Ο Αμπάμα στην Ουκράινα
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Φίλος μου αφηγήθηκε πως τις προάλλες στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας παρακολούθησε την εξής παράσταση. Επρόκειτο για ομάδα ανθρώπων διαφόρων ηλικιών οι οποίοι, με τη βοήθεια της αστυνομίας είχαν διακόψει την κυκλοφορία και εβάδιζαν αργά αλλά σταθερά προς την αμερικανική πρεσβεία. Αν θυμάστε κάποτε το κτίριο του Γκρόπιους ήταν ο σταθερός στόχος όλων των καλλιτεχνικών δρώμενων στην περίοδο της πολιτικοποιημένης τέχνης και της ελληνικής Αγκιτ Προπ. Οι καιροί άλλαξαν, οι συνθήκες ακολούθησαν τις αλλαγές των καιρών και το κτίριο κινδύνευσε να ξεχαστεί μαζί με τους Αμερικανούς του. Ευτυχώς ορισμένοι επιμένουν κλασικά. Οπως η ομάδα της περασμένης εβδομάδας.
Επικεφαλής της ομάδας ήταν ένας συμπαθέστατος γεροντάκος ο οποίος εφώναζε ρυθμικά: «Εξω ο Αμπάμα από την Ουκράινα», εννοώντας προφανώς τον κύριο Ομπάμα ο οποίος στα ρωσικά ακούει στο όνομα Αμπάμα, περίπου όπως ο Ιβάν ο Τραμερός. Πίσω από τον κύριο ακολουθούσε ζεύγος ευειδεστάτων κυριών - οι φυλές αυτές, παρά τα προβλήματά τους, διαθέτουν εν αφθονία ψηλές, ξανθές και ευθυτενείς κυρίες. Αυτές οι δύο κρατούσαν μιαν ρωσική και μιαν ουκρανική σημαία δεμένες η μία με την άλλη με κορδέλα η οποία προφανώς συμβόλιζε την αδελφοσύνη των δύο λαών την οποία προ καιρού, αν θυμάστε, προκήρυξαν από τηλεοράσεως οι κυρίες Μπάρμπα και Μαστροκώστα, αν θυμάμαι καλά. Ρώτησα αν φώναζαν το γνωστό «Ριεφεριέντουμ» που ακούμε στις ειδήσεις κάθε βράδυ, αλλά δεν πήρα απάντηση. Σε μικρή απόσταση από τις δύο κυρίες ακολουθούσε ευάριθμος ομάδα αδελφωμένων Ουκρανών και Ρώσων οι οποίοι, με το συντονισμένο βήμα τους, έδιναν το σύνθημα «Ειρήνη», «Μιρ» εις τη ρωσικήν, γνωστό από τα διεθνή συνέδρια συγγραφέων που διοργάνωνε κάποτε η Σοβιετική Ενωση.
Την παράσταση έκλεινε ομάδα Ελλήνων αντισυστημικών, η οποία κραδαίνοντας τα κόκκινα και μαύρα λάβαρα της οργάνωσης ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έβαζαν τα πράγματα στη θέση τους φωνάζοντας «Φονιάδες των λαών Αμερικανοί». Σιγά μην έλειπαν από παρέλαση κατά του Αμπάμα και σιγά μην ξεχνούσαν πως οι Αμερικανοί ήσαν, είναι και θα παραμείνουν φονιάδες των λαών. Τι σόι αντισυστημικοί θα ήσαν τότε. Δεν ξέρω πώς κατέληξε η όλη παράσταση, αν στο τέλος υπήρξαν πυροτεχνήματα και άλλες, εξίσου εντυπωσιακές και θορυβώδεις ασκήσεις αντισυστημικής γυμναστικής. Υποθέτω ότι θα διελύθησαν ησύχως και θα πήγαν σπίτια τους, αλλιώς, όπως και να το κάνεις, κάτι θα μαθαίναμε, κάτι θα βλέπαμε στις ειδήσεις, κάτι θα διαβάζαμε.
«Λεπταμέρειες» θα μου πείτε. Λεπτομέρειες γραφικές με τον Αμπάμα επικεφαλής. Κινδυνεύω, για μια ακόμη φορά να κατηγορηθώ από την ΟΛΜΕ πως παραβλέπω την ουσία και ασχολούμαι με τα σουβλάκια που παρήγγειλαν οι καταληψίες στο γραφείο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και η ουσία, στην περίπτωση είναι πως έχεις να κάνεις, για μια ακόμη φορά, με μια ελληνική κοινή γνώμη η οποία μπορεί να μη συμμετέχει στην ωραία διαμαρτυρία, πιστεύει όμως ακράδαντα πως στην Ουκρανία έχουν εισβάλει οι Αμερικανοί και πως η εκεί παρουσία των ρωσικών στρατευμάτων έχει ως μοναδικό ρόλο την προστασία του λαού από τους ναζί τους οποίους προσπαθεί να επιβάλει ο Αμπάμα. Την Ουκρανία δεν την ξέρω, όπως υποθέτω δεν την ξέρουν και οι περισσότεροι από όσους κατηγορούν τους «φονιάδες των λαών», καθ’ έξιν και κατά συρροήν. Δεν παύω όμως να εντυπωσιάζομαι από τη σταθερότητα της ελληνικής κοινής γνώμης, από τις βεβαιότητες οι οποίες δεν μετακινούνται με τίποτε από τη βεβαιότητά τους. Και στο κάτω-κάτω αν κάποιος θέλει να μετρήσει τον συντηρητισμό μιας κοινωνίας πώς άραγε θα τον μετρούσε καλύτερα; Αν και δεν το πιστεύω κατά βάθος. Διότι, ως γνωστόν, μόνον οι ηλίθιοι δεν αλλάζουν γνώμη κι εδώ έχουμε να κάνουμε με τον εξυπνότερο λαό του κόσμου, όπως λέει και ο φίλος Στέφανος Κασιμάτης.
Επικεφαλής της ομάδας ήταν ένας συμπαθέστατος γεροντάκος ο οποίος εφώναζε ρυθμικά: «Εξω ο Αμπάμα από την Ουκράινα», εννοώντας προφανώς τον κύριο Ομπάμα ο οποίος στα ρωσικά ακούει στο όνομα Αμπάμα, περίπου όπως ο Ιβάν ο Τραμερός. Πίσω από τον κύριο ακολουθούσε ζεύγος ευειδεστάτων κυριών - οι φυλές αυτές, παρά τα προβλήματά τους, διαθέτουν εν αφθονία ψηλές, ξανθές και ευθυτενείς κυρίες. Αυτές οι δύο κρατούσαν μιαν ρωσική και μιαν ουκρανική σημαία δεμένες η μία με την άλλη με κορδέλα η οποία προφανώς συμβόλιζε την αδελφοσύνη των δύο λαών την οποία προ καιρού, αν θυμάστε, προκήρυξαν από τηλεοράσεως οι κυρίες Μπάρμπα και Μαστροκώστα, αν θυμάμαι καλά. Ρώτησα αν φώναζαν το γνωστό «Ριεφεριέντουμ» που ακούμε στις ειδήσεις κάθε βράδυ, αλλά δεν πήρα απάντηση. Σε μικρή απόσταση από τις δύο κυρίες ακολουθούσε ευάριθμος ομάδα αδελφωμένων Ουκρανών και Ρώσων οι οποίοι, με το συντονισμένο βήμα τους, έδιναν το σύνθημα «Ειρήνη», «Μιρ» εις τη ρωσικήν, γνωστό από τα διεθνή συνέδρια συγγραφέων που διοργάνωνε κάποτε η Σοβιετική Ενωση.
Την παράσταση έκλεινε ομάδα Ελλήνων αντισυστημικών, η οποία κραδαίνοντας τα κόκκινα και μαύρα λάβαρα της οργάνωσης ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έβαζαν τα πράγματα στη θέση τους φωνάζοντας «Φονιάδες των λαών Αμερικανοί». Σιγά μην έλειπαν από παρέλαση κατά του Αμπάμα και σιγά μην ξεχνούσαν πως οι Αμερικανοί ήσαν, είναι και θα παραμείνουν φονιάδες των λαών. Τι σόι αντισυστημικοί θα ήσαν τότε. Δεν ξέρω πώς κατέληξε η όλη παράσταση, αν στο τέλος υπήρξαν πυροτεχνήματα και άλλες, εξίσου εντυπωσιακές και θορυβώδεις ασκήσεις αντισυστημικής γυμναστικής. Υποθέτω ότι θα διελύθησαν ησύχως και θα πήγαν σπίτια τους, αλλιώς, όπως και να το κάνεις, κάτι θα μαθαίναμε, κάτι θα βλέπαμε στις ειδήσεις, κάτι θα διαβάζαμε.
«Λεπταμέρειες» θα μου πείτε. Λεπτομέρειες γραφικές με τον Αμπάμα επικεφαλής. Κινδυνεύω, για μια ακόμη φορά να κατηγορηθώ από την ΟΛΜΕ πως παραβλέπω την ουσία και ασχολούμαι με τα σουβλάκια που παρήγγειλαν οι καταληψίες στο γραφείο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και η ουσία, στην περίπτωση είναι πως έχεις να κάνεις, για μια ακόμη φορά, με μια ελληνική κοινή γνώμη η οποία μπορεί να μη συμμετέχει στην ωραία διαμαρτυρία, πιστεύει όμως ακράδαντα πως στην Ουκρανία έχουν εισβάλει οι Αμερικανοί και πως η εκεί παρουσία των ρωσικών στρατευμάτων έχει ως μοναδικό ρόλο την προστασία του λαού από τους ναζί τους οποίους προσπαθεί να επιβάλει ο Αμπάμα. Την Ουκρανία δεν την ξέρω, όπως υποθέτω δεν την ξέρουν και οι περισσότεροι από όσους κατηγορούν τους «φονιάδες των λαών», καθ’ έξιν και κατά συρροήν. Δεν παύω όμως να εντυπωσιάζομαι από τη σταθερότητα της ελληνικής κοινής γνώμης, από τις βεβαιότητες οι οποίες δεν μετακινούνται με τίποτε από τη βεβαιότητά τους. Και στο κάτω-κάτω αν κάποιος θέλει να μετρήσει τον συντηρητισμό μιας κοινωνίας πώς άραγε θα τον μετρούσε καλύτερα; Αν και δεν το πιστεύω κατά βάθος. Διότι, ως γνωστόν, μόνον οι ηλίθιοι δεν αλλάζουν γνώμη κι εδώ έχουμε να κάνουμε με τον εξυπνότερο λαό του κόσμου, όπως λέει και ο φίλος Στέφανος Κασιμάτης.
No comments:
Post a Comment