Εκλογές μόλις χρειαστεί Tου Μπαμπη Παπαδημητριου Το 2011 είναι το κρισιμότερο έτος της εθνικής προσπάθειας να μην καταπέσουν τα δάνειά μας και να επιστρέψει η οικονομία μας σε θετικούς ρυθμούς. Είναι εξαιρετικά σπάνιο, για οποιαδήποτε χώρα, να βρεθεί πιασμένη σε παρόμοια μέγγενη. Μπορεί όμως η σημερινή πλειοψηφία να φέρει σε πέρας το έργο αυτό; Δύσκολο! Κατ’ αρχήν, δεν μας έχει πείσει ότι διαθέτει το κατάλληλο Σχέδιο. Γιατί, προφανώς, το Μνημόνιο, όσο κι αν το επικαιροποιούν, δεν αποτελεί πολιτική πρόταση. Το αρχικό Μνημόνιο Συνεννόησης, που συντάχθηκε μέσα σε λίγες ημέρες, στα τέλη Απριλίου, περιείχε εκτάκτως (όσο και ατάκτως) ερριμμένες ιδέες και προτάσεις. Λογιστικοί στόχοι για τη μείωση του κρατικού ελλείμματος, ανακατεμένοι με διαχρονικά πρότυπα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, έτσι χωρίς καμία (σοβαρή) προετοιμασία. Η χώρα μας, εμφανίστηκε: να χρωστά, να είναι διαλυμένη, να υφίσταται ιστορικές καθυστερήσεις. Το ερώτημα, συχνά διατυπωμένο, είναι: «ποιος έκανε τις επιλογές που περιλαμβάνει το Μνημόνιο»; Αφού το κόμμα της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας δεν είχε συμπεριλάβει τίποτε σχεδόν από όσα έβαλε στο χαρτί-εγγύηση, με την οποία περιτυλίξαμε τα νέα δάνεια, ποια είναι η δημοκρατική νομιμοποίησή του να ζητεί από το Κοινοβούλιο τη διαρκή έγκρισή του εις το όνομα «πρέπει να τα ψηφίσετε! Μας τα ζητούν προκειμένου να μας δώσουν την επόμενη δόση»! Ο φορολογικός νόμος, ψηφίστηκε πριν από το Μνημόνιο και περιλαμβάνει όλες σχεδόν τις προεκλογικές εμμονές του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή βαρύτερη φορολογία. Ενώ μάλιστα, ήδη, μέχρι εκείνη τη στιγμή, το κυβερνητικό επιτελείο είχε διαπιστωμένα φορτωθεί με την παταγώδη αποτυχία του, σε ό,τι αφορά τον περιορισμό της φοροδιαφυγής. Σε κάθε περίπτωση, ακράδαντα πιστεύω πως η κυβέρνηση δεν χρειάζεται καμία ειδικού περιεχομένου νομιμοποίηση, πέραν της έγκρισης της Βουλής, για να κάνει όσα απαιτεί η σωτηρία του κράτους και η αντιμετώπιση της ευρύτερης κρίσης. Ακόμη και η καθυστέρηση Παπανδρέου, ενώ είχε πλήρως διαφανεί το ελληνικό αδιέξοδο, ήταν ανεπίτρεπτη και μας κόστισε πανάκριβα. Θα ήταν βεβαίως απείρως καλύτερα να έχει διαπιστωθεί στην Ολομέλεια της Βουλής η σύμπνοια των κομμάτων σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του δημοσιονομικού «Βατερλό». Αυτό μας κοστίζει, ακόμη σήμερα, ακριβότερα. Παραμένει όμως η δυσκολία. Το 2011 θα είναι δυσκολότερο από το έτος που διανύουμε. Πρώτον, γιατί θα έχουν προηγηθεί δύο έτη ύφεσης και θα τρέχουμε τον τρίτο χρόνο. Η διάλυση του μοντέλου που στηριζόταν στην «εύκολη φυγή προς τα εμπρός με οδηγό την πληθωριστική κατανάλωση», θα εξοντώσει τη μικρή επιχειρηματικότητα, θα εκτοξεύσει τον δείκτη της βαρύτερης ανεργίας στους μισθωτούς και θα αποσυντονίσει την απασχόληση στον ευρύτερο κρατικό μηχανισμό. Και την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση θα ζητήσει νέα και πρόσθετα έσοδα (σε όσα ήδη δώσαμε φέτος), ύψους 7.500 εκατομμυρίων. Είναι πρακτικώς αδύνατον να τα βρει, επειδή, πολύ απλά, είναι αδύνατον να τα βρούμε εμείς για να μοιραστούμε με το κράτος. Δεύτερον, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου θα συνεχίσει να έχει την αποδοχή της πλειοψηφίας, όταν πρόκειται για τον συνδυασμό μέτρων που αφορούν τον προϋπολογισμό και, την ίδια στιγμή, αλλαγών που ανατρέπουν «κοινωνικές» ισορροπίες. Από την άποψη αυτή, ο κ. Παπανδρέου πρέπει να κάνει ένα από τα δύο: μπορεί να ζητήσει από το κόμμα του να εγκαταλείψουν τους «σοσιαλιστικούς» πομφόλυγες και να περιγράψει μια νέα Ελλάδα. Θα χρειαστεί δηλαδή να αποκλείσει, ήδη από τώρα, την επιστροφή στο μοντέλο του φαύλου κρατισμού. Το έκαναν όλοι οι ηγέτες των σοσιαλιστικών κομμάτων, κάποια στιγμή. Στη Σουηδία επειδή χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν την καταστροφή του 1992, στη Βρετανία επειδή οι Συντηρητικοί άφησαν τον πήχυ πολύ ψηλά, στις ΗΠΑ όταν χρειάστηκε να δώσουν ώθηση στον παγκόσμιο ρόλο τους κ.ο.κ. Εστω και με καθυστέρηση μιας δεκαετίας, η Ελλάδα πρέπει να περάσει στον 21ο αιώνα. Αν πάντως δυσκολεύεται να τα βρει με το κόμμα του, ο λαός περιμένει, ανυπόμονα, να δώσει αυτός την εντολή. Με τον μοναδικό τρόπο που συμβαίνει αυτό, όταν στήνονται οι κάλπες! kathimerini