Θέλει ο Αλέξης την αυτοδυναμία;
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Αλήθεια θα ήθελε ο Αλ. Τσίπρας να έχει την αυτοδυναμία αν γίνουν εκλογές; Το ερώτημα δεν τίθεται τυχαία, διότι είναι προφανές πλέον ότι η χώρα έχει μπει σε άτυπη προεκλογική περίοδο. Πολλώ δε μάλλον αν τα «όχι» που ακούστηκαν χθες στην ψήφο εμπιστοσύνης ήταν περισσότερα από 120, σηματοδοτώντας την αδυναμία της κυβέρνησης να εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Και ανεξαρτήτως, όμως, του ακριβούς αριθμού των χθεσινών «όχι» (στα οποία πρέπει κανείς να προσθέσει τους 9 προφυλακισθέντες βουλευτές της Χ.Α.), οι 180 ψήφοι που απαιτεί η προεδρική εκλογή φαντάζει πια εξαιρετικά δύσκολος στόχος. Μετά την απόφαση της ΔΗΜΑΡ να καταψηφίσει οποιοδήποτε πρόσωπο ως διάδοχο του Κάρ. Παπούλια, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ αναπόφευκτα ελπίζουν σε μια «μετάνοια» των 13 βουλευτών των ΑΝΕΛ. Ακόμη όμως κι αν τούτη εκδηλωθεί... ομαδικά, η κυβέρνηση πρέπει να βρει επιπλέον 13 ψήφους. Προοπτική που φαντάζει σχεδόν ανέφικτη, καθώς η πλειονότητα των 24 ανεξάρτητων βουλευτών έχει ήδη ταχθεί υπέρ των πρόωρων εκλογών.
Βάσει των τελευταίων δημοσκοπήσεων, η αυτοδυναμία δεν θεωρείται πλέον εντελώς απίθανη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οχι γιατί καταγράφεται κάποιο ρεύμα υπέρ του. Αλλά γιατί καταρρέουν όλοι οι άλλοι «αντιμνημονιακοί» πόλοι. Η ΔΗΜΑΡ έχει εξαερωθεί, οι ΑΝΕΛ παραπαίουν κάτω από το 3%, ενώ απώλειες έχει και το ΚΚΕ. Την ίδια δε στιγμή, το σπαρασσόμενο ΠΑΣΟΚ μοιάζει να τελεί υπό διάλυση.
Με τα δεδομένα αυτά, οι εκλογές που όλα δείχνουν ότι επίκεινται μάλλον δεν θα διαφέρουν από προηγούμενες που έχουμε ξαναζήσει. Ολο αυτό το ετερόκλητο και απογοητευμένο πλήθος θα κληθεί κατ’ ουσίαν να επιλέξει αν θέλει μια κυβέρνηση από τα ίδια ή μια αλλαγή. Και πιθανότατα, όπως συνέβη στο παρελθόν, θα ψηφίσει αλλαγή. Πολύ περισσότερο όταν φαίνεται πως σε ένα μεγάλο τμήμα ψηφοφόρων (και της Ν.Δ.) τείνει να εμπεδωθεί η ψευδαίσθηση ότι αποκλείεται να τους συμβεί κάτι χειρότερο. Κυρίως από φορολογικής απόψεως.
Η νέα αυτή περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα δεν οφείλεται μόνον στον πανικό της Ν.Δ., που έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για την επιστροφή του... Νικ. Κακλαμάνη! Αποδίδεται κυρίως στην πολιτική μετάλλαξη του Αλ. Τσίπρα. Αρκεί να διαβάσει κανείς τις πρόσφατες εξαγγελίες του στην Ελληνική Eνωση Επιχειρηματιών. Θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν λεχθεί από τον Στ. Μάνο. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε «ένα κράτος που θα είναι αξιόπιστος ελεγκτικός μηχανισμός και αποτελεσματικός αρωγός του υγιούς επιχειρηματία» και «που θα διασφαλίζει ότι ο ιδιωτικός τομέας παράγει πλούτο για να καλύψει κοινωνικές ανάγκες εντός του ισχύοντος δημοσιονομικού, εργασιακού και περιβαλλοντικού πλαισίου»!
Το ζητούμενο, κατόπιν τούτου, είναι αν την προσγείωση του κ. Τσίπρα την υιοθετούν οι «Λαφαζάνηδες» του κόμματός του. Πολύ φοβάμαι πως όχι, αν κρίνω απ’ όσα εξακολουθούν να γράφουν στην ιστοσελίδα τους (iskra) ισχυριζόμενοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξει τον ρουν της Ευρώπης, ότι η δραχμή μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια λύση και άλλες τέτοιες παράνοιες.
Κάπως έτσι, όμως, οδηγούμαστε στην απάντηση του αρχικού ερωτήματος. Εχω την άποψη ότι ο χειρότερος εφιάλτης του κ. Τσίπρα είναι η αυτοδυναμία. Η πιθανότητα, δηλαδή, να κληθεί να κυβερνήσει μόνος εξαρτώμενος από 20-30 Λαφαζάνηδες. Ως εκ τούτου, εκτιμώ ότι ο μύχιος πόθος του είναι να κερδίσει μεν με διαφορά τη Ν.Δ., αλλά να του χρειάζεται οπωσδήποτε η συνδρομή ενός μετριοπαθέστερου κόμματος για να φτάσει στις 151 έδρες. Και ως τέτοιο προφανώς «ονειρεύεται» το «Ποτάμι» και όχι το ΠΑΣΟΚ. Ο λόγος είναι αυτονόητος. Ο κ. Στ. Θεοδωράκης θα του προσφέρει ένα ωραιότατο άλλοθι για να ολοκληρώσει την κωλοτούμπα του προς την... πραγματικότητα, χώρια που θα τον επικαλείται τάχα ως «αναγκαίο κακό» στους Λαφαζάνηδες.
Ολα τούτα, βεβαίως, μεγιστοποιούν και τις ευθύνες που ίσως επωμισθεί –και μάλιστα σύντομα– ο κ. Θεοδωράκης. Και για να γίνω σαφέστερος. Καθώς, το σενάριο μιας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - «Ποταμιού» μοιάζει πια με ένα από τα πιθανότερα, καθίσταται επιτακτική ανάγκη ο επικεφαλής του «Ποταμιού» να ιεραρχήσει και να δημοσιοποιήσει εδώ και τώρα όχι τις... 21, αλλά τις 5 αδιαπραγμάτευτες προγραμματικές αξιώσεις του. Με πρώτη την αποφυγή οποιασδήποτε μονομερούς ενέργειας θα μπορούσε να διακυβεύσει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Οφείλει να το πράξει όχι μόνον γιατί η εξέλιξη αυτή εξακολουθεί να μην είναι αυτονόητη σε μια μεγάλη μερίδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά για να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του πριν συμβεί κάτι μη αναστρέψιμο στη χώρα, που ούτε ο κ. Τσίπρας θέλει προφανώς να σκέφτεται.
Και ανεξαρτήτως, όμως, του ακριβούς αριθμού των χθεσινών «όχι» (στα οποία πρέπει κανείς να προσθέσει τους 9 προφυλακισθέντες βουλευτές της Χ.Α.), οι 180 ψήφοι που απαιτεί η προεδρική εκλογή φαντάζει πια εξαιρετικά δύσκολος στόχος. Μετά την απόφαση της ΔΗΜΑΡ να καταψηφίσει οποιοδήποτε πρόσωπο ως διάδοχο του Κάρ. Παπούλια, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ αναπόφευκτα ελπίζουν σε μια «μετάνοια» των 13 βουλευτών των ΑΝΕΛ. Ακόμη όμως κι αν τούτη εκδηλωθεί... ομαδικά, η κυβέρνηση πρέπει να βρει επιπλέον 13 ψήφους. Προοπτική που φαντάζει σχεδόν ανέφικτη, καθώς η πλειονότητα των 24 ανεξάρτητων βουλευτών έχει ήδη ταχθεί υπέρ των πρόωρων εκλογών.
Βάσει των τελευταίων δημοσκοπήσεων, η αυτοδυναμία δεν θεωρείται πλέον εντελώς απίθανη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οχι γιατί καταγράφεται κάποιο ρεύμα υπέρ του. Αλλά γιατί καταρρέουν όλοι οι άλλοι «αντιμνημονιακοί» πόλοι. Η ΔΗΜΑΡ έχει εξαερωθεί, οι ΑΝΕΛ παραπαίουν κάτω από το 3%, ενώ απώλειες έχει και το ΚΚΕ. Την ίδια δε στιγμή, το σπαρασσόμενο ΠΑΣΟΚ μοιάζει να τελεί υπό διάλυση.
Με τα δεδομένα αυτά, οι εκλογές που όλα δείχνουν ότι επίκεινται μάλλον δεν θα διαφέρουν από προηγούμενες που έχουμε ξαναζήσει. Ολο αυτό το ετερόκλητο και απογοητευμένο πλήθος θα κληθεί κατ’ ουσίαν να επιλέξει αν θέλει μια κυβέρνηση από τα ίδια ή μια αλλαγή. Και πιθανότατα, όπως συνέβη στο παρελθόν, θα ψηφίσει αλλαγή. Πολύ περισσότερο όταν φαίνεται πως σε ένα μεγάλο τμήμα ψηφοφόρων (και της Ν.Δ.) τείνει να εμπεδωθεί η ψευδαίσθηση ότι αποκλείεται να τους συμβεί κάτι χειρότερο. Κυρίως από φορολογικής απόψεως.
Η νέα αυτή περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα δεν οφείλεται μόνον στον πανικό της Ν.Δ., που έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για την επιστροφή του... Νικ. Κακλαμάνη! Αποδίδεται κυρίως στην πολιτική μετάλλαξη του Αλ. Τσίπρα. Αρκεί να διαβάσει κανείς τις πρόσφατες εξαγγελίες του στην Ελληνική Eνωση Επιχειρηματιών. Θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν λεχθεί από τον Στ. Μάνο. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε «ένα κράτος που θα είναι αξιόπιστος ελεγκτικός μηχανισμός και αποτελεσματικός αρωγός του υγιούς επιχειρηματία» και «που θα διασφαλίζει ότι ο ιδιωτικός τομέας παράγει πλούτο για να καλύψει κοινωνικές ανάγκες εντός του ισχύοντος δημοσιονομικού, εργασιακού και περιβαλλοντικού πλαισίου»!
Το ζητούμενο, κατόπιν τούτου, είναι αν την προσγείωση του κ. Τσίπρα την υιοθετούν οι «Λαφαζάνηδες» του κόμματός του. Πολύ φοβάμαι πως όχι, αν κρίνω απ’ όσα εξακολουθούν να γράφουν στην ιστοσελίδα τους (iskra) ισχυριζόμενοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξει τον ρουν της Ευρώπης, ότι η δραχμή μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια λύση και άλλες τέτοιες παράνοιες.
Κάπως έτσι, όμως, οδηγούμαστε στην απάντηση του αρχικού ερωτήματος. Εχω την άποψη ότι ο χειρότερος εφιάλτης του κ. Τσίπρα είναι η αυτοδυναμία. Η πιθανότητα, δηλαδή, να κληθεί να κυβερνήσει μόνος εξαρτώμενος από 20-30 Λαφαζάνηδες. Ως εκ τούτου, εκτιμώ ότι ο μύχιος πόθος του είναι να κερδίσει μεν με διαφορά τη Ν.Δ., αλλά να του χρειάζεται οπωσδήποτε η συνδρομή ενός μετριοπαθέστερου κόμματος για να φτάσει στις 151 έδρες. Και ως τέτοιο προφανώς «ονειρεύεται» το «Ποτάμι» και όχι το ΠΑΣΟΚ. Ο λόγος είναι αυτονόητος. Ο κ. Στ. Θεοδωράκης θα του προσφέρει ένα ωραιότατο άλλοθι για να ολοκληρώσει την κωλοτούμπα του προς την... πραγματικότητα, χώρια που θα τον επικαλείται τάχα ως «αναγκαίο κακό» στους Λαφαζάνηδες.
Ολα τούτα, βεβαίως, μεγιστοποιούν και τις ευθύνες που ίσως επωμισθεί –και μάλιστα σύντομα– ο κ. Θεοδωράκης. Και για να γίνω σαφέστερος. Καθώς, το σενάριο μιας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - «Ποταμιού» μοιάζει πια με ένα από τα πιθανότερα, καθίσταται επιτακτική ανάγκη ο επικεφαλής του «Ποταμιού» να ιεραρχήσει και να δημοσιοποιήσει εδώ και τώρα όχι τις... 21, αλλά τις 5 αδιαπραγμάτευτες προγραμματικές αξιώσεις του. Με πρώτη την αποφυγή οποιασδήποτε μονομερούς ενέργειας θα μπορούσε να διακυβεύσει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Οφείλει να το πράξει όχι μόνον γιατί η εξέλιξη αυτή εξακολουθεί να μην είναι αυτονόητη σε μια μεγάλη μερίδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά για να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του πριν συμβεί κάτι μη αναστρέψιμο στη χώρα, που ούτε ο κ. Τσίπρας θέλει προφανώς να σκέφτεται.
No comments:
Post a Comment