ΤΟΠΙΚΑ 25/9/2010 ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ – “ACQUI” 24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1943 Του Διονύση Αρβανιτάκη Η ημερομηνία αυτή θα μπορούσε να είναι το ορόσημο του τραγικού τέλους της Ιταλικής μεραρχίας ACQUI στην Κεφαλονιά μια και σημαδεύτηκε από την εκτέλεση των 136 Ιταλών αξιωματικών στο φανάρι μετά την παράδοση τους στους Γερμανούς. Όμως τις αμέσως επόμενες μέρες άρχισε η μεταφορά ιταλών αιχμαλώτων με τα πλοία ΑΡΝΤΕΝΑ,ΛΙΝΤΑ ΑΛΜΑ, ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΘΑ που χάθηκαν σε ναρκοπέδια και άλλες αιτίες, με σύνολο πνιγμένων 3000, για να συμπληρωθεί ο κύκλος της Γερμανικής εκδίκησης. Σε αυτό το σύντομο χρονικό δεν θα αναφερθούν μάχες οι άλλες επιχειρησιακές λεπτομέρειες. Θα τονίσω μόνο ότι οι προ ολίγων ημερών σύμμαχοι Ιταλοί και Γερμανοί συγκρούσθηκαν μεταξύ τους μετά την Ιταλική συνθηκολόγηση τις 8 Σεπτεμβρίου με τους Αγγλοαμερικανούς και την ασυμφωνία των Ιταλογερμανικών επαφών για το μέλλων των Ιταλών της Κεφαλονιάς. Τα πάντα στην Ιταλία είχαν διαλυθεί και η μεραρχία ήταν πλήρως απομονωμένη στο νησί χωρίς πιθανότητα βοήθειας από ΠΟΥΘΕΝΑ. Ο στρατηγός ANTONIO GANDIN Διοικητής της “ACQUI” ένας εξαίρετος αξιωματικός , το γνώριζε πολύ καλά …… Υπήρξαν κάποιες άλλες συγκυρίες που έφεραν το τέλος. …….Η γερμανική Αεροπορία κύρια στον αέρα σφυροκοπούσε αδιάκοπα τις Ιταλικές θέσεις και η ορμή των Ορεινών Κυνηγών του Ταγματάρχη ΧΙΡΣΦΕΛΝΤ της μεραρχίας ΕΝΤΕΛΒΑΙΣ που ήλθαν από Γιάννενα με κεραυνοβόλο επίθεση και αστραπιαίες ενέργειες επεκράτησαν γρήγορα των Ιταλών. Οι ορεινοί ήλθαν ως ενίσχυση της ως Γερμανικής Φρουράς που είχαν έλθει το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου 1800 άνδρες υπό την διοίκηση του Αντισυνταγματάρχη ΧΑΝΣ ΜΠΑΡΓΚΕ με την διοίκηση του στο Ληξούρι και φρουρές στο Αργοστόλι , Σκάλα, Λακύθρα, Μακρυώτικα ,Γέφυρα Χειμωνικού και αλλά μικρά Φυλάκια . Η κάθε άμυνα ήταν πλέον αδύναμη και μάταιη έτσι ο στρατηγός GANDIN υπογράφει την παράδοση των δυνάμεων που του απέμειναν , άνευ όρων στις 22 Σεπτεμβρίου. Σύμφωνα με τα Ιταλικά ντοκουμέντα της τότε εποχής επί συνόλου 11500 ανδρών χάθηκαν 9250(πεσόντες –εκτελεσθέντες –στη θάλασσα ) και από τους 525 Αξιωματικούς χάθηκαν 390.Απο τις εκτελέσεις εξαιρέθηκαν οι Αξιωματικοί Ιατροί των Ιταλικών νοσοκομείων ,οι επτά στρατιωτικοί ιερείς ,και όσοι κατάγονταν από περιοχές που εποφθαλμιούσε ο Χίτλερ για προσάρτηση. Είναι η πιο μεγάλη σφαγή αιχμάλωτων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μαζί με εκείνη των 10000 Πολωνών Αξιωματικών από τους Ρώσους στο Δάσος του ΚΑΤΙΝ. Είναι γεγονότα που μαζί με άλλα συναφή με πολλαπλές παραμέτρους , δεν έχουν θέση στην ανθρώπινη διαδρομή της ζωής. Το κάθε μέτρο της Κεφαλληνιακής γης ήταν σπαρμένο με Ιταλικά πτώματα .Το απάνθρωπο θέαμα όπου κι αν έριχνες το βλέμμα. Η μεγαλύτερη ομαδική σφαγή έγινε στα Τρωϊανάτα, οι δυνάμεις του Ταγματάρχη OSKAR ALTAVILLA,631 αξιωματικοί και στρατιώτες. Ο στρατιωτικός ιερέας ROMUALDO FORMATO του 33ου συντάγματος πυροβολικού ήταν μαζί με τους υπό εκτέλεση αξιωματικούς στο ΦΑΝΑΡΙ, στο ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΠΙΤΙ (CASA ROSSA για τους Ιταλούς) επέζησε όμως της σφαγής. Στο βιβλίο του περιγράφει τις τελευταίες στιγμές των μελλοθάνατων αξιωματικών. Τις εξομολογήσεις τους τις τελευταίες τους επιθυμίες, κάποιοι ενθύμιο για τους δικούς τους, τις στιγμές τις αγονίας τους, στιγμές τρομερές και ασύλληπτες και που σίγουρα καταβάλουν και τα έσχατα όρια τις ανθρώπινης αντοχής. Βάδιζαν τα τελευταία βήματα της ζωής τους και ανέπνεαν για λίγες στιγμές ακόμα τον αέρα της ζωής όταν τους πήγαιναν καθ ομάδες στον τόπο της εκτέλεση στους πρώτα στη θέση ΚΟΥΜΑΡΟ 450 μέτρα μακριά και αφού γέμισε ο λάκκος στον ήδη υπάρχοντα στη θέση ΜΑΝΟΛΙΑ. Χωρίς να περνώ θέση υπέρ του ενός ή του άλλου, γιατί να μην ξεχνάμε ότι και οι Ιταλοί και οι Γερμανοί ήρθαν κατακτητές στον τόπο μας, ή να υπαινίσσομαι τίποτα περισσότερο από την σύντομη περιγραφή του γεγονότος, θέλησαν με αυτές τις γραμμές να τονίσω την αγριότητα μιας από τις φάσεις του πολέμου και των οιονδήποτε τρόπο και συνθήκες που δημιουργούνται τα θύματα. Ανέφερα απλός το μεγάλο χρονικό μιας απερίγραπτης, φρίκης και σφαγής. Μέσα σε αυτήν την πρωτοφανή κατάσταση, βρέθηκε ο απλός κεφαλλονίτης που αψηφώντας διαταγές των γερμανών για τουφεκισμό οικογενειών σε οποίον βοηθούσε Ιταλούς, έκαμε το ανθρώπινο χρέος σε αυτούς τους δυστυχείς που σήμερα, ισχυρούς, του χθες και πρόσφερε οποία βοήθεια μπορούσε και ήταν δυνατών. Και αυτό είναι άξιον αναφοράς και θύμησης. kathimerini