Η Ελλάδα έγινε ξαφνικά ο ρυθμιστής της παγκόσμιας οικονομίας
Διαβάζουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα ρεπορτάζ για τον… πανικό που έχει πιάσει την Κομισιόν, την τρόικα, τις ξένες κυβερνήσεις, το ΔΝΤ και μια σειρά από φορείς. Ο πανικός πηγάζει από την ανησυχία τους για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα την επομένη των εκλογών.
Τα ρεπορτάζ από τις ΗΠΑ για παράδειγμα λένε ότι η Λαγκάρντ κοιμάται και ξυπνά με το όνομα Ελλάδα στο στόμα της. Φοβάται ότι θα υπάρξει ακυβερνησία και θα δημιουργηθούν έτσι προβλήματα στην εφαρμογή του προγράμματος.
Ανησυχούν για την άνοδο των αντιμνημονιακών δυνάμεων ενώ ακόμη και αξιωματούχοι του χρηματοπιστωτικού συστήματος των ΗΠΑ τρέμουν στην ιδέα της ακυβερνησίας.
Άλλες αναλύσεις αναφέρουν ότι η επικράτηση της ακυβερνησίας και της μη εφαρμογής του προγράμματος σταθερότητας, θα θέσει σε κίνδυνο ολόκληρη την ευρωπαϊκή οικονομία και θα προκαλέσει τριγμούς και στις ΗΠΑ.
Τέλος, αναφέρονται στις γαλλικές εκλογές που μπορούν να αλλάξουν το πρόγραμμα ευρωπαϊκής λιτότητας λόγω της πιθανής επικράτησης του Ολαντ.
Πολύ ωραία όλα αυτά, αν και κανείς δε βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι θα έχουμε ακυβερνησία ή ότι οι Έλληνες αποφάσισαν ξαφνικά να βγει η χώρα από το ευρώ. Διότι εδώ που τα λέμε άλλο το Μνημόνιο κι άλλο η έξοδος από την ΕΕ.
Αυτό που μας κάνει τεράστια εντύπωση, πάντως, είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα ξαφνικά γίνεται ο ρυθμιστής της παγκόσμιας οικονομίας.
Θα φταρνιστεί η Ελλάδα και θα κρυολογήσει η υφήλιος όλη. Είναι πράγματι έτσι ή μας κοροϊδεύουν;
Μάλλον είναι έτσι τα πράγματα και αποδεικνύεται ότι η προηγούμενη κυβέρνηση έκανε το ένα έγκλημα πίσω από το άλλο.
Το μειονέκτημά μας, δηλαδή η πιθανότητα χρεοκοπίας, θα μπορούσε να γίνι πλεονέκτημα και όπλο για διαπραγμάτευση των Μνημονίων.
Ποτέ δεν έπαιξαν το χαρτί της χρεοκοπίας και του ντόμινο και τώρα πληρώνουμε τα λάθη τους.
Οι ξένοι δεν είναι έτοιμοι να δεχθούν μια ελληνική χρεοκοπία, ειδικά τώρα που Ισπανία και Ιταλία είναι στο χείλος του γκρεμού.
Και ποτέ δεν είναι αργά να μπορέσει η Ελλάδα να αλλάξει τη μοίρα της στο πλαίσιο μια νέας ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής.
This entry was posted in Πρώτη Σελίδα. Bookmark the permalink.
Πάντως μια χώρα σαν τη δική μας, αδύναμη οικονομικά, με τόσους εχθρούς τριγύρω, δεν μπορεί να παίξει τον εαυτό της στα ζάρια. Αν η ζαριά δεν βγει καλή, τότε η καταστροφή είναι βέβαιη.
Καλό είναι να γνωρίζουμε ποια είναι ακριβώς η θέση της χώρας μας σήμερα, με ποιον τρόπο ισχυροποιείται αυτή η θέση στο διεθνές επίπεδο και μετά να κάνεις κινήσεις ¨υψηλού ρίσκου¨.
Δεν είναι ότι από έλλειψη θάρρους, δεν χρησιμοποιούμε σήμερα το ¨χαρτί ¨της χρεοκοπίας, αλλά από επίγνωση της κατάστασης και της θέσης μας, πόσο μάλλον τώρα που η Ευρώπη τείνει ν΄αλλάξει την πολιτική της λιτότητας ως αδιέξοδη, τώρα που όλος ο Ευρωπαϊκός νότος έχει τα ίδια προβλήματα με μας.
Υποτίθεται, ότι είσαι εταίρος στην Ευρωπαϊκή οικογένεια και δεν μπορείς από τη μια να εκβιάζεις και από την άλλη να ζητάς την οικονομική στήριξη. Αυτά είναι ασυμβίβαστα.
Το πιο συνετό είναι ν΄αποδείξεις ότι αυτή η πολιτική λιτότητας δεν βγάζει πουθενά και ν΄αγωνιστείς μαζί με άλλα κράτη να επιβάλλεις τη φωνή σου, ώστε και η χώρα σου ν΄ανασάνει και να μην κινδυνεύσει το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Συνεπώς το να παίξει κάποιος κάτι τέτοιο τώρα, θα τους θέσει όλους σε θέση άμυνας απέναντί μας, διακυβεύοντας τη σχέση μας με όποιον σύμμαχο έχουμε ακόμη.
Κακά τα ψέματα, δείξαμε τα χαρτιά μας και οι άλλοι “παίζουν” τώρα μαζί μας μόνο υπό προϋποθέσεις (ή και κάποιοι είναι καλοί τζογαδόροι και μας σέρνουν από τη μύτη). Μέχρι να τους δείξουμε ότι ως “παίκτες” είμαστε σοβαροί, πρέπει να κερδίσουμε χρόνο (και ει δυνατόν, να τραβήξουμε κανένα καλό χαρτί ακόμα). Και αυτό μόνο με έναν τρόπο γίνεται (δύο και σήμερα).
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να αναζητήσουμε συμμαχίες με άλλα κράτη της ΕΕ για αλλαγή ή έστω χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας στην ΕΕ συνολικά. Θέλει χρόνο και προσπάθεια αλλά νομίζω ότι οι συνθήκες αρχίζουν να γίνονται πολύ καλύτερες.
Η κυβέρνηση αυτή με τις ενέργειές της και τις υπογραφές της μας οδήγησε το Φεβρουάριο στο χείλος του γκρεμού όπου αναγκάστηκε ο υπέρμαχος του ΟΧΙ Αντώνης Σαμαράς να πεί τελικά ναι στο μνημόνιο.
Ομως δεν κατάλαβε ούτε αυτός οτι με την στάση αναμονής και άμυνας που τήρησε και τηρεί αυτοεξουδετερώνεται. Εχει αποδεχτεί ως δεδομένα βασικά ζητήματα που αν δεν ανατραπούν δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εξόδου απο το καθοδικό σπιράλ του θανάτου.
1. Αποδέχτηκε ως νόμιμο όλο το χρέος που τώρα αποδεικνύεται (υπόθεση Τσοχατζόπουλου) ότι σε μεγάλο μέρος του είναι παράνομο, όχι επειδή λαδώθηκε ο Τσοχατζόπουλος, αλλά γιατί αυτό έγινε εν γνώσει και επ’ ωφελεία των δανειστών μας (Γερμανικές τράπεζες) που γώριζαν οτι τα δάνεια που χορήγησαν με εξαγορασμένους υπουργούς έγιναν βάσει παραφουσκωμένων λογαριασμών και δεν κατέληγαν κατά μεγάλο μέρος τους στον Ελληνικό λαό ο οποίος καλείται και λοιδωρείται τώρα για να τα εξοφλήσει. Σημειωτέων οτι η υπόθεση Τσοχατζόπουλου είναι μόνο η αρχή. Σύμφωνα με την κατάθεση Μαντέλη στο δικαστήριο ΟΛΟΙ σχεδόν οι υπουργοί που υπέγραφαν συμβάσεις για μεγάλα έργα και προμήθειες με τα συνεπαγόμενα κρατικά δάνεια έπαιρναν συνήθως το 10% ως “προμήθεια”.
2. Αποδέχτηκε οτι οι “εταίροι” μας έχουν μόνο καλές προθέσεις απέναντί μας.
3. Αποδέχτηκε ότι δεν υπάρχει άλλος δανειστής μας με καλύτερους όρους.
4. Απεδέχθη ως έγκυρες και αδιαμφισφήτητες τις μέχρι τούδε υπογραφές των αξιωματούχων του ΠΑΣΟΚ.
5. Δεν απευθύνθηκε καν στις ΗΠΑ, ενώ πήγε σε Ρωσία, Ισραήλ, Κύπρο.
2. Όλο και περισσότεροι ξεκαθαρίζουν σε τι συνίσταται στην πραγματικότητα το λεγόμενο “δημοσιοικονομικό πρόβλημα”: Στο βάθος του βρίσκεται η υπερχρέωση της ιδιωτικής οικονομίας: Μια στρέβλωση της πραγματικής οικονομίας που ξεκινά από το απορρυθμισμένο ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα, με υπερεπένδυση σε τομείς της κατανάλωσης, κυρίως τον στεγαστικό. Στην Ισπανία και Ιρλανδία είναι προφανές. Στην Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιταλία όχι τόσο: Διότι η διοχέτευση πόρων στην κατανάλωση και στην οικοδομή έγινε σε μεγάλο βαθμό με έμμεσο τρόπο, μέσω του δημόσιου δανεισμού που πήγαινε στην κατανάλωση και της φοροδιαφυγής ή υποφορολόγησης συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων.
3. Το πρόβλημα της υπεραγοράς πολεμικού υλικού από την Ελλάδα είναι ειδική περίπτωση, ιδιαίτερα σοβαρή. ¨Οχι μόνον τα λαδώματα (αυτά είναι το κερασάκι στην τούρτα), αλλά το όλο σενάριο. Χρήζει όντως ειδικής αντιμετώπισης (έχουν ειπωθεί όλα στις αγορεύσεις Κον Μπεντίτ στο Ευρωκοινοβούλιο), η οποία όμως θα πρέπει να είναι πολιτική (και όχι τεχνική-οικονομική του τύπου “επαχθές χρέος”).
4. Τα μνημονιακά μέτρα στις 3 μικρές χώρες που έχουν μπέι στον Ευρωπαικό μηχανισμό στήριξης, αλλά και τα υψηλά επιτόκια δανεισμού από τις αγορές των 2 μεγάλων χωρών (της τάξης του 6 %), έχουν ένα κοινο αποτέλεσμα: Μετατοπίζουν το συσσωρευμένο ιδιωτικό χρέος (κυρίως των ιδιωτικών τραπεζών) σε αυξανόμενο δημόσιο χρέος πιό μακροχρόνιας ωρίμανσης. Μάλιστα, στις 3 μικρές χώρες σε χρέος διακρατικό. Προσπάθησαν έτσι ν΄ αποφύγουν μια “Lehman Bros δεκαπλάσιας εκρηκτικής ισχύος”, σπρώχνοντας την “ώρα 0″ στο μέλλον. Είναι πιά φανερό ότι η προσπάθεια αυτή έχει αποτύχει.
5. Ο δρόμος που απομένει είναι η αντιμετώπιση του προβλήματος στη ρίζα, δηλαδή της υπερχρέωσης του ιδιωτικού τομέα και κυρίως του “κατακόκκινου” τραπεζικού συστήματος. Η αντιμετώπιση αυτή μπορεί να γίνει μόνον συλλογικά Ευρωπαικά, με μορφές Ευρωομόλογων. Θα χρειασθεί “γράψιμο ζημιών”, συγχωνεύσεις, προσωρινές κρατικοποιήσεις, Bad Banks και πώληση εκτός Ευρωζώνης ή κλείσιμο τραπεζών που είναι αδύνατο να εξυγιανθούν. Το δρόμο έχει δείξει εν μέρει η πρακτική στις ΗΠΑ μετά το 2008 και ο Γκόρντον Μπράουν με την RBS. Θα προστρέξουν στα “όπλα του Κέυνς”, διότι τα άλλα αποδείχθηκαν άσφαιρα.
6. Ο στεγαστικός τομέας δεν θα αποφύγει την υποτίμηση και την πώληση του απούλητου εμπορικού τμήματος που βρίσκεται στα χέρια των κατασκευαστών, στις νέες υποτιμημένες αγοραίες τιμές. Έτσι θα αρχίσει να κινείται και να “ξαναμπαίνει χρήμα” στον οικοδομικό τομέα, πράγμα που θα τονώσει την παραγωγή σχετικών υλικών και θα επαναφέρει θέσεις εργασίας που χάθηκαν.
7. Η όλη διαδικασία είναι καταστροφή κεφαλαίου που υπερεπενδύθηκε. Έτσι λειτουργεί το σύστημα, έχει κυκλικότητες. Η διαφορά από το 1929 είναι ότι η τότε κρίση οφειλόταν σε υπερεπένδυση σε παραγωγικούς τομείς που συσσωρεύουν και αναπαράγουν κεφάλαιο (βιομηχανία), η τωρινή σε καταναλωτικούς. Η οικοδομή δεν αποτελεί τομέα παραγωγικό που αναπαράγει και διευρύνει το κεφάλαιο, αλλά καταναλωτικό, όπου γίνεται τελική εναπόθεση πόρων και αξιοποίηση προιόντων της παραγωγής.
8. Ο “πυροκροτητής Ελλάδα” ήταν η πρώτη Ευρωπαική χώρα που φάνηκε να είναι σε κρίση. Και ακραία περίπτωση, επειδή η δημοσιοικονομική παράμετρος του ιδιωτικού χρέους ήταν δυσανάλογα μεγάλη σε σύγκριση με την άμεσα ιδιωτική – αλλά και ως δυναμική. Είχε επίσης – μαζί με την Πορτογαλία – τον πιό αδύνατο παραγωγικό – εξαγωγικό τομέα, σε σύγκριση με το επίπεδο κατανάλωσης που χρηματοδότησε με δημόσιο δανεικό χρήμα.
Ήδη η Γερμανική βιομηχανία φωτοβολταικών συστημάτων έχει στην πράξη χρεωκοπήσει ολικά, μην αντέχοντας τον ανταγωνισμό τιμών και όγκου παραγωγής με την Κινεζική.
“Θα έχει ο EFSF (ή ο μόνιμος ESM) την αρμοδιότητα να επανακεφαλαιοποιήσει τράπεζες με άμεσο τρόπο”; Δηλαδή χωρίς πρώτα να δανείζει χρήματα στα επιμέρους Ταμεία Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας των χωρών – και αυτά να δανείζουν τις τράπεζες της δικής τους χωρας, όπως γίνεται τώρα;
Η διαφορά είναι κεφαλαιώδης: Στην δεύτερη περίπτωση, το ιδιωτικό χρέος (των τραπεζών) μετατρέπεται σε δημοσιοικονομικό χρέος (του επιμέρους κράτους) – με γνωστή τη συνέχεια: Συγκάλυψη του προβλήματος στην ιδιωτική οικονομία κάτω από το χαλί μιας φτιαχτής δημοσιονομικής “ανεπάρκειας”.
Στην πρώτη περίπτωση παραμένει ιδιωτικό χρέος της τράπεζας προς τον συλλογικό Ευρωπαικό μηχανισμό. Και το κυριότερο, έχουμε de facto κάτι σαν ενιαίο Ευρωζωνικό τραπεζικό σύστημα με ενοποιημένο ρυθμιστικό μηχανισμό.
h**p://yanisvaroufakis.eu/2012/04/29/a-litmus-test-for-the-theory-that-europe-in-the-end-gets-it-right-on-the-night-will-it-allow-the-efsf-to-recapitalise-banks-directly/
“Δείτε την Ισπανία. Θέλετε την ίδια κατάσταση; Το θέμα δεν είναι να φοβηθείτε, αλλά να δείτε στην άλλη πλευρά των συνόρων μας. Η Ισπανία χαλάρωσε την πειθαρχία της, η Ισπανία δεν εφάρμοσε τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε, η Ισπανία προσέλαβε δημοσίους υπαλλήλους. Ποιός πληρώνει στην Ισπανία; Οι επιπλέον 375.000 άνεργοι τους δύο τελευταίους δύο μήνες;”
Στην πραγματικότητα η Ισπανία δεν είχε και δεν έχει κανένα απολύτως δημοσιοικονομικό πρόβλημα, ώστε να φταίνε η “πειθαρχία”, οι “μεταρρυθμίσεις” ή οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και οι άνεργοί της προέρχονται κατά 60 % από την σκασμένη κατασκευαστική φούσκα και τις συναφείς βιομηχανίες. Το χρέος της Ισπανίας ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι εδώ και χρόνια πολύ μικρότερο από το αντίστοιχο Γερμανικό και η χώρα είχε επί μία 10ετία μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα.
Ο Σαρκοζύ όπως και οι λοιποί ηγέτες του ΕΛΚ ψεύδονται ασύστολα και δαιμονοποιούν το δημοσιοικονομικό πρόβλημα, επειδή δεν θέλουν να μιλήσουν για την ιδιωτική υπερχρέωση και την ιδιωτική φούσκα που έσκασε. Αυτή είναι η πολιτική τους. Ήταν.
τότε η κρίση δεν θα επέρχονταν;
όπου ναρκωτικά μπορούμε να βάλουμε άλλα αγαθά όπως διαφήμηση, όπλα, ποδόσφαιρο, στοιχήματα, χρηματιστήριο, καζίνο, καύσιμα, πορνεία, μέσα μαζικής ενημέρωσης,κινηματογραφική παραγωγή, μόδα, χρηματισμός πολιτικών, τρομοκρατικών ομάδων, καθεστώτων κλπ. Ίσως η κρίση να προέρχεται από την αδυναμία εγγραφής όλων αυτών των δραστηριοτήτων , οι οποίες ίσως ξεπέρασαν τις νόμιμες οπότε δεν μπορούν να καλυφθούν απ’ αυτές διότι θα υπονοούσαν μεγαλύτερη παραγωγή και πωλήσεις πραγματικών αγαθών που δεν υπάρχει και αυτό είναι διαρκώς το ζητούμενο (τι φρούτο είναι αυτό πάλι, γιατί να αυξάνεται διαρκώς το ΑΕΠ, μόνο άν χρωστάς πρέπει να συμβαίνει αυτό, για να πληρώσεις τους τόκους). Όπως πρέπει επίσης να μελετηθεί και ο ρόλος της Κίνας (κατεξοχήν ξεπλυματική ίσως η συμβολή της, τα κινέζικα προϊόντα σχεδόν χαρίζονται). Εν τέλει μήπως και στην οικονομία όπως και στην πολιτική , υπάρχουν κάποια πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται και αντιστρόφως;
Εκτός αυτού υπάρχει και η άνιση ανάπτυξη στην παγκόσμια οικονομία και αντίστοιχα ασύμμετρη κατανάλωση με αποτέλεσμα η ροπή αδράνειας (αν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αυτός ο όρος για το χρήμα) να συγκεντρώνεται σ’ ένα σημείο του περιστρεφόμενου στερεού (παγκόσμια οικονομία) με αποτέλεσμα την βαθμιαία επιβράδυνση του.
“Το πρόβλημα της υπεραγοράς πολεμικού υλικού από την Ελλάδα είναι ειδική περίπτωση, ιδιαίτερα σοβαρή. ¨Οχι μόνον τα λαδώματα (αυτά είναι το κερασάκι στην τούρτα), αλλά το όλο σενάριο. Χρήζει όντως ειδικής αντιμετώπισης (έχουν ειπωθεί όλα στις αγορεύσεις Κον Μπεντίτ στο Ευρωκοινοβούλιο), η οποία όμως θα πρέπει να είναι πολιτική (και όχι τεχνική-οικονομική του τύπου “επαχθές χρέος”).”
Δηλαδή κατα την άποψή σου ο Τσίπρας, ή τέλος πάντων όποιος Ελληνας πολιτικός θέτει αυτό το τόσο σημαντικό κατα την άποψή σου πρόβλημα, της δημιουργίας παρανόμου χρέους μέσω των εξοπλισμών, θα πρέπει αντί να ζητήσει την διαγραφή του χρέους ως “επαχθούς”, όπως το έκαναν ο Ισημερινός και η Αργεντινή, να ζητήσει την απαλλαγή μας απ’ αυτό το μέρος του χρέους (που κατα τις εγκυρότερες εκτιμήσεις ανέρχεται σε περίπου 200δίς ευρώ) με πολιτική απόφαση της ΕΕ που θα λέει πχ. οτι τα χρήματα αυτά δεν πήγαν στον Ελληνικό λαό αλλά στην υπεράσπιση των συνόρων της ΕΕ και επομένως βαρύνουν την ΕΕ συνολικά? Καλή ιδέα . Εγώ θα πρότεινα να προωθηθούν και οι δύο, και όποια αποδώσει πρώτη… antinews