Οι προτεραιότητες και οι υπεκφυγές

Του Στέφανου Κασιμάτη

Ορισμένα πράγματα στη ζωή -και στην πολιτική- είναι τόσο σύνθετα και μπερδεμένα, ώστε αν θες να προχωρήσεις, πρέπει για λίγο να τα αφήσεις όπως είναι και να πας παρακάτω. Αυτό ισχύει, νομίζω, στο επίπεδο της προσωπικής ζωής όσο και της κοινωνικής, γιατί ο εσωτερικός χρόνος συχνά διαφέρει από τον πραγματικό χρόνο. Αν είναι να εξασφαλισθεί η σύνδεση μεταξύ παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, αν οι περιστάσεις είναι κρίσιμες και αυτό που διακυβεύεται είναι το παρακάτω, τέτοιου είδους «αβαρίες», κατά τη ναυτική ορολογία, είναι απαραίτητες. Λόγου χάρη, μολονότι αυτοπροσδιορίζομαι ως κεντροδεξιός, προσωπικώς θεωρώ μεγάλη αδικία (και δεν λέω κάτι καινούργιο για τους τακτικούς αναγνώστες της στήλης) ότι τη χρεοκοπία της χώρας χρεώθηκε αποκλειστικά το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη, ενώ η διακυβέρνηση του Κωστάκη είχε τινάξει την μπάνκα στον αέρα. (Πολύ χονδρικά, 80 δισ. δανεισμός και μόλις 40 αύξηση του ΑΕΠ, όπερ σημαίνει τα υπόλοιπα 40 ήταν σπατάλη και καλοπέραση). Αναγκαστικά όμως, την αποτίμηση των ευθυνών πρέπει να την αφήσουμε για αργότερα, αφού θα έχουμε σωθεί. Τώρα προέχει η σωτηρία. Δεν είναι υπεκφυγή αυτό· είναι διαφορά προτεραιότητας: πρώτα το ένα, έπειτα το άλλο, λαμβανομένου υπ’ όψιν, όμως, ότι κανένα από τα δύο δεν έχει αξία χωρίς το άλλο. Ωστόσο, εμείς οι Ελληνες, ως γνήσιοι επαρχιώτες του κόσμου, έχουμε την τάση να προτρέχουμε: να σπεύδουμε μην τυχόν και δεν είμαστε εμείς οι πρώτοι του χωριού. Καθώς, λοιπόν, εμφανίζονται οι πρώτες ενδείξεις -απλές ενδείξεις- ότι μπορεί να τα καταφέρουμε, ότι μπορεί στο τέλος της επομένης χρονιάς να επιστρέψουμε στις αγορές υπό προϋποθέσεις, στα κόμματα της συγκυβέρνησης παρατηρείται η τάση να εξαργυρώσουν το μέλλον προτού ακόμη ξεμπερδέψουμε με το παρόν. Εξαιρώ, ομολογουμένως, τη ΔΗΜΑΡ του κυρ Φώτη, ο οποίος ως γνήσιος μικρομεσαίος βλαχοδήμαρχος μένει ενεός ενώπιον αυτού που τον υπερβαίνει. Το πρόβλημα εντοπίζεται στους άλλους δύο, που έχουν συνηθίσει να μεγαλοπιάνονται. Στη Ν.Δ., κατ’ αρχάς, ετοιμάζονται για συνέδριο και, εν τω μεταξύ, διαρρέουν διάφορα παλαβά για αλλαγή ονόματος και τα τοιαύτα. Δεν αμφιβάλλω ότι, υπό την επιστασία του σπουδαίου διανοουμένου Μανώλη Κεφαλογιάννη ως επικεφαλής του κόμματος, αυτή τη στιγμή πρέπει να συμβαίνουν τρομερά πράγματα στη Ν.Δ., στο επίπεδο των ιδεών. Ομως, οι άνθρωποι που ψήφισαν Ν.Δ. τον περασμένο Ιούνιο δεν το έκαναν ούτε για τον Σαμαρά και το όραμα του ούτε για τον Μουστάκια και τις μαθηματικές εξισώσεις του ούτε για τον Μουρούτη και τα «τουίτ» που αμολάει. Το έκαναν επειδή οι όμοιοί τους, άνθρωποι του κοινωνικού περιγύρου τους, με παρόμοια χαρακτηριστικά και συναφή ενδιαφέροντα, ψήφισαν Ν.Δ. για το όνομα και την παράδοσή της ―πράγματα τα οποία υπερέβαιναν τις πρόσφατες κυβερνητικές επιδόσεις του κόμματος. Πολλοί από αυτούς τους ψηφοφόρους -με βαριά καρδιά, είναι αλήθεια- παρέβλεψαν τα σφάλματα, ακόμη και τα αίσχη, του κόμματος, επειδή κάτι τους έπειθε ότι μακροπρόθεσμα το συγκεκριμένο μόρφωμα υπερασπίζεται την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, ότι εν τέλει αντιτίθεται σε τριτοκοσμικές περιπέτειες. Αυτό το κάτι ήταν η ιστορία που κουβαλάει το όνομα του κόμματος. Επειτα, είναι η άσκοπη και άκαιρη σύγκρουση στο ΠΑΣΟΚ μεταξύ Ευάγγελου και Γιώργου. Το ζήτημα των οικονομικών του κόμματος, μας είπε χθες ο πρόεδρος ο Ευάγγελος, υφίστατο ούτως ή άλλως· ανεδείχθη όμως στην κορυφή της επικαιρότητας «κατά παράδοξο τρόπο». Τι μου λες, τώρα! Μα ο ίδιος είναι, που τροφοδοτεί το ζήτημα, λέγοντας -εν παρόδω- ότι από το 2003 ώς το 2011 το ΠΑΣΟΚ αύξανε τον δανεισμό του κατά δέκα εκατομμύρια ετησίως. Πώς περιμένει, λοιπόν, να κατασιγάσει το θέμα που ανεδείχθη «κατά παράδοξο τρόπο»; Δεν είναι αυτό όμως το ζήτημα. Ολοι γνωρίζουν ότι ο καημένος ο Γιωργάκης ήταν πραγματικό σκορποχώρι: τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Η ανάδειξη της κακομοιριάς του -της τραγωδίας του, αν θέλετε- δεν εξυπηρετεί τίποτε τώρα, εκτός του να επιφέρει περαιτέρω φθορά στο ΠΑΣΟΚ. Είτε από την πλευρά της Ν.Δ. είτε του ΠΑΣΟΚ είτε ακόμη και της ΔΗΜΑΡ, αυτή την κυβέρνηση την ψήφισαν άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να διασωθεί η χώρα· δηλαδή, για να το πω με κάπως παράδοξο τρόπο, θέλουν η χώρα να γίνει καλύτερη, αλλά να μην αλλάξει, ως προς τις βασικές κατευθύνσεις της πορείας της. Ολοι αυτοί δεν είναι ενσυνειδήτως «συντηρητικοί» ―πολλοί από αυτούς μάλιστα θα αγανακτούσαν και με την ιδέα ότι τους προσάπτεται ο χαρακτηρισμός. Ενήργησαν όμως με τα πολιτικά ανακλαστικά του συντηρητικού. Επιθυμούν βεβαίως τη βελτίωση, την εξυγίανση, τον εξορθολογισμό, αλλά μέσα στο δεδομένο πλαίσιο των πραγμάτων. Δεν θέλουν ούτε επανάσταση ούτε ανατροπή. Ολοι γνωρίζουν τις ευθύνες των κομμάτων εξουσίας της Μεταπολίτευσης. Δεν είναι ηλίθιοι να τους κοροϊδέψει κάποιος αλλάζοντας ταμπέλες ή στήνοντας καβγάδες με πεθαμένους. Αυτό που τους ενδιαφέρει και από το οποίο θα κρίνουν είναι το κυβερνητικό έργο.Τα υπόλοιπα είναι για αργότερα. First things first, που λένε και οι κακοί ξένοι...   kathimerini