This entry was posted in Επισημαίνουμε. Bookmark the permalink.
Αποτυχημένοι «αριστεροί» ως διαχειριστές του συστήματος…
… και η “Χρυσή Αυγή” ως …θεματοφύλακας του Έθνους
Γράφαμε πριν από τρία σχεδόν χρόνια, στις 25/ο7/2009 κάτω από την τίτλο “Η μετριότητα που αποκαλείται μετριοπάθεια“:
Μια αέναη διαπλοκή το διαρκές συμβάν της ύπαρξής μας.
Μια μεγάλη δημοσκόπηση το παρόν και κάθε προσδοκία στο αόρατο μέλλον.
Πάντα, μετά τις επόμενες εκλογές θα φτιάξουν όλα.
Το σύνδρομο των Ιμίων ως εθνικό ιδανικό και σταθερή συνισταμένη της εσωτερικής και εξωτερικής μας πολιτικής.
Όπως έλεγε και ο Μητσοτάκης «σε δέκα χρόνια δεν θα θυμάται κανείς τίποτα», ούτε καν το 1821.
Δεν χρειάζεται πλέον ν’ ανοίξει κάποιος απ΄ έξω τις κερκόπορτες. Τις έχουμε ανοίξει προ πολλού μόνοι μας.
Παιδιά αποτυχημένων πρωθυπουργών, ως υποψήφιοι σωτήρες του Έθνους.
Αποτυχημένοι «επαναστάτες» ως διαχειριστές του συστήματος.
Πρώην «αριστεροί» ως βολεμένοι απολογητές της καθεστηκυίας τάξης.
Άτολμοι πολιτικοί, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, ανεγκέφαλοι διανοούμενοι., αδέξιοι δεξιοί, ατάλαντοι καλλιτέχνες, άφωνοι τραγουδιστές, χαλιναγωγημένοι δημοσιογράφοι.
Ακόμα και οι επαγγελματίες κατασκευαστές ελπίδων, οι πολιτικοί, έπαψαν να προσφέρουν όνειρα, έχοντας συνειδητοποιήσει προφανώς τη χρεοκοπία τους.
Αυτή η γενικευμένη μετριότητα που την αποκαλούν μετριοπάθεια.
Αυτή η επικίνδυνη μονομέρεια στους «προβληματισμούς» και τις «σκέψεις» τους.
Που θεωρούν δεδομένη την προσαρμογή στις απαιτήσεις των ισχυρών της εποχής, επειδή τους λείπουν το θάρρος και τα οράματα
“Η μετριότητα που αποκαλείται μετριοπάθεια-μέρος Β’ “:
Τρία χρόνια μετά λες και δεν άλλαξε τίποτε. Μεσολάβησαν ο ΓΑΠ, η μαμά του και τα αδέλφια του, το ΔΝΤ, η Τρόϊκα και το πέταγμα της Ελλάδας στο γκρεμό, καθημερινές αυτοκτονίες, εκατομμύρια άνεργοι, πείνα και εξαθλίωση, αλλά το πολιτικό σύστημα λες και δεν διδάχτηκε τίποτα.
Όλα όσα ζούμε τους τελευταίους μήνες, αλλά ειδικά η εικόνα που εμφανίζει η Βουλή, είναι μια εικόνα πολιτικού ξεπεσμού. Κι αν αυτό είναι το τέλος της Μεταπολίτευσης και η αρχή κάτι για άλλο, καινούργιο και πιο καλό, τότε ζήτω που καήκαμε. Και εξηγούμαστε:
- Επί επτά μήνες (από το Νοέμβριο του 2011) το πολιτικό προσωπικό της χώρας βολόδερνε και αδυνατούσε να κάνει κυβέρνηση και να βρει τρόπους να σωθεί η πατρίδα, όχι επειδή δεν μπορούσαν τα κόμματα να τα βρουν μεταξύ τους, αλλά επειδή η όποια κυβέρνηση έπρεπε να τυγχάνει της εγκρίσεως των ξένων δανειστών και την εγχώριας διαπλοκής.
- Αφού είδαμε κι αποείδαμε, φτάσαμε στις εκλογές, ο λαός ψήφισε, τα τρία κόμματα συγκρότησαν κυβέρνηση και πλέον έχουμε κάποιον να λέμε ότι παίρνει αποφάσεις. Η πρώτη από τις οποίες είναι ότι δεν πρέπει να γίνει τώρα επαναδιαπραγμάτευση και φταίμε εμείς γι αυτό που θέλαμε εκλογές που έριξαν πάλι έξω το ταμείο.
- Τι έγινε όμως στην πραγματικότητα; Το σχήμα “η ΝΔ στηρίζει μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με ολίγη συμμετοχή υπουργών της” επί Παπαδήμου, αντιστράφηκε και έγινε “το ΠΑΣΟΚ στηρίζει μια κυβέρνηση ΝΔ με ολίγη συμμετοχή δικών του υπουργών”. Με πλαίσιο και πρόγραμμα σαφώς περιορισμένο στα ασφυκτικά πλαίσια που θέτουν οι δανειστές. Την ΔΗΜΑΡ και τον κ. Κουβέλη μην τους υπολογίζετε, αποτελούν απλώς το άλλοθι του σχήματος – για να μην μιλήσουμε για διαπλοκές και άλλα πολλά και ευτράπελα. Όποιος αμφιβάλλει ας αναρωτηθεί γιατί η ΝΔ χτυπούσε μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι την ΔΗΜΑΡ (θυμάστε τι γράφαμε;)
- Τελικά, έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία μιας κυβέρνησης τρικομματικής που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Για την οποία αποφασίζει μια «τρόικα» στενών συνεργατών των προέδρων των κομμάτων. Λαζαρίδης, Σκανδαλίδης, Χατζησωκράτης, πέρασαν ατέλειωτες ώρες διαλογισμού για να φτιάξουν τις προγραμματικές συμφωνίες που θα κρίνουν το μέλλον της χώρας, που είναι όμως τόσο γενικόλογες ώστε να χωράνε τα πάντα.
- Στο σημείο αυτό θυμόμαστε τον Μαρξ που έλεγε: “Στην πολιτική μπορεί κάποιος να συμμαχήσει, για ένα δεδομένο στόχο, και με τον διάβολο τον ίδιο – μόνο που θα πρέπει να βεβαιωθεί ότι εξαπατά τον διάβολο, αντί να εξαπατά ο διάβολος τον ίδιο“. Και τον Λένιν που πρόσθεσε: “Σε μια συμμαχία, πάντα ο ένας κάνει το άλογο κι ο άλλος τον καβαλάρη“. Αφήνουμε στην φαντασία την προσαρμογή στην σημερινή πραγματικότητα
- Βλέπουμε σε ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή εν αναμονή κυβέρνησης, τον ΣΥΡΙΖΑ με τον Α. Τσίπρα να φαντάζει ως η επόμενη λύση για την Ελλάδα. Όχι ως πρόεδρος του 15αμελούς, αλλά ως πρωθυπουργός.
- Είδαμε τα κόμματα της Αριστεράς να τσακώνονται ποια έδρανα θα καταλάβουν στη Βουλή
- Είδαμε να στήνεται πανηγυράκι στις ορκωμοσίες, με ψηλοτάκουνα, συγγενείς και φίλους, ταγιεράκια, χαμογελάκια και αγκαλιές λες και είμαστε στο κόκκινο χαλί των Καννών. Ενώ ο κόσμος δυστυχεί.
- Την ίδια ώρα, υπουργοί, υφυπουργοί και λοιποί παρατρεχάμενοι παίρνουν κολλητούς και τους κάνουν συμβούλους, ανασύρουν από το χρονοντούλαπο στελέχη που δεν έχουν ούτε ένα ένσημο, παιδιά του κομματικού σωλήνα, εμπλεκόμενους σε σκάνδαλα, αποτυχημένους τεχνοκράτες και κάθε καρυδιάς καρύδι. Χάθηκαν τα άξια τέκνα, οι άνθρωποι της αγοράς, οι μορφωμένοι και οραματιστές Έλληνες που διαπρέπουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
- Και φτάσαμε στη νέα Βουλή και τις προγραμματικές, όπου ολοκληρώθηκε η ιλαροτραγωδία. Είδαμε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να επικροτούν τις δηλώσεις Σαμαρά, βουλευτές της ΝΔ να μη σηκώνονται να χειροκροτήσουν τον πρωθυπουργό. Είδαμε τον Ευ. Βενιζέλο να επιτίθεται στον Τσίπρα και να απαντά για λογαριασμό του Σαμαρά καθώς λίγη ώρα νωρίτερα ο Τσίπρας είχε επιτεθεί στον Σαμαρά και την κυβέρνηση. Και βουλευτές της δεξιάς πτέρυγας να χειροκροτούν τον Βενιζέλο.
- Βλέπουμε μέσα στη Βουλή ένα ρατσιστικό, νεοναζιστικό κόμμα αποτελούμενο από βουλευτές που κανείς δε γνωρίζει τι κάνουν, πως ζουν, και τι θέλουν από τη δημοκρατία μας. Και το Ν. Μιχαλολιάκο που πριν μερικά χρόνια χαιρετούσε ναζιστικά και εκθείαζε το Χίτλερ τώρα να πρωταγωνιστεί στο δημοκρατικό μας σύστημα.
- Ζήσαμε τη γελοιότητα οι βουλευτές της Αριστεράς να φεύγουν όταν μίλαγε ο Μιχαλολιάκος και αυτοί της Χρυσής Αυγής να αποχωρούν όταν μίλαγε ο Τσίπρας ή ο Κουβέλης. Και ο Μιχαλολιάκος, με τρία νούμερα κοστούμι μεγαλύτερο να μας λέει πρέπει να σωθεί η Ελλάδα. Κανονική επιθεώρηση καλοκαιρινού θεάτρου δηλαδή. Ούτε ο Χατζηχρήστος, ο Ρίζος και ο Αυλωνίτης δε θα μπορούσαν μαζί να προκαλέσουν τόσο γέλιο.
Η απόλυτη ένδεια του πολιτικού συστήματος και η απόλυτη δυστυχία της Ελλάδας, που κάποτε έβγαζε ήρωες, ηγέτες, δεινούς ρήτορες στη Βουλή, σεβάσμιους πολιτικούς.
FX-ΑΨ
This entry was posted in Επισημαίνουμε. Bookmark the permalink.
No comments:
Post a Comment