Από τότε που φύγαμε από τις σπηλιές και πάψαμε να περπατάμε ξυπόλητοι, φτιάξαμε ένα καλό, δύσκολο είναι αλήθεια, κατασκεύασμα να καλύπτει τα γυμνά μας πόδια. Στους αιώνες, μ’όλες τις εξελίξεις της Μόδας, αυτό το εξάρτημα έμεινε πάντα ένα πολύ απαραίτητο και δύσκολο προϊόν, που απ’ αυτό εξαρτάται η ηρεμία μας και η δημιουργικότητά μας. Σκεφτείτε να σε στενεύει το παπούτσι σου. Σου κλέβει τη σκέψη.
Εγώ δεν είμαι ειδικός οικονομολόγος, αυτά είναι θέματα εκείνων που κατευθύνουν τις τύχες τούτου του τόπου και όχι μόνο. Εμείς μπορούμε να σας μιλήσουμε για κείνο που ξέρουμε και για κείνο που παλεύουμε: Να μη μας λείψει το μεροκάματο. Εμείς δεν κλέβουμε κανέναν ούτε γνωρίζουμε τους φορολογικούς παραδείσους. Για μας, ο μόνος παράδεισος που μένει είναι να φροντίζουμε να φτιάχνουμε γερά και όμορφα παπούτσια, όσο μας το επιτρέπουν βέβαια ακόμα οι καταστάσεις.
Κοντεύουμε τα εκατό χρόνια λειτουργίας στην παραγωγή των παπουτσιών ’’για όλο τον κόσμο’’, που έλεγε ο παππούς μου Γιάννης Φειδάς. Δεν προδώσαμε ποτέ τον τελευταίο καταναλωτή και με διάφορους τρόπους προσπαθήσαμε να κρατήσουμε τις τιμές χαμηλά, για να μπορεί να τ’αγοράζει ο εργάτης που το παράγει, αλλά ποιοτικά τόσο ψηλά, που να το φοράει ο Διευθυντής Τραπέζης, ο Γιατρός, η Δικηγόρος, ή Μηχανικός, ο Οικονομολόγος, η Συγγραφέας και γενικά όλοι.
Είχαμε κάποτε εξαγωγές στην Αμερική, στην Ευρώπη, στην Σοβιετική Ένωση. Ύστερα ο κόσμος άλλαξε και η Ελλάδα απορρόφησε όλη την παραγωγή μας. Ήταν πολύ τιμητικό για μας, γιατί τώρα έχουμε οπαδούς, όχι πελάτες.
Και ήρθε η κρίση. Συμπτωματικό; Όχι βέβαια. Προετοιμαζότανε με όλους τους τόνους, οικονομικούς, παραγωγικούς και τραπεζικούς. Διώξαμε, οι Ευρωπαίοι, όλη τη μεταποίηση στις Τρίτες λεγόμενες Χώρες. Τότε όλοι, μας λέγανε ότι έπρεπε να γίνουμε μεταπράτες, αλλιώς χανόμαστε. Κι εγώ στύλωσα τα πόδια και είπα: - Είμαι παραγωγός. Θα μείνω παραγωγός. Για δύο λόγους. Πρώτον γιατί δεν είμαι έμπορος, δεν ξέρω να πουλάω μόνον, αλλά ξέρω να παράγω και να δίνω το προϊόν μου στο εμπόριο και δεύτερο, γιατί αν απολύσω όλους τους εργαζόμενους και όλοι οι παραγωγοί απολύσουν τους δικούς τους, τότε σε ποιόν θα πουλήσω; Στους άνεργους; Αυτό έπαθε όλη η Ευρώπη. Έστειλε την μεταποίηση, που είναι ανθρωποβόρα, στις Τρίτες Χώρες και πλημμύρισε άνεργους. Τι να το κάνουν το φθηνό προϊόν;
Σε ποιόν θα το πουλήσουν; Στους ανέργους; Και να σκεφτείς ότι το μπλουζάκι που φοράς και ανταγωνίζεται την ντόπια παραγωγή, το’χει φτιάξει ένα παιδάκι ούτε δέκα χρόνων. Αισθάνεσαι και φονιάς.
Κι έτσι, μ’ένα περίεργο και σκληρό τρόπο τον πρώτο καιρό, είναι αλήθεια, μείναμε παραγωγοί. Ύστερα από τα πρώτα δύσκολα χρόνια, ήρθε η αναγνώριση της κίνησής μας. Να, που μερικές φορές πετυχαίνει κι ο ρομαντισμός, όπως πολλοί μας λοιδορούσαν γι’ αυτή την πορεία μας.
Τώρα λοιπόν επειδή πρέπει να βρούμε αλλού νερό, μια και το δικό μας στερεύει, θυμηθήκαμε ότι είμαστε γυρολόγοι, ταξιδευτές, αν και τώρα είναι αεροπλάνο το καράβι μας και τρέχουμε, όπου γης υπάρχει δημιουργία και ανάπτυξη, όπου οι κανόνες ισχύουν κι έτσι δεν έχουν κρίση ή αν έχουν, είναι ελεγχόμενη και προσπαθούμε να ανοίξουμε πανιά στην εξωστρέφεια, χωρίς να αφήνουμε τις βάσεις μας, τα θεμέλιά μας, τους φίλους – πελάτες- οπαδούς στην Ελλάδα.
Χτίσαμε ένα μεγαλύτερο εργοστάσιο για να μπορούμε να εξυπηρετούμε την Ελλάδα πρώτα, και τις άλλες χώρες ύστερα. Ότι κερδίσαμε από τη δουλειά μας το κάναμε μεγαλύτερο κτήριο και πιο εξελιγμένα μηχανήματα για να δουλεύουν περισσότερα ελληνικά χέρια (εφ’όσον θα μάθουμε στα παιδιά μας να μη φοβούνται τη δουλειά και να μην έχουμε ανάγκη τους ξένους,) και να μπορούν οι εργαζόμενοι κοντά μας, να τελειώνουν τον παραγωγικό χρόνο δουλειάς τους και να παίρνουν μια αξιοπρεπή σύνταξη γιατί έχουν εργαστεί σωστά και εμείς τους έχουμε ανάλογα αμείψει. Έτσι το 2010 μόνον, πήρανε σύνταξη δέκα εργαζόμενοι και ήρθαν χαρούμενοι να μας κεράσουν γλυκά για τη συνταξιοδότησή τους. Για μας, αυτό ήταν γιορτή. Ελπίζω έτσι να συνεχιστεί.
Είχα λοιπόν πολλούς λόγους για ν’ ανταποκριθώ γρήγορα στο κάλεσμα του Σκαϊ. Κάθε πρωί φεύγοντας από το σπίτι για τη δουλειά μου, ακούω τις ειδήσεις σας και τα σχόλια σας, για το τι συμβαίνει γύρω μας. Και ακόμα, ένα γεγονός που μου επιβεβαίωσε την άποψη ότι κάνετε εξαιρετική δουλειά στη πλευρά της ενημέρωσης, που σήμερα είναι το νούμερο ένα στο περιβάλλον που ζούμε: Μια εκπομπή σας από τα εγκαίνια του νέου εργοστασίου της Φειδάς, μεταδόθηκε διαδικτυακά στην Νορβηγία κι ένας έλληνας που ζει και εργάζεται εκεί 30 χρόνια και πουλάει ελληνικά ρούχα από την Θεσσαλονίκη, είδε την εκπομπή, εντυπωσιάστηκε και είπε:
-’’ Μα υπάρχει τέτοιο εργοστάσιο παπουτσιού στην Ελλάδα;’’ Ήρθε δύο φορές κοντά μας, επιβεβαίωσε την πραγματικότητα και ίσως κάτι καλό προκύψει από τη σωστή πληροφόρησή σας.
Να γιατί λέω πολλές φορές, μη βγάζουν τα μέσα ενημέρωσης μόνο τα αρνητικά. Υπάρχουν γύρω μας δυνάμεις που παλεύουν απεγνωσμένα, αλλά με κουράγιο, να επιβιώσουν και να περάσουν σωστά μηνύματα. Το έχουμε ξαναπεί νομίζω, ο Έλληνας άμα δει τη χαράδρα μπροστά του, φωνάζει "αέρα" και πηδάει απέναντι. Όχι, δεν είμαι αιθεροβάμων. Τα στραβά και τ’ ανάποδα φαίνονται και μας πληγώνουν. Αλλά, το πλαίσιο είναι αυτό. Μέσα σ’αυτό πρέπει να βρούμε χαραμάδες που να τις κάνουμε δρομάκια και ύστερα δρόμους για να περάσει η δημιουργική εργασία του Έλληνα, του ανθρώπου γενικότερα. Με τον πόλεμο πεθαίνεις. Είτε χάνεις την ζωής σου, είτε την πνευματική σου ανεξαρτησία. Εμείς καταφέραμε να είμαστε όλοι εδώ. Δεν λείπει κανένας και ελπίζω αυτό να συνεχιστεί. Έχουμε όλοι το μεροκάματό μας, λίγο λειψό, αλλά το έχουμε.
Δεν θα ξεπουληθούμε, ούτε θα πάψουμε να γεννιόμαστε έλληνες. Έχουμε τη δύναμη ν’ αφομοιώνουμε και τα ξένα στοιχεία μέσα μας και να μεταγγίζουμε στους ξένους το ελληνικό αίμα μας που έχει τρομακτικές αντοχές. Οι Αιώνες το αποδεικνύουν, είμαστε ταξιδιώτες στην ιστορία της γης, είμαστε σαν τον Οδυσσέα πολυπράγμονες…
Μόνο…μόνο… να μάθουμε ότι μπορεί να μην είμαστε ο ομφαλός της Γης, να μάθουμε ότι υπάρχουν και κανόνες που λένε όχι … αυτό δεν μπορείς να το κάνεις… Το δικό σου δίκαιο σταματάει εκεί που αρχίζει το δίκαιο του διπλανού σου…. Και αυτό νομίζω το μπορούμε… Πρέπει να το μπορέσουμε…
Έχω για ξεκούρασή μου, κόλπο ζωής το λέω, μια φορά τη εβδομάδα, την καλλιέργεια της γης. Χριστέ μου, πόσοι άνθρωποι έρχονται κοντά μου ψάχνοντας την καθαρή τροφή και μαζί μ’αυτό την καθαρή σκέψη…. Όχι , δεν χάθηκε η ελπίδα…. μπορούμε… ναι μπορούμε…
* Η κ. Μίνα Φειδά - Νταή είναι πρόεδρος της Δ.Ι Φειδάς ΑΕ. /skai
No comments:
Post a Comment