Αλαφροσημειόματα 1.1.2010

Κρύο αφάνταστο, ελαφρό αεράκι που το -15 το κάνει -25. Δε σ' αφίνει να πάρεις ανάσα, βάζεις μαντήλι σε στόμα και μύτη, μα κοροιδευεις τον εαυτό σου, κάνεις πως τρέχεις να μπείς σε πόρτα να γλυτώσεις, μα το κορμί έχει την δική του δύναμη, δεν υπακούει άμεσα του νου τις εντολές. Πάνω στα 85 ηλικιακά έτη μ' ανέβασε τον νούμερο ο χρόνος. 'Ελα όμως που πρέπει να αντικρύσεις την ομορφιά της αγριάδας της 1ης μέρας του! Πρέπει να βγείς έξω για το καλό που λένε. Ενα νέο ζεστό χοντάκι περιμένει μα και τα ατσιδέντε σ' ακλουθάνε. Πριν την πόρτα προλάβεις ν' ανοίξεις γλυστράς πάνω στο ελαφρό χιονάκι, - οπούναι σαν σαπουνισμένο γιαλί - και βρίσκεσαι ατόφιος κάτω στο έδαφος ατενίζοντας τον θυμωμένο ουρανό, αδύναμος να κινηθείς. Οι αισθήσεις λένε πως είσαι εν τάξει. Εμεινα αγαγκαστικά ακίνητος μέχρι που η βοήθεια του Σπύρου μ' έφερε στου κάρου το κάθισμα. Στις συνεχείς ερωτήσεις του απαντούσα καταφατικά, μα ο γυιός δεν με πίστευε. Ησύχασε, σαν με είδε αργότερα να ανεβαίνω την σκάλα του σπιτιού. Είχε πέσει αλάτι στους δρόμους, κι' αυτό βοήθησε την ομαλή οδήγηση ανά την πόλη χωρίς κινδύνους. Είναι θαυμάσιο το αίσθημα της πρωτοχρονιάς, κι' ας είσαι μεγάλος, γιατί η απόλαυση του ν' αχεις καλά γεράματα, προσφέρει αισιοδοξία υπάρξεως για την επόμενη, κι' ετσι ζείς τον καιρό σου με αλλότριες σκέψεις και τα τρελοπάλαβα του κόσμου μας. Τροχάς που λένε τον νού! Δεν είναι φανταστικό, μέσα από τον Υπολογιστή, να μετράς την είσοδο του νέου χρόνου με τις φεστίβες τα ξεφωνητά τα βεγγαλικά και τα φιλήματα, την στιγμή που διαβένει στις δώδεκα, το κατώφλι του παγκόσμιου ηλετρονικού χωριού? Ποτέ δεν ονειρεύτηκα σαν ήμουνα παιδί, αυτήν την αφάνταστη μεταβολή στην ζωή μου. Σκέψου! Το λίγο, φιλοσόφησε το, και που είσαι ακόμη ... Ειπέ μου τα συμπεράσματα σου φίλε αναγνώστη στο 2011 ... Λορνιόν. -