πολιτισμός.

Εξάρχεια, η γειτονιά πίσω από τον μύθο] Δέκα καλλιτέχνες και διανοούμενοι, κάτοικοι της πολυσυζητημένης αθηναϊκής συνοικίας, μιλούν για την καθημερινή τους ζωή εκείΤα Εξάρχεια, παλιά αθηναϊκή συνοικία, εστία μικροαστών και φοιτητών στο παρελθόν, προνομιακή εστία καλλιτεχνών και διανοουμένων τις τελευταίες δεκαετίες, τόπος όπου άνθησαν μερικά από τα πιο διάσημα και τραγουδισμένα μπαρ-στέκια της Μεταπολίτευσης, προσφιλές σημείο συνάντησης για νέους, ροκάδες, εναλλακτικούς και αμφισβητίες, σήμερα μυθολογούνται αντιστρόφως: ως άβατον των αναρχικών, χώρος που μυρίζει μπαρούτι, χώρος χωρίς αστυνόμευση. Είναι έτσι;Ο τραγικός θάνατος του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομική σφαίρα, στον πεζόδρομο Μεσολογγίου και Τζαβέλα, απελευθέρωσε τρομερή οργή και μαζί ανατροφοδότησε τα στερεότυπα: Τι γύρευε το παιδί στα Εξάρχεια; Τα Εξάρχεια είναι επικίνδυνα, είναι άβατο κ.ο.κ.Ανεξαρτήτως του τι συμβολίζουν για την ελληνική κοινωνία σήμερα, τι φαντάσματα και τι υποσχέσεις, τι ματαιώσεις και τι παρεξηγήσεις τροφοδοτούν, τα Εξάρχεια πάνω απ' όλα είναι ένας πραγματικός τόπος, που κατοικείται από ανθρώπους, με πρόσωπο, με όνομα, με ταυτότητα και γνώμη· γνώμη πάνω απ' όλα για τη ζωή τους. Ζητήσαμε από αυτούς τους ανθρώπους, που γεννήθηκαν ή επέλεξαν να ζουν εκεί, να μας μιλήσουν ακριβώς γι' αυτό, για τη ζωή στην πιο μυθολογημένη και πιο παρεξηγημένη συνοικία της σύγχρονης Ελλάδας.Μάνια Παπαδημητρίου, ηθοποιόςΗ συνοικία είναι μια χαρά, η δημοκρατία όμως;Είμαι κάτοικος Εξαρχείων χρόνια σαράντα επτά. Μεγάλωσα στην ίδια πολυκατοικία με έναν ματατζή. Γυρίζαμε μαζί από τις διαδηλώσεις. Καθένας στο πόστο του.Στα Εξάρχεια υπάρχει η γνώση πως η ομαλή ζωή σ' αυτόν τον τόπο κρέμεται από μια κλωστή. Ο,τι γίνεται εδώ, χρησιμοποιείται ως στοιχείο πίεσης για καινούργια αντιτρομοκρατικά μέτρα. Με άλλοθι το κυνήγι των ναρκωτικών μαζεύουν όποιον φουκαρά μπορούν, για να φαίνεται πως η δίωξη κάνει δουλειά. Οσο για την «τρομοκρατία», η αστυνομία ποτέ δεν συναντιέται με τις μολότοφ. Ερχεται πάντα αργότερα και συλλαμβάνει αθώους ή δεν έρχεται ποτέ. Αυτά είναι κοινός τόπος για τους Εξαρχειώτες…Και τώρα σκοτώνουν ένα παιδί! Στα 100 μέτρα από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ! Τόσο κοντά, που αν «εξοστρακιζόταν» η σφαίρα πραγματικά μπορεί να καρφωνόταν στο σβέρκο καμιάς βουλευτίνας ή βουλευτή ή κάποιου από τα παιδιά τους που πήγε να τους δει. Θα μπορούσε ακόμα να χτυπήσει εμένα ή εσένα, τη φίλη μου τη Μαργαρίτα, τον Θανάση ή τη Γωγώ. Σε αυτά τα μέρη τριγυρνάμε όταν έχει ωραίο καιρό.Σάββατο 9.30 το βράδυ, μέρα γιορτής, τραβιέται από ειδικό φρουρό πιστόλι, κατά παράβαση εντολής, και το συζητάμε ως πρόβλημα της συνοικίας; Δεν έχει πρόβλημα η συνοικία, είναι μια χαρά, το πρόβλημα είναι στη λειτουργία της δημοκρατίας… Υπάρχει όμως τέτοιο πράγμα πια;Μανώλης Βελιτζανίδης, διευθυντής εκδ. «Ινδικτος»Μας προτιμούν γιατί...Οι μουριές της Καλλιδρομίου στέκουν στη θέση τους. Δίπλα, ο ταπεινωμένος λόφος του Στρέφη - o δήμος και οι υπηρεσίες του άφαντες και πριν και μετά. Προφανώς πιστεύουν στη θεωρία του άβατου.Σάββατο πρωί συναντώ τον Κωστή Παπαγιώργη, στην καθιερωμένη του βόλτα. Ιδιος κι απαράλλαχτος, όπως κι ο αγαπητός μου Μπάμπης Γιωτόπουλος, που πίνει τον καφέ του στο «Παρασκήνιο» του Μίμη, του άρχοντα της Καλλιδρομίου.Η πλατεία, ζωντανό αποτύπωμα της περιοχής, με τους ίδιους καθημερινούς τύπους. Περιμένεις να σκάσει μύτη ο Ασιμος από τη γωνία της Ανδρεόυ Μεταξά. Μάταια!Τα Εξάρχεια διασκεδάζουν την αποτυχία τους στους νέους καιρούς. Μέσα στη βρώμικη και απροσάρμοστη αυτή συνοικία των Αθηνών, σε πείσμα του κ. Βωβού και των ηθικολόγων της εποχής, ανθεί η ομορφότερη και η πλέον ανθρώπινη γειτονιά της. Αν εμάς προτιμούν οι ανένταχτοι, οι αντιεξουσιαστές, οι πρεζάκηδες και κάθε άλλο κοινωνικό «σκουπίδι», είναι γιατί εδώ αναγνωρίζεται το δικαίωμά τους στην ύπαρξη. Και πριν και μετά!Γιάννης Καλαϊτζής, σκιτσογράφος, διευθυντής του περιοδικού «Γαλέρα»Τόπος πυκνού πολιτισμού με σφρίγος, επαναστατικότηταΔεν θα 'θελα να βγαίνω ποτέ από τα Εξάρχεια. Αισθάνομαι τόσο άσχημα κάθε φορά που απομακρύνομαι από την περιοχή, που είναι σαν να πηγαίνω κάπου στο εξωτερικό. Τα Εξάρχεια είναι ένας τόπος πυκνού πολιτισμού. Είναι ο πιο πολιτισμένος τόπος ίσως ολόκληρης της Ελλάδας, σίγουρα της Αθήνας. Αυτή δεν είναι προσωπική άποψη, το λένε οι αντικειμενικές μετρήσεις. Στα Εξάρχεια στεγάζονται και λειτουργούν περί τους τριάντα εκδοτικοί οίκοι, άλλα τόσα βιβλιοπωλεία, μουσικοί χώροι, καταστήματα με μουσικά όργανα, θέατρα, στα Εξάρχεια είναι το υπουργείο Πολιτισμού και το Πολυτεχνείο. Οι άνθρωποι που εργάζονται σε όλους αυτούς τους χώρους, εκδότες, συγγραφείς, μεταφραστές, επιμελητές εκδόσεων, εικαστικοί, μουσικοί, κινηματογραφιστές, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, μένουν στα Εξάρχεια και με τη φυσιογνωμία και τη δουλειά τους, τον τρόπο ζωής τους, επηρεάζουν τα Εξάρχεια, με όλα τα καλά και τα κακά που μπορεί να περιλαμβάνει αυτό. Εδώ μένουν ο Σταύρος Ξαρχάκος, η Λυδία Κονιόρδου, ο Μπάμπης Τσέρτος και άλλοι πολλοί.Με άλλα λόγια, στα Εξάρχεια έχει επικαθήσει μια πατίνα πολιτισμού χρόνων. Και αυτό δεν είναι κάτι πρόσφατο. Εδώ έζησαν ο ποιητής Λαπαθιώτης, ο Παλαμάς, ο γλύπτης Φιλιππότης. Τα Εξάρχεια ανεβάζουν τον πήχυ του πολιτισμού στη χώρα μας. Οπότε ο κόσμος εδώ είναι ανοιχτός, είναι ανεκτικός, προσφιλής στο να μεταδίδει νέα μηνύματα και να τα παράγει. Τα Εξάρχεια έχουν νεανικότητα, σφρίγος, επαναστατικότητα.Αναπόφευκτα, έχουν και κάτι εκρηκτικό. Σε σύγκριση με άλλες περιοχές της Αθήνας, όμως, είναι ήσυχη γειτονιά, αν και κατασυκοφαντημένη. Μπορείς να καθήσεις στην Καλλιδρομίου, έναν από τους ομορφότερους δρόμους της Αθήνας, και να πιεις την μπίρα σου με την ησυχία σου. Είναι κάτι που κάνω συχνά. Κανένας δεν θα σε ενοχλήσει - εκτός από τα χημικά που ρίχνουν οι μπάτσοι. Οι μπάτσοι είναι το πρόβλημα στα Εξάρχεια και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό. Πρέπει να απαλλαγούμε από τους μπάτσους. Τα Εξάρχεια είναι κατεχόμενα, έχουμε μια γερμανική μπότα στη μούρη μας. Μπορεί να είναι υπερβολικό να φύγει το αστυνομικό τμήμα της Καλλιδρομίου, πρέπει όμως να φύγουν οι ειδικοί φρουροί και τα ΜΑΤ. Εφεραν μέσα στα Εξάρχεια έναν άνθρωπο, έναν ειδικό φρουρό, ο οποίος ήξεραν ότι ήταν βάναυσος και ότι είχε ψυχολογικά προβλήματα. Τον έφεραν και σκότωσε το παιδί. Δεν πάει άλλο. Εμείς που δημιουργούμε πολιτισμό απαιτούμε να μας φέρονται πολιτισμένα, αλλιώς να φύγουν.Σουζάνα Αντωνακάκη, αρχιτέκτωνΑπαιτείται ένα διάστημα σιωπήςΕίναι κρίμα... Τα Εξάρχεια είναι μια γειτονιά με όλες τις προϋποθέσεις να αξιοποιήσει το δυναμικό ανθρώπων και περιβάλλοντος. Νέοι άνθρωποι με γόνιμη κριτική σκέψη, καλλιτέχνες, φοιτητές που αγωνίζονται και επιμένουν -μέσα στη ζοφερή ατμόσφαιρα της παγκόσμιας κρίσης- για μια ουσιαστική αναβάθμιση της παιδείας και της ποιότητας ζωής, ενήλικες που αγωνιούν για το μέλλον των παιδιών στις πόλεις του κόσμου που πλήττονται από κάθε είδους καταναγκασμούς και βιαιότητες. Τα γεγονότα των ημερών μάς ξάφνιασαν ακόμα μια φορά. Μέρες Χριστουγέννων, τα αδιέξοδα κορυφώνονται, ο τρόμος απλώνεται και σκεπάζει την πόλη και τις γειτονιές της. Η οργή απλώνεται και φουντώνει, η βοή των κενών λόγων προσβάλλει ασύστολα τη ρίζα του κακού, εμποδίζει την ανάσα της ελπίδας. Οταν ένα τραγικό γεγονός σημαδεύει εξ επαφής τον χρόνο και τον χώρο της καθημερινότητάς μας, οι αναδρομές στο παρελθόν και οι προβολές στο μέλλον είναι δύσκολες και οδυνηρές. Το πένθος για τον άδικο χαμό του μικρού αγοριού απαιτεί ένα διάστημα σιωπής και περισυλλογής.Νάσος Βαγενάς, ποιητής, καθ. Πανεπιστημίου ΑθηνώνΧωματερή αποβλήτων καταπίεσηςΚαθώς ζω στα Εξάρχεια σχεδόν μισό αιώνα, μπορώ να έχω γι' αυτά άποψη αντικειμενικότερη από ό,τι γενικά γράφεται και πιστεύεται από ανθρώπους που είναι φανερό ότι δεν τα γνωρίζουν. Σπεύδω εξ αρχής να υπογραμμίσω ότι το σύνθημα «Εξω η αστυνομία από τα Εξάρχεια», που επαναλαμβάνεται κατά κόρον από ανθρώπους που δεν κατοικούν σε αυτά και από εν γένει προοδευτικές εφημερίδες, είναι εξ ολοκλήρου εκτός πραγματικότητας. Καθώς τα Εξάρχεια έχουν αποσπασθεί, με τη συναίνεση της εκάστοτε κυβέρνησης, από την ελληνική επικράτεια και αυτονομηθεί, δεν υπάρχει σε αυτά αστυνομία. Είναι μια περιοχή πλήρους αναρχίας και αταξίας: ένας χώρος εκτόνωσης όλων των πάσης φύσεως καταπιεσμένων του λεκανοπεδίου Αττικής. Καθώς τα προϊόντα αυτής της εκτόνωσης υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυνατότητες απορρόφησής τους από τον συγκεκριμένο χώρο, τα Εξάρχεια έχουν μεταβληθεί σε μια χωματερή αποβλήτων καταπίεσης, η οποία με τη σειρά της καταπιέζει τους κατοίκους των Εξαρχείων. Οι οποίοι, καθώς δεν έχει απομείνει χώρος για την ταφή των δικών τους αποβλήτων, δεν αποκλείεται κάποτε να εκραγούν.Επειδή οι κυβερνήσεις αδιαφορούν για τη θεραπεία των αιτίων που παράγουν καταπιεσμένους, θα πρότεινα το εξής: Η χωματερή αυτή να καταστεί διά νόμου περιφερόμενη· να μετακυλίεται εκ περιτροπής από περιοχή σε περιοχή. Ετσι, τα διάφορα διαμερίσματα θα μοιραστούν εξίσου το βάρος του προβλήματος. Ως πρώτη μετακύλιση του οποίου προτείνω τη μεταφορά του στη γειτονική περιοχή Κολωνακίου.Aύγουστος Κορτώ, συγγραφέας - μεταφραστήςΟ μύθος και η αντίφασηΩς ισοβίως μαθητευόμενο μυθοπλάστη, δέσμιο των Εξαρχείων με κρατούσε ανέκαθεν, εξόν απ' το μεροδούλι, η μυθώδης αύρα αυτής της στριμωγμένης γειτονίτσας: τα γυμνά ιστορικά της τραύματα, βορά σε κάθε αδιάκριτο οφθαλμό, οι βασανισμένοι παρίες της πλατείας που δεν κρύβονται μα περιφέρουν σχεδόν με περηφάνεια το δράμα τους, αλλά κι η απέραντη στοργή που διαπερνά κάθε τόπο χτυπημένο απανωτά από τραγωδίες· όπως το Βερολίνο σε σύγκριση με την υπόλοιπη Γερμανία, έτσι και τα Εξάρχεια είναι για μένα η τρυφερή, συντετριμμένη σάρκα στην καρδιά τής μάλλον βλοσυρής και δύσπεπτης Αττικής μπριζόλας.Μόνο που οι μύθοι σπάνια περιέχουν ουσιώδη διδαχή. Ως επί το πλείστον μας γοητεύουν, μας απογοητεύουν, ή, όπως στα πρόσφατα αίσχη, μας υπενθυμίζουν το αυτονόητο: πως μέσα μας περιέχουμε τόσο τον θύτη όσο και το θύμα (ειδάλλως, γιατί μάς πάγωσε έτσι ο φόνος; αν μάς φαινόταν ήδη τόσο ρυπαρή η αστυνομία δεν έπρεπε να εκπλαγούμε διόλου), πως η πλειοψηφία των πολιτικών και των δημοσιογράφων μας είναι άνθρωποι αμαθείς, αμβλύνοες και χυδαίοι, και πάνω απ' όλα πως ακόμα κι εντός του ίδιου του μύθου κρύβεται μια θλιβερή αντίφαση: το μυθοποιητικό σφάλμα.Διότι ο μύθος βλέπει την ιστορία (τα Εξάρχεια, τον Αλέξη Γρηγορόπουλο) σχηματικά, οριζόντια κι οριζοντιωμένα, με έμφαση στο θάνατο του ενός και στα ηχηρά συλλογικά πεπρωμένα. Ομως η κατακόρυφη ιστορία του χαμένου παιδιού, η άγνωστη, σβησμένη κατοπινή ζωή του (για μένα, απείρως σπουδαιότερη από κάθε εξέγερση με φυτίλι τη μνήμη του) δεν θα χωρέσει ποτέ, ευτυχώς ή δυστυχώς, στην φλύαρη, σχηματική μυθολογία μας - ούτε καν σ' αυτήν της μυθικής μας γειτονιάς.Αρης Μαραγκόπουλος, συγγραφέας - μεταφραστήςΗ πιο ζωντανή συνοικίαΥπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει να ζουν και να κινούνται (;) σε μια περιοχή υπνωτήριο, όπως π.χ. είναι η Φιλοθέη ή το Παλαιό Ψυχικό. Αλλοι πάλι αισθάνονται βολικό να παίρνουν το αυτοκίνητό τους για να φτάσουν στο κοντινότερο περίπτερο, όπως π.χ. εκείνοι που ζουν στην Πολιτεία, στην Ερυθραία ή στη Γλυφάδα.Εγώ ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που θέλουν να ζουν και να εργάζονται εκεί που η ζωή δίνει τον τόνο στη ζωή, εκεί που χτυπά δυνατά ο παλμός της πόλης. Τα Εξάρχεια, όπου ζω και εργάζομαι, είναι η πιο ζωντανή συνοικία της Αθήνας. Μια γειτονιά όπου οι διαφορετικές ηλικίες, οι τάσεις, οι διαθέσεις, οι επιθυμίες συμπλέκονται με άνεση, χρώμα, γούστο, πάθος, ψυχή. Mια γειτονιά που εμπνέει τη δημιουργία, την όρεξη για ζωή μαζί με τη διάθεση για αλλαγή, για διεκδικήσεις. Θλιβερή παραφωνία στη γειτονιά ο προκλητικός «στρατός κατοχής» του τοπικού αστυνομικού τμήματος.Χρήστος Μαρκίδης, ζωγράφοςΖωοδόχου Πηγής και ΒατάτζηΧρόνια κατοικώ στην οδό Ζωοδόχου Πηγής και Βατάτζη. Και χρόνια πριν κατοικούσα στην Μπενάκη, την Σκυλίτση, την Θεμιστοκλέους. Πάντοτε σε διαμερίσματα του Μεσοπολέμου, γεμάτα φως, μα και σκοτάδι, εν προκειμένω, περίσσιο. Εκεί μου αποκαλύφθηκε η λάμψη του μελανού χρώματος.Μνήμη χαρμολύπη, ουτοπία εις το διηνεκές, κατεστραμμένα οράματα, ζωή με το κομμάτι, φίλοι συμβιβασμένοι, άλλοι ξεστρατισμένοι, φίλοι αυτόχειρες, γνωστοί και άγνωστοι. Τέχνη και παραμιλητά, απελπισία και έξαρση, ψήγματα ομορφιάς μέσα στην γενικευμένη ασχήμια, κατακερματισμένα. Εγώ, μοναχικές συνειδήσεις μα, προπαντός, πεισματική, χαοτική αντιποίηση.1973 - 2008, τρεις και πλέον δεκαετίες, όλα αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν, κατοπτρισμός μιας πατρίδας που είναι αδύνατο να τελειώσει και να το ευχαριστηθεί. Μιας πατρίδας σε πυρπολημένο υπαρξιακό αδιέξοδο. Χρόνια κατοικώ στην οδό Ζωοδόχου Πηγής και Βατάτζη.Δημήτρης Ζουρούδης, εικαστικός καλλιτέχνης - καθηγητής ΤΕΙΝέοι άνθρωποι είναι, δεν ξέρουν το γιατί ούτε το πώςΣ' αυτήν την περιοχή υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι με ιδιαίτερες κοινωνικές ευαισθησίες, που μετοίκησαν από το '80 και μετά. Σήμερα, αυτοί οι άνθρωποι είναι μεγάλοι, δεν είναι παιδιά. Εχουν αγαπήσει τη γειτονιά τους και έχουν αποδεχθεί τη νέα γενιά των Εξαρχείων, που έρχεται είτε για να κατοικήσει είτε για να διασκεδάσει. Εχουμε εξοικειωθεί με τα παιδιά αυτά. Τα παρακολουθούμε με συμπάθεια, γιατί είναι ξεχωριστά και ευαισθητοποιημένα άτομα. Αυτό το νέο κοινωνικό ξέσπασμα που βιώνουμε, δεν ξεκίνησε τυχαία, από τη σφαίρα ενός αστυνομικού. Υπήρχε σαν αίσθημα. Νέοι άνθρωποι είναι, δεν ξέρουν το γιατί ούτε το πώς. Ξέρουν όμως να διαχειρίζονται τη ζωή τους αφού τους συμβεί κάτι. Και δεν είχαν καμιά αναστολή να ξεσηκωθούν, όπως νωρίτερα φορούσαν μαύρα ρούχα και σύχναζαν σ' αυτές τις περιοχές που ο αστυνομικός ήθελε να συνετίσει.Το πρόβλημα είναι ότι χαρακτηρίστηκε η περιοχή σαν να κατοικείται από κουκουλοφόρους. Οι λεγόμενοι κουκουλοφόροι δεν φοράνε κουκούλες. Ωραίες κουκούλες φοράνε οι αστυνομικοί. Με την έννοια, ότι δεν τον ξέρουμε τον αστυνομικό, είναι «κουκουλοφόρος»· είναι μια φιγούρα, ένα σώμα, δεν είναι πρόσωπο. Και η επιθετικότητα ξεκινάει επειδή πίσω απ' τους αστυνομικούς υπάρχει πάντα μια υψηλής ευκρίνειας κάμερα που καταγράφει τα πάντα. Η αντίδραση αυτών των παιδιών λοιπόν είναι να κρύβουν τα πρόσωπά τους. Δεν έχουν καμία διάθεση να το κάνουν. Θα έλεγε κανείς ότι σαν νέοι άνθρωποι θέλουν να δείξουν το πρόσωπό τους, να υπάρξουν μέσα από τη δράση τους.Ζούμε σε μια περιοχή που άλλοι την χαρακτηρίζουν αστυνομοκρατούμενη κι άλλοι την ονομάζουν επικίνδυνο στέκι και άβατο. Οχι. Είναι μια πολύ ωραία συνοικία της Αθήνας που πάντα είχε και έχει ζωή. Καταλαβαίνω ότι μου βγαίνει περισσότερο συναίσθημα παρά λογική. Αλλά σκέφθηκα ότι στη διεκδίκηση της ελευθερίας λειτουργεί πρώτα το συναίσθημα και μετά η λογική. Και τι θα πει ελευθερία; Ελευθερία θα πει να μην είμαστε δέσμιοι ενός ηλίθιου, καταναλωτικού συστήματος όπου ο μόνος στόχος μας είναι να γίνουμε πιο δέσμιοι με τις τραγικές υποχρεώσεις που δημιούργησε ο καταναλωτισμός.Στέλιος Φαϊτάκης, ζωγράφοςΚανείς δεν θα σε ληστέψει εδώΖω εδώ και τέσσερα χρόνια στα Εξάρχεια, ήρθα γιατί βρίσκονται γύρω όλα τα μαγαζιά που προμηθεύομαι τα υλικά για την δουλειά μου. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έχει αυτή τη φήμη του «άβατου», πρόκειται για μια από τις πιο ασφαλείς περιοχές στην Αθήνα. Κανένας δεν θα σε ληστέψει ούτε θα σου επιτεθεί στα Εξάρχεια. Ας έρθει οποιοσδήποτε να διαβάσει ήσυχα την εφημερίδα του το πρωί σε ένα από τα καφέ της πλατείας να το διαπιστώσει… Και μετά, αν επιμένει να βρει ένα άβατο, μια και εδώ δεν θα το καταφέρει, ας πάει μια βόλτα στην Σοφοκλέους, στη Μενάνδρου και τα γύρω στενά για τα οποία τα Μέσα δεν λένε τίποτα. Υπάρχουν προβλήματα στα Εξάρχεια, δε λέω. Αθηναϊκή γειτονιά είναι άλλωστε. Ποια είναι αυτά; Το γεγονός ότι χωρίς λόγο τα Εξάρχεια πολιορκούνται καθημερινά από κλούβες των ειδικών αστυνομικών δυνάμεων και δεκαμελείς πεζές περιπολίες. Τα Εξάρχεια όχι μόνο δεν είναι «άβατο», αλλά αστυνομοκρατούνται. Τι γυρεύουν τόσοι αστυνομικοί εδώ; Δεν έχω καταλάβει ακόμη, δεν κυνηγούν εγκληματίες πάντως. Και αν αυτός που στέλνει εδώ πάνοπλους ειδικούς φρουρούς να μαγαρίζουν με την παρουσία τους το μέρος ισχυριστεί το αντίθετο, ας μας απαντήσει: Πώς γίνεται καθημερινά πίσω από το Mουσείο να υπάρχει κλούβα με ΜΑΤ (μάλλον αυτό έχει η Ελλάδα του 2008 να προτείνει για πολιτισμό...) και ταυτόχρονα, πενήντα μέτρα πιο κάτω, Τοσίτσα και Πατησίων, να γίνεται ανενόχλητα διακίνηση ηρωίνης;[καθημερινή