Κοιτάζοντας πίσω δεν θα πάμε μπροστά
Συζητώντας, γράφοντας, αναλύοντας και διαβάζοντας για πολλά χρόνια και κυρίως μετά την κρίση του 2010 τα ελληνικά πολιτικο-οικονομικά πράγματα, έμενα πάντα με την ανικανοποίητη επιθυμία να εκφράσω με μερικές λέξεις, αυτό που καταλάβαινα καλά ότι έφταιγε για την κακοδαιμονία της χώρας και κυρίως για την αδυναμία της ίδιας της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος να αντιληφθούν την κατάσταση στην οποία η χώρα βρέθηκε και τους λόγους για τους οποίους αυτό συνέβη, αλλά δεν μπορούσα να το συμπυκνώσω λεκτικά ει δυνατόν σε μια πρόταση.
Συζητώντας, γράφοντας, αναλύοντας και διαβάζοντας για πολλά χρόνια και κυρίως μετά την κρίση του 2010 τα ελληνικά πολιτικο-οικονομικά πράγματα, έμενα πάντα με την ανικανοποίητη επιθυμία να εκφράσω με μερικές λέξεις, αυτό που καταλάβαινα καλά ότι έφταιγε για την κακοδαιμονία της χώρας και κυρίως για την αδυναμία της ίδιας της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος να αντιληφθούν την κατάσταση στην οποία η χώρα βρέθηκε και τους λόγους για τους οποίους αυτό συνέβη, αλλά δεν μπορούσα να το συμπυκνώσω λεκτικά ει δυνατόν σε μια πρόταση.
Και σήμερα, χάρη στην οξυδερκέστατη παρατήρηση ενός σχολιαστή του αντινιούζ, εγένετο φως και ξαφνικά είχα μπροστά στα έκθαμβα μάτια μου την πρόταση ακριβώς που τόσον καιρό έψαχνα μετά μανίας.
Η αδυναμία μας λοιπόν να αντιληφθούμε την πραγματικότητα και τους λόγους που μας οδήγησαν σε αυτήν, καθώς και η απροθυμία μας να προκρίνουμε τις προφανείς λύσεις που θα δώσουν διέξοδο στο σημερινό μας πολιτικο-οικονομικό αδιέξοδο, οφείλεται στο γεγονός ότι, από την γέννηση του σύγχρονου ελληνικού κράτους και μέχρι των ημερών μας, πολιτευόμαστε ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ! Πολιτευόμαστε δηλαδή με μπούσουλα – μπαμπούλα – παράδειγμα την ιστορία, αντί να πολιτευόμαστε ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ή άλλως πως, δημιουργώντας ιστορία.
Είναι δε τόσο προφανές αυτό το πολιτικό δίδαγμα – ρητό – απόφθεγμα, που απορώ πως κανένας μας δεν το επεσήμανε τόσον καιρό!
Όποια ανάρτηση κι αν «ανοίξει» κανείς μέσα στο αντινιούζ ή και οποιαδήποτε άλλη ιστοσελίδα, όποιο άρθρο κι αν διαβάσει σε οποιαδήποτε εφημερίδα, όποια συζήτηση κι αν παρακολουθήσει στην τηλεόραση ή το ραδιόφωνο θα το διαπιστώσει εύκολα. Αργά ή γρήγορα, ανεξάρτητα από το θέμα διαπραγμάτευσης, ανεξάρτητα από τους «συνομιλητές», ανεξάρτητα από τους συντονιστές, θα εμφανιστεί μπροστά στα έκπληκτα μάτια του αναγνώστη, ακροατή, τηλεθεατή, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Παπαφλέσσας, ο Μακρυγιάννης, το Κούγκι, ο Ζάλογγος, ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος, ο Δραγούμης, ο Παύλος Μελάς, ο Μεταξάς και το «ΟΧΙ», το αλβανικό Έπος, ο Εμφύλιος, ο Βελουχιώτης, ο Ψαρός, η Πηγάδα, τα ξερονήσια, η Χούντα, ο Αττίλας και ο κλειστός φάκελος της Κύπρου, η ΕΟΚ, ο Ανδρέας, τα Ίμια, η ΟΝΕ, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το σχέδιο Ανάν, ο Τάσσος, ο Οτσαλάν και ο … Πάγκαλος!
Λες και έχουν όλα αυτά σχέση με τα στενάχωρα, δύσκολα, επικίνδυνα προβλήματα που ΣΗΜΕΡΑ και λόγω δικών μας ΛΑΘΟΣ ΚΙΝΗΣΕΩΝ του πρόσφατου παρελθόντος αντιμετωπίζει η χώρα. Λες και οι λύσεις που έχουμε ανάγκη θα βρεθούν αναμασώντας αδιάκοπα ηρωισμούς ή λάθη του παρελθόντος. Λες και δεν πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας την ίδια μας την ιστορία και να την συνεχίσουμε από εκεί που διεκόπη, κάπου εκεί κοντά στο 1981. Λες και μας φταίνε μονάχα ή κυρίως οι άλλοι, λες κι εμείς δεν έχουμε την παραμικρή ευθύνη, λες και θα ξορκίσουμε τα χειροπιαστά προβλήματα επικαλούμενοι ήρωες, θριάμβους, μεγαλεία, μνημεία και τάφους του παρελθόντος. Λες κι εμείς, οι σύγχρονοι Έλληνες δεν πρέπει να ζήσουμε, να δράσουμε, να εργαστούμε, να πολεμήσουμε, να ματώσουμε, να παράγουμε, να εφεύρουμε, να εξάγουμε, να δημιουργήσουμε την δική μας ιστορία που δυστυχώς την διακόψαμε, την ξεφτιλίσαμε, την διαπομπεύσαμε και την εκπορνεύσαμε τα τελευταία 30 χρόνια!
Μονάχα όταν στις συζητήσεις μας, στα άρθρα μας, στις αναλύσεις μας και κυρίως, στην πολιτική, κοινωνική, συλλογική μας συμπεριφορά, κυριαρχήσουν σκέψεις, προτάσεις, επιλογές, αυτοκριτική και κυρίως ψήφος που να προκρίνουν σε πραγματική ΠΟΛΙΤΙΚΗ, την πολιτική δηλαδή που είναι δυνατόν να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ, μονάχα τότε θα ξεκολλήσουμε με δικές μας δυνάμεις από τούτη την τεράστια κρίση που μας καθηλώνει. Αν δηλαδή δεν μας προκύψουν επιλογές, ηγέτες και εθνική συμπεριφορά άξια να αναφερθεί σε προσεχή εγχειρίδια ιστορίας του Έθνους μας με τα λαμπρότερα χρώματα, μην περιμένετε να δούμε ανάκαμψη, ανάπτυξη και προκοπή σε τούτη την χώρα.
ΥΓ. Ευχαριστώ τον σχολιαστή Χατζησμάλη Θεόδωρο για το τόσο περιεκτικό και διαφωτιστικό σχόλιό του που αποτέλεσε το έναυσμα του σημερινού μου σημειώματος. antinews
No comments:
Post a Comment