Το Πολυτεχνείο και η ιστορική αλήθεια

του Γιάννη Κουριαννίδη εκδότη του περιοδικού «Ενδοχώρα» μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑ.Ο.Σ.

«Την χούντα δυστυχώς δεν την έριξε το Πολυτεχνείο. Θυμίζω για τους νεότερους ότι όταν έγινε το Πολυτεχνείο η δικτατορία με τον Παπαδόπουλο δοκίμαζε να περάσει σε κάποια μορφή νομιμοποίησής της μέσω μιας κοινοβουλευτικοποίησης θα λέγαμε ελεγχόμενης, με πρωθυπουργό τον Μαρκεζίνη». Τα λόγια αυτά δεν ανήκουν σε κάποιον «νοσταλγό» ή «απολογητή» της Επταετίας, αλλά στον γνωστό διανοητή της Αριστεράς Γιώργο Καραμπελιά.

Τα διατύπωσε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Χρόνος» της Κομοτηνής και δεν δίστασε μάλιστα να καταγγείλει και τον ρόλο των σε παρανομία τότε κομμάτων, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Τα δύο μεγάλα κόμματα της Αριστεράς ήταν ενάντια στο κίνημα του Πολυτεχνείου. Η σπουδαστική παράταξη του ΚΚΕ μάλιστα έχει κάνει το περιβόητο δημοσίευμα για τους προβοκάτορες του Πολυτεχνείου και το ΚΚΕ Εσωτερικού με τον κ. Δρακόπουλο και τον κ. Κύρκο τότε, που απετέλεσαν τη μήτρα του Συνασπισμού στην συνέχεια, ήταν ενάντια θεωρώντας ότι έπρεπε να υποστηριχθούν οι ενέργειες Μαρκεζίνη για μια κοινοβουλευτική εξέλιξη. Αφαιρώ βεβαίως τα κόμματα τα άλλα τα οποία ή δεν πήραν θέση, ή δεν συμμετείχαν και δεν ήταν και διαμορφωμένα βέβαια. Ας πούμε η ΕΡΕ, η παλιά Δεξιά βεβαίως δεν πήρε θέση, στην συνέχεια όμως πρέπει να πούμε ότι πολλοί από αυτούς, όπως και ο Κανελλόπουλος και άλλοι και ο Μαύρος κλπ, όταν έγινε πλέον η παλλαϊκή εξέγερση και η βίαιη καταστολή, τότε μόνο τάχθηκαν, και αυτό είναι αλήθεια, τάχθηκαν υπέρ των φοιτητών. Τώρα το πώς έγινε μετά και ανακηρύχθηκαν σε εκφραστές του Πολυτεχνείου τα κόμματα είναι ένα άλλο ζήτημα».

Οι αλήθειες αυτές αναδεικνύουν στην πραγματική διάστασή τους κάποια από τα γεγονότα των ημερών. Η πραγματικότητα δηλαδή είναι ότι το Πολυτεχνείο οδήγησε μεν στην πτώση του καθεστώτος, αλλά όχι στον ερχομό της δημοκρατίας. Αντίθετα, έγινε αιτία να επιβληθεί μία άλλη δικτατορία, που λόγω της ανεπάρκειας των ηγετών της, οδήγησε στην επάνοδο των κοινοβουλευτικών μέσω του ξεπουλήματος της Κύπρου μας.

«Ήμασταν αποφασισμένοι να ρίξουμε την χούντα», δήλωσε σε εκδήλωση της ΠΑΣΠ ο Στέφανος Τζουμάκας, αναφερόμενος στη συμμετοχή του στον αγώνα των φοιτητών του Πολυτεχνείου, το 1973. Άλλο τί ήσασταν αποφασισμένοι να κάνετε κ. Τζουμάκα και άλλο τί καταφέρατε. Μήπως όμως, αυτή ακριβώς η αποφασιστικότητα ορισμένων αγίασε τα μέσα;

Δεν είναι τυχαίο ότι τόσα χρόνια μετά, και παρά τη συνεχιζόμενη κατοχή της μισής σχεδόν Κύπρου μας, ακριβώς τις ημέρες εκείνες εξακολουθούν να εορτάζουν την «αποκατάσταση της Δημοκρατίας». Αν πραγματικά πιστεύουν κάποιοι ότι το Πολυτεχνείο έφερε στην Ελλάδα τη δημοκρατία, δεν έχουν παρά να προτείνουν να εορτάζεται η 17η Νοεμβρίου ως ημέρα - σύμβολο της δημοκρατίας και όχι οι μέρες της εισβολής και κατοχής της μεγαλονήσου.

Πώς να το κάνουν, όμως, όταν τα γεγονότα τους διαψεύδουν κατηγορηματικά; Αν βάλει κανείς δίπλα στις αλήθειες του Γ.Καραμπελιά, την μαρτυρία του οδηγού του τανκ που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο, που δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑgazino πριν λίγα χρόνια και λέει ότι δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός στον χώρο του Πολυτεχνείου, αλλά και την περίπτωση της περίφημης «Ηλένιας», τότε καταλαβαίνει εύκολα το μέγεθος του ψεύδους και της μυθοπλασίας των γεγονότων, που είχαν έναν και μοναδικό σκοπό: Να αναδείξουν την περίπτωση του Πολυτεχνείου, άσχετα με το ποιός την δημιούργησε και με ποιόν σκοπό, ως την ύψιστη στιγμή της συλλογικής αντιστάσεως του ελληνικού λαού στο καθεστώς.

Πόσο αναληθές, όμως, κάτι τέτοιο! Ενώ σε όλες τις δικτατορίες του κόσμου, κάποια στιγμή οργανώνεται η συλλογική αντίδραση του λαού, που εκφράζεται με συνήθως αιματηρές εξεγέρσεις, στην Ελλάδα δεν υπήρξε κάτι τέτοιο. Οι όποιες αντιστασιακές πράξεις περιορίστηκαν σε μεμονωμένες προσωπικές ενέργειες (Παναγούλης κ.α.) ή σε υποτυπωδώς οργανωμένες ενέργειες στο ... εξωτερικό. Λαϊκή αντίσταση στην Ελλάδα δεν υπήρξε.

«Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές», είπε ο εθνικός ποιητής μας. Μία φράση που παραμένει δυστυχώς ως αναγκαιότητα στις μέρες μας. Όταν γίνει συνείδηση όλων μας, τότε ίσως να δούμε καλύτερες μέρες για την πατρίδα και την κοινωνία μας.

---

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 20ης Νοεμβρίου 2008 της εφημερίδας Στόχος.