Οι κοινωνίες της Δύσης δεν είναι όσο δεκτικές ήταν στο παρελθόν στους μετανάστες
Φωτογραφία ia.utep.edu
Δημήτρης Παπαδημητρίου
Μοιραστείτε το
«Θα δούμε παρά πολλούς ευρωπαίους που θα έρχονται στην Αμερική και θα εργάζονται παράνομα».
Τον περασμένο μήνα οι Ρόμα απελάθηκαν από την Γαλλία. Η Καγκελάριος της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ δήλωσε ότι το πολυπολιτισμικό πείραμα της Γερμανίας απέτυχε και στην ΗΠΑ το θέμα της μετανάστευσης διχάζει τους Αμερικανούς. Οι παράνομοι μετανάστες στη χώρα υπολογίζονται γύρω στα 12 εκατομμύρια. Η μετανάστευση λοιπόν προβληματίζει και τις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, είναι ένας διεθνώς αναγνωρισμένος εμπειρογνώμονας σε θέματα μεταναστευτικής πολιτικής και Πρόεδρος του Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής στην Ουάσινγκτον.
Μαζί του είχα μιλήσει πριν από τις βουλευτικές εκλογές του 2006, επί προεδρίας Μπους. Ξεκινήσαμε λοιπόν την συζήτησή μας με τις αλλαγές που έχουν επέλθει τα τελευταία 4 χρόνια. «Νομίζω ότι υπάρχουν τρομακτικές διαφορές. Η οικονομική κρίση του 2007, 2008 , 2009 πιθανόν να αλλάξει το τρόπο που βλέπουμε τη μετανάστευση».
Η μετανάστευση έχει εντατικοποιηθεί και μέχρι πρόσφατα πολλές χώρες ακολουθούσαν πολιτική προσέλκυσης μεταναστών. Αλλά «την τελευταία πενταετία έχουμε δει περισσότερους μετανάστες απ’ οποιαδήποτε άλλη πενταετία. Η μόνη σύγκριση που μπορεί να γίνει είναι προ εκατό ετών. Και μιλάμε για κανονική μετανάστευση και όχι για μετακινήσεις πληθυσμών λόγω πολέμων», επισημαίνει ο κ. Παπαδημητρίου.
Όμως, «οι κοινωνίες της Δύσης δεν φαίνεται να είναι πλέον τόσο δεκτικές όσο ήταν στο παρελθόν στους μετανάστες». Υπάρχει πλέον ένα σκεπτικισμός προς αυτούς που φαίνεται να προέρχεται από τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες. Μερικοί θα το ονόμαζαν ίσως ξενοφοβία, ο κ Παπαδημητρίου το ονομάζει φόβο: «Σε πολλές χώρες που είναι πλούσιες χώρες, ή πρώην πλούσιες χώρες φοβούνται ότι τώρα έχουν αλλάξει λίγο οι συνθήκες της ζωής των ανθρώπων που είναι πολίτες σ’ αυτές τις χώρες. Δεν είναι ξενοφοβία, είναι φόβος. Κοιτάζει ο καθένας γύρω του και λέει πω, πω, πω, πόσα χρόνια θα πρέπει να δουλέψω, ή λέει θα πάρω εγώ σύνταξη, θα υπάρχει κανείς να μου δώσει έμενα σύνταξη»;
Μέχρι πρόσφατα ο Καναδάς ήταν η πιο δεκτική και ανεκτική κοινωνία για μετανάστες, οι οποίοι ανέρχονται στο 20% του πληθυσμού της χώρας. Όμως, πριν από 2 περίπου μήνες 500 περίπου Ταμίλ από τη Σρι Λανκα σε πλοιάριο ζήτησαν άσυλο και η κοινή γνώμη διχάστηκε. Κάθε χρόνο οι Καναδοί δέχονται περίπου 250.000 νέους μετανάστες για να αντιμετωπίσουν την υπογεννητικότητα της χώρας τους. Αναλογικά, στην Ελλάδα οι μετανάστες κυμαίνονται περίπου μεταξύ 12-14% και στις ΗΠΑ 12,5%.
Στην Ελλάδα, επισημαίνει ο κ. Παπαδημητρίου αντιμετωπίζουμε ένα μοναδικό πρόβλημα, επικρατεί υπογεννητικότητα, αλλά επίσης οι νέοι άνθρωποι δεν μπορούν να αφομοιωθούν στον εργασιακό χώρο. «Γιατί δεν έχουμε μια οικονομία, γιατί δεν έχουμε ένα ιδιωτικό τομέα που να παράγει δουλειές. Ο καθένας προσπαθεί να παντρευτεί μία δουλεία στο δημόσιο».
Και στην Ελλάδα αλλά και στην Αμερική θα πάρει περίπου 4 με 5 χρόνια για να βρεθεί το επόμενο μεταναστευτικό πλατό. Για την Ελλάδα μάλιστα ο κ. Παπαδημητρίου πιστεύει ότι μπορεί θα σημειωθεί ένα μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα προς τις ΗΠΑ. «Νομίζω ότι θα προκαλέσει ένα αρκετά μεγάλο πρόβλημα μεταξύ της Ελλάδας και της Αμερικής. Η οποία έδωσε το δικαίωμα στους έλληνες να ταξιδεύουν χωρίς βίζα, το όποιο ήδη κάνουν πολλοί Ιρλανδοί. Θα δούμε παρά πολλούς ευρωπαίους που θα έρχονται στην Αμερική και θα εργάζονται παράνομα».
Δεν ξέρουμε τι θα γίνει σε 5 με 10 χρόνια από σήμερα τονίζει ο κ. Παπαδημητρίου με το θέμα της μεταναστευτικής πολιτικής. Υπάρχουν δυο προσεγγίσεις για το ζήτημα αυτό.
Η μία «σχολή», επισημαίνει, κοιτά τις ανάγκες της κοινωνίας και λέει για την κάλυψη των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών χρειαζόμαστε μετανάστες που θα εργαστούν και θα πληρώσουν φόρους. Η άλλη «σχολή» αναρωτιέται αν είμαστε σε θέση να φτάνουμε δουλειές για να καλύψουν τις ανάγκες όλων. Μήπως θα πρέπει να μειώσουμε τους αριθμούς των μεταναστών για να αφομοιώσουμε εκείνους που είναι ήδη στη χώρα;
No comments:
Post a Comment