Το Δημόσιο έβλαψε τις ελληνικές τράπεζες
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Η διερεύνηση ενδεχόμενης απάτης στη διαχείριση των αποταμιεύσεων του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου έδωσε την ευκαιρία να συγχρονίσουν τα πολιτικά τους ρολόγια οι πραγματικοί εχθροί της οικονομίας. Οι κρατιστές, αντιπολίτευσης και συμπολίτευσης, θέλουν να ελέγχονται οι τράπεζες από κομματικά στελέχη και όχι από επαγγελματίες διαχειριστές που επιλέγουν οι μέτοχοι.
Αυτό είναι γνωστό. Αυτό που δεν εξηγείται είναι γιατί η αντιπολίτευση καμώνεται πως ξεχνάει ότι το διερευνώμενο σκάνδαλο μαγειρεύτηκε με τα σκεύη της κρατικο-κομματικής κουζίνας. Αντιθέτως, το αίτημα για ακόμη πιο εντατικούς και διευρυμένους ελέγχους, σε όλες τις τράπεζες, είναι απολύτως ορθόν και επικυρώνεται από τον δεύτερο μεγάλο έλεγχο που τελείωσε η BlackRock. Αν ο Αλέξης Τσίπρας παρακολουθούσε με ψυχραιμία τα σχετικά θέματα, θα γνώριζε ότι υπάρχει τεράστια και ουσιαστική διαφορά μεταξύ των μεγάλων εμπορικών τραπεζών γύρω από τις οποίες αναδιατάχθηκε πλήρως το τραπεζικό σύστημα και των οργανισμών, όπως Τ.Τ. και Αγροτική.
Η παραγωγή δανείων των τραπεζών έφτασε στα 250 δισ. ευρώ.: 130 δισ. στις επιχειρήσεις, 120 δισ. στα νοικοκυριά. Το ποσοστό των δανείων για τα οποία διαπιστώνονται απάτες είναι ελάχιστο. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι τράπεζες, τα τελευταία είκοσι χρόνια, μετά δηλαδή την πλήρη απελευθέρωση του πιστωτικού συστήματος, λειτούργησαν με άριστα επαγγελματικά κριτήρια, εγκαταλείποντας το άρρωστο παρελθόν του κρατικού ελέγχου, των κομματικών παρεμβάσεων και των επιχειρηματικών διαπλοκών.
H μεγάλη ζημία του τραπεζικού συστήματος οφείλεται στα δάνεια προς το κράτος, με την αγορά δημοσίου χρέους και όχι από τα δάνεια στους ιδιώτες. Οι μέτοχοι των τραπεζών έχασαν πρώτοι αυτοί όλα τους τα χρήματα επειδή κατέρρευσε η αξία των κρατικών ομολόγων (2010-2011), μέχρι της πλήρους απαξίωσης με το «κούρεμα» των παλαιών ομολόγων (Μάρτιος 2012) και την υποχρεωτική επαναγορά μέρους των νέων τίτλων (Νοέμβριος 2012).
Εκτός από επικίνδυνη, λόγω της διαφθοράς που θα επανεισαγάγει στο σύστημα, η πρόταση της αντιπολίτευσης για κεντρικό έλεγχο των δανείων είναι εμφανώς αντιαναπτυξιακή.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι συστημικές τράπεζες διαθέτουν πολλαπλά επίπεδα ελέγχου και διαχείρισης του πιστωτικού κινδύνου. Διαχωρισμός μεταξύ εκείνου που πωλεί το δάνειο και εκείνου που δίνει τα χρήματα. Παρέμβαση του νομικού-δικαστικού τμήματος και έγκριση από τα τμήματα εκτίμησης των πιστωτικών κινδύνων.
Πίστευα πάντοτε ότι οι τράπεζες δεν έπρεπε να έχουν δανείσει τόσο πολλά σε τόσο πολλούς. Οτι ο δανεισμός πολλών χιλιάδων μικρών επιχειρήσεων και επαγγελματιών, που δεν προσέφεραν τις ελάχιστες απαιτήσεις καλής χρηματοοικονομικής οργάνωσης και διαφάνειας, ήταν επισφαλής. Ωστόσο, δεν ήταν αυτό που κατέστρεψε τις ελληνικές τράπεζες. Ηταν το κράτος και ο πολλαπλασιασμός των πληγών που προξένησε στο σώμα της οικονομίας που οδήγησε ή διευκόλυνε τα «κόκκινα δάνεια».
Προσοχή, άλλο «κόκκινα», άλλο «κακά» και άλλο «αντικανονικά» δάνεια. Δικαίωμα όσων εχθρεύονται το «Σύστημα του Χρήματος» να θέλουν την καταστροφή του, ας φροντίσουν όμως να κατανοήσουν τα θεμέλια της λειτουργίας του.
No comments:
Post a Comment