Εκκωφαντική η σιωπή του Βερολίνου μπροστά στην αποτυχία της απόλυτης πειθαρχίας

• Γράφτηκε από τον  Κων/να Δημητρούλη 
• Τετάρτη, 18 Απριλίου 2012 17:51
• μέγεθος γραμματοσειράς   
• Εκτύπωση 
• E-mail

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

(3 ψήφοι)

Σιωπή ιχθύος τηρεί το Βερολίνο μπροστά στο μπαράζ ανακοινώσεων που αποδεικνύουν ότι η πολιτική απόλυτης και αυστηρής δημοσιονομικής προσαρμογής οδηγεί σε νούμερα που μεταφράζονται σε ύφεση, ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση και ανέχεια. Η σιωπή τους είναι τόσο εκκωφαντική, που προκαλεί ανατριχίλα όχι τόσο για τα αποτελέσματα της κατά γενική πλέον ομολογίας αποτυχημένης αυτής πολιτικής, όσο για τις εκτιμήσεις ή ακόμα και προβλέψεις που αρχίζουν να κυκλοφορούν σχετικά με τον πραγματικό στόχο αυτής της συνταγής.

Αυτό που προξενεί ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι ενώ μέχρι πριν από έναν χρόνο οι Γερμανοί αξιωματούχοι δεν άφησαν μέσο για μέσο επικοινωνίας που να μην σχολιάσουν το πόσο απαράδεκτοι και ανάξιοι είναι ορισμένοι από τους εταίρους τους να εφαρμόσουν πολιτικές δημοσιονομικής πειθαρχίας, φτάνοντας ακόμα και στους γνωστούς ακραίους χαρακτηρισμούς περί τεμπελιάς και απατεωνιάς, πλέον αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να τοποθετηθούν αναφορικά με τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής. Και όχι μόνο αρνούνται να εκφράσουν ακόμα και μία ακραία άποψη για την κατάσταση της ευρωζώνης, αλλά είτε επιμένουν με εμμονή πλέον στην πολιτική τους, είτε εξακολουθούν να βλέπουν παντού κινδύνους δημοσιονομικής χαλάρωσης.

Η «καραμέλα» τους, περί δημοσιονομικής πειθαρχίας, που θα έφερνε την Άνοιξη στην ευρωζώνη και θα έπειθε τις αγορές ότι οι κυβερνήσεις της είναι αποφασισμένες, λαμβάνοντας όλα αυτά τα μέτρα, να χτυπήσουν την κρίση χρέους στο κόκαλο, έχει λιώσει και δεν έχει πλέον γλυκιά γεύση. Η πολιτική της λιτότητας και της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας όχι μόνο δεν έχει φέρει την Άνοιξη, αλλά απομακρύνει ολοένα και περισσότερο το όνειρο της ανάπτυξης και της ευημερίας, βυθίζοντας τις οικονομίες σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση. Όσο για τις αγορές, που τελικά για μία ακόμα φορά ίσως αποδεικνύονται οικονομικά πιο διαβασμένες από ότι οι χαράσσοντες πολιτική διαπιστώνουν ότι η έξοδος από την κρίση απομακρύνεται και η συνταγή για την αντιμετώπιση της καταλήγει σε φιάσκο.

Όπου και γυρίσει κανείς διαπιστώνει ότι η ανεργία αυξάνεται, η οικονομική δραστηριότητα συρρικνώνεται (Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ιταλία), για ανταγωνιστικότητα ούτε λόγος, ενώ την ίδια στιγμή οι αποδόσεις των ομολόγων εξακολουθούν να βρίσκονται στα ύψη, απαγορεύοντας σε Πορτογαλία και Ελλάδα να κάνουν σχέδια για έξοδο τους στις αγορές. Όσο για το ΔΝΤ ετοιμάζεται με ταχύτατους ρυθμούς να αυξήσει τη δύναμη πυρός του προκειμένου να διοχετεύσει και άλλη οικονομική αρωγή στους ασθενέστερους της Ενωμένης Ευρώπης. Και το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: γιατί να αυξήσει τη δύναμη πυρός του αν οι πολιτικές αυτές εκτιμάται ότι θα ενδυναμώσουν τις οικονομίες της ευρωζώνης; Σε τι θα τους είναι χρήσιμο;

Το δεύτερο εντυπωσιακό σημείο είναι το γεγονός ότι το Βερολίνο αρνείται να επιτρέψει ακόμα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να βοηθήσει απευθείας τις χώρες που έχουν πρόβλημα κυρίως με τον τραπεζικό κλάδο, όπως η Ισπανία. Η δικαιολογία που προβάλει είναι ότι οποιαδήποτε βοήθεια πέραν της δικής τους και του ΔΝΤ θα χαλαρώσει τις προσπάθειες δημοσιονομικής προσαρμογής.

Λογική ή οικονομική εξήγηση σε αυτή την γερμανική εμμονή δεν μπορεί να υπάρξει. Μπορεί να δημοσιονομικά ορισμένων χωρών να πρέπει να μπουν σε μία τάξη αλλά από την άλλη πλευρά το Βερολίνο δεν έχει να πει απολύτως τίποτα για το γεγονός ακόμα και μεγάλες οικονομίες αντί να ενδυναμώνουν εξασθενούν. Δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει αν πρόκειται τελικά για μία κλασική γερμανική εμμονή ή πίσω από αυτή υπάρχει ένα σχέδιο οικονομικής απαξίωσης όλης της περιφέρειας. Η εμμονή τους είναι τόσο ισχυρή που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε εκτιμήσεις που θέλουν τη Γερμανία να ισχυροποιεί συνεχώς τη θέση της, ώστε να μπορεί κάποια στιγμή να ελέγχει τους πάντες και τα πάντα. Και μπορεί αυτή η άποψη να είναι τραβηγμένη αλλά τουλάχιστον προς το παρόν η πολιτική που συστήνει, επιτάσσει ή επικροτεί δεν φανερώνει κανένα σχέδιο ανάπτυξης ενός περιβάλλοντος κοινής ευρωπαϊκής βιώσιμης ανάπτυξης, όπου οι ευρω-πολίτες θα απολαμβάνουν την εργασία τους, την κοινωνική συνοχή και τα εξαιρετικά μακροοικονομικά στοιχεία της οικονομίας τους.

Με κάποιο τρόπο λοιπόν πρέπει να σπάσει αυτή η σιωπή του Βερολίνου. Η λέξη συγνώμη ίσως πάρει πολλά χρόνια για να ακουστεί. Και άλλωστε είναι καλύτερο να επικρατήσει ο ρεαλισμός από την αυταπάτη ότι δηλαδή οι Γερμανοί αξιωματούχοι θα συνειδητοποιήσουν ότι έχουν πάρει λάθος δρόμο. Τουλάχιστον, όμως μιάς και μαζεύτηκαν πολλοί πλέον αδύναμοι στην απέναντι όχθη του ποταμού, ας ανεβάσουν τους τόνους απαιτώντας από τον βαρκάρη – Βερολίνο να βρει έναν εναλλακτικό τρόπο να τους περάσει απέναντι γιατί τα νερά έχουν φουσκώσει πολύ και η λύση – βάρκα που έχουν προτάξει θα ναυαγήσει και μαζί της και η γερμανική υπεροχή της απόλυτης πειθαρχίας.

Διαβάστηκε 4919 φορές