Αφιέρωμα στον φίλο Γιώργο Βιβλάκη.

Στης κατοχής τα χρόνια και σε στιγμές αγώνων και αντίστασης στον Ιταλό, γνωρίστήκαμε .Ατόφιο αμάγαλμα τιμιότητας και θάρρους κληρονομημένα από τον καθ’ όλα αξιοπρεπή πατέρα του, δεν άντεχε την παρουσία του Ιταλού, για τούτο και είχε σημαδευτεί σαν αντίπαλος εχθρός. Σεπτεμβριο του 43 σμίξαμε στο πιο απίθανο μέρος τ’Αργοστολιού, μέσα στην καραμπινερία και τα μπουντρούμια της. Σακατευτήκαμε από την περιποίηση τους, οπου πάνω στο ζενίθ της ανάκρισης ο Γιώργος σώθηκε φωνάζοντας για την καρδιά του ,εγώ δε από την έλευση και διερμηνεία του φωτογράφου Θανάση Πασχάλη. Οδηγηθήκαμε στις Φυλακές .Χαθήκαμε έκτοτε μέσα στης ζωής τους δρόμους .Επαιρνα τελευταία στο εξωτερικό τους χαιρετισμούς του.Χτές έμαθα πως έφυγε. Τι να πώ?Λυπήθηκα.Λες νάναι καλό ΓΙΏΡΓΗ το μέλλον στην άλλη την ζωή? Λορνιον.-