Ο Βλαντιμίρ Πούτιν συσπειρώνει την Ευρώπη
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ο πρόεδρος Πούτιν είναι υποχρεωμένος να δείχνει αδιάφορος για τις κυρώσεις που η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες επέβαλαν στη Ρωσία αυτή την εβδομάδα. Αλλά, ως ισχυρός παίχτης της γεωπολιτικής, σίγουρα γνωρίζει ότι αντιμετωπίζει δύο σοβαρότατα προβλήματα: οι κυρώσεις θα περιορίσουν την ικανότητα της Ρωσίας να δανείζεται στις ξένες αγορές και θα εμποδίσουν την επέκταση στον τομέα ενέργειας· ακόμη πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι, με την πολιτική του στην Ουκρανία, ο Πούτιν «πέτυχε» την ενιαία και ισχυρή αντίδραση των έως τώρα διχασμένων χωρών της Ε.Ε.
Ο Πούτιν ένωσε μια Δύση την οποία ο ίδιος χλεύαζε ως φθίνουσα και διχασμένη. Το πέτυχε με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο χειραγωγεί τους συμπατριώτες του – επικαλούμενος την παρουσία ενός κοινού εχθρού. Τους τελευταίους μήνες, ενώ η Ρωσία υπονόμευε την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας και η Ευρώπη αδυνατούσε να χαράξει κοινή πολιτική, η Μόσχα ενθάρρυνε τους πολίτες της να πιστεύουν ότι αντιμετώπιζαν έναν εχθρό που τους αντιπαθούσε μόνο και μόνο επειδή ήταν Ρώσοι. Λέγοντας ότι οι δυτικές χώρες ήθελαν να επιβάλλουν κανόνες τους οποίους οι ίδιες δεν τηρούσαν, παρουσίαζε την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ ως εχθρούς – και δη αδύναμους και υποκριτικούς.
Εως πρόσφατα, ο Πούτιν ωφελήθηκε από το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δεν θεωρούσαν τη Ρωσία σοβαρό αντίπαλο. Η Ουάσιγκτον ασχολιόταν περισσότερο με την ανατολική Ασία· πέρα από διαφορές σε περιφερειακά ζητήματα, όπως το Κοσσυφοπέδιο, οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας ήταν μάλλον αδιάφορες. Επίσης, έως την κρίση στην Ουκρανία, οι ευρωπαϊκές χώρες έδειχναν να αδιαφορούν για την ανάγκη μιας πολιτικής άμυνας και ασφάλειας, καθώς και για την ανάγκη να εξασφαλίσουν την ενεργειακή τους επάρκεια. Οι διχασμοί μεταξύ κρατών-μελών ευθύνονταν για το γεγονός ότι, ενώ η Ε.Ε. προχώρησε προς στενότερη συνεργασία με την Ουκρανία, οι χώρες δεν είχαν συμφωνήσει σε τι θα οδηγούσε αυτή, ούτε ήταν έτοιμες να αντιμετωπίσουν τη Ρωσία όταν αυτή αντέδρασε έντονα.
Οι πρώτες κυρώσεις που οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. επέβαλαν στη Ρωσία όταν αυτή προσάρτησε την Κριμαία δεν ήταν τόσο σκληρές όσο αυτές που επιβλήθηκαν στο Ιράν και τη Βόρειο Κορέα. Αυτό αντανακλά την κάπως αδιάφορη σχέση μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας, καθώς και την έλλειψη συνοχής μεταξύ των χωρών-μελών της Ε.Ε., όπου τα συμφέροντα κάθε χώρας καθόριζαν την αντίδρασή της στις ρωσικές πράξεις.
Οι νέες κυρώσεις είναι σκληρές. Η κατάρριψη του μαλαισιανού αεροσκάφους τη 17η Ιουλίου, που προκάλεσε τον θάνατο 298 ατόμων, επηρέασε βαθύτατα τις χώρες της Ευρώπης. Ο Πούτιν δεν άδραξε την ευκαιρία να απομονώσει τους αντάρτες που μάχονται για την απόσχιση της ανατολικής Ουκρανίας και οι οποίοι είναι οι πιθανοί δράστες του εγκλήματος· αντιθέτως, τους επέτρεψε να συνεχίσουν να ελέγχουν την περιοχή της συντριβής του Boeing και να παίζουν με τον πόνο των οικογενειών των θυμάτων. Αυτή η κυνική συμπεριφορά ανάγκασε τις χώρες της Ευρώπης να θέσουν στην άκρη τα στενά εθνικά συμφέροντά τους και να λειτουργήσουν ως μια χώρα, σε κοινή γραμμή με τις ΗΠΑ.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έκανε περισσότερα για την ευρωπαϊκή ενοποίηση απ’ ό,τι ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί.
Ο Πούτιν ένωσε μια Δύση την οποία ο ίδιος χλεύαζε ως φθίνουσα και διχασμένη. Το πέτυχε με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο χειραγωγεί τους συμπατριώτες του – επικαλούμενος την παρουσία ενός κοινού εχθρού. Τους τελευταίους μήνες, ενώ η Ρωσία υπονόμευε την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας και η Ευρώπη αδυνατούσε να χαράξει κοινή πολιτική, η Μόσχα ενθάρρυνε τους πολίτες της να πιστεύουν ότι αντιμετώπιζαν έναν εχθρό που τους αντιπαθούσε μόνο και μόνο επειδή ήταν Ρώσοι. Λέγοντας ότι οι δυτικές χώρες ήθελαν να επιβάλλουν κανόνες τους οποίους οι ίδιες δεν τηρούσαν, παρουσίαζε την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ ως εχθρούς – και δη αδύναμους και υποκριτικούς.
Εως πρόσφατα, ο Πούτιν ωφελήθηκε από το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δεν θεωρούσαν τη Ρωσία σοβαρό αντίπαλο. Η Ουάσιγκτον ασχολιόταν περισσότερο με την ανατολική Ασία· πέρα από διαφορές σε περιφερειακά ζητήματα, όπως το Κοσσυφοπέδιο, οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας ήταν μάλλον αδιάφορες. Επίσης, έως την κρίση στην Ουκρανία, οι ευρωπαϊκές χώρες έδειχναν να αδιαφορούν για την ανάγκη μιας πολιτικής άμυνας και ασφάλειας, καθώς και για την ανάγκη να εξασφαλίσουν την ενεργειακή τους επάρκεια. Οι διχασμοί μεταξύ κρατών-μελών ευθύνονταν για το γεγονός ότι, ενώ η Ε.Ε. προχώρησε προς στενότερη συνεργασία με την Ουκρανία, οι χώρες δεν είχαν συμφωνήσει σε τι θα οδηγούσε αυτή, ούτε ήταν έτοιμες να αντιμετωπίσουν τη Ρωσία όταν αυτή αντέδρασε έντονα.
Οι πρώτες κυρώσεις που οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. επέβαλαν στη Ρωσία όταν αυτή προσάρτησε την Κριμαία δεν ήταν τόσο σκληρές όσο αυτές που επιβλήθηκαν στο Ιράν και τη Βόρειο Κορέα. Αυτό αντανακλά την κάπως αδιάφορη σχέση μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας, καθώς και την έλλειψη συνοχής μεταξύ των χωρών-μελών της Ε.Ε., όπου τα συμφέροντα κάθε χώρας καθόριζαν την αντίδρασή της στις ρωσικές πράξεις.
Οι νέες κυρώσεις είναι σκληρές. Η κατάρριψη του μαλαισιανού αεροσκάφους τη 17η Ιουλίου, που προκάλεσε τον θάνατο 298 ατόμων, επηρέασε βαθύτατα τις χώρες της Ευρώπης. Ο Πούτιν δεν άδραξε την ευκαιρία να απομονώσει τους αντάρτες που μάχονται για την απόσχιση της ανατολικής Ουκρανίας και οι οποίοι είναι οι πιθανοί δράστες του εγκλήματος· αντιθέτως, τους επέτρεψε να συνεχίσουν να ελέγχουν την περιοχή της συντριβής του Boeing και να παίζουν με τον πόνο των οικογενειών των θυμάτων. Αυτή η κυνική συμπεριφορά ανάγκασε τις χώρες της Ευρώπης να θέσουν στην άκρη τα στενά εθνικά συμφέροντά τους και να λειτουργήσουν ως μια χώρα, σε κοινή γραμμή με τις ΗΠΑ.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έκανε περισσότερα για την ευρωπαϊκή ενοποίηση απ’ ό,τι ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί.
No comments:
Post a Comment