Educating Alexis
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Peace, love, happiness! Ο Ανδρέας Loverδος στην Κίνα.
Πολλά λέγονται· ποιος βάζει όμως το χέρι στην τσέπη δεν μπορώ να ξέρω. Πάντως, όποιος και αν πληρώνει για την επικοινωνιακή εκπαίδευση του Αλέξη Τσίπρα πρέπει να είναι ικανοποιημένος―δεν πέταξε τα λεφτά του στον βρόντο. Ο τρόπος με τον οποίο ο αρχηγός της αντιπολίτευσης αντεπεξήλθε στη συνέντευξη στον ΣΚΑΪ δείχνει ότι η εκπαίδευση που του παρέχεται έπιασε τόπο. Δυστυχώς -για όσους εξ ημών τουλάχιστον θεωρούν τις ιδέες του επικίνδυνες και τις πολιτικές του καταστροφικές- ο Τσίπρας ήταν πολύ καλός την περασμένη Δευτέρα στην τηλεόραση. Τι σημαίνει «καλός»; Πρωτίστως, ηγετικός. Αυτή την εντύπωση επεδίωξε να μεταδώσει μέσω της συνέντευξης και, τουλάχιστον όσον αφορά το κοινό του, τα κατάφερε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) ως πολιτικός χώρος είναι ένα συνονθύλευμα και οφείλει την όποια περιστασιακή συνοχή του στην πεποίθηση ότι η εξουσία είναι κοντά. Για να εμφανισθεί, λοιπόν, ο Τσίπρας ως ηγέτης του χώρου, οφείλει την ίδια ώρα να ικανοποιεί και τους νεοκομμουνιστές του Λαφαζάνη και τους πρώην (νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν) πασόκους, οι οποίοι συρρέουν στον ΣΥΡΙΖΑ ονειρευόμενοι αναβίωση της δεκαετίας του 1980. Δεν είναι διόλου εύκολο πρόβλημα αυτό, αφού ό,τι ικανοποιεί τους «μπολσεβίκους» τρομάζει και απομακρύνει τους απαραίτητους «χρήσιμους ηλίθιους». Και, φυσικά, δεν το έλυσε ο Τσίπρας· απλώς το κουκούλωσε άψογα με επικοινωνιακό τρόπο.
Η τεχνική με την οποία το πέτυχε φαίνεται πολύ καλά στο σημείο που ερωτάται αν έχει «Σχέδιο Β΄». Επί της ουσίας, αποφεύγει να απαντήσει, λέγοντας ότι τον ενδιαφέρει να εφαρμοσθεί το «Σχέδιο Α΄». Ετσι ικανοποιεί το εσωτερικό κοινό των νεομπολσεβίκων, που ξέρουν ότι η εφαρμογή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί σε σύγκρουση με την Ευρώπη και -ας μην κοροϊδευόμαστε- σε ηρωική έξοδο της Ελλάδας προς την υπερήφανη εθνική απομόνωση. Την ίδια ώρα, δεν προκαλεί ανησυχία στο κοινό των νοσταλγών του παρελθόντος (κοινό το οποίο, ούτως ή άλλως, δεν καταλαβαίνει πολλά, ούτε και θέλει να μάθει...), χάρη στο ήπιο ύφος και τον σταθερό τόνο της φωνής.
Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης ενδέχεται να έλεγε ανοησίες στον ΣΚΑΪ την περασμένη Δευτέρα―ας το κρίνει ο καθένας μας αυτό για τον εαυτό του. Αλλά τις έλεγε με ύφος που έπειθε τους αδαείς ότι ξέρει για τι μιλάει. Είχε εξαφανισθεί ο συνήθης τόνος «ντε λα μαγκέν ντε λα βοτανίκ» που χαρακτηρίζει την εκφορά του λόγου του, ιδίως όταν μιλάει στο «αμφιθέατρο» της Βουλής. Μιλούσε ήρεμα, με σταθερό ρυθμό και τέλειο έλεγχο της αναπνοής, χωρίς έντονες διακυμάνσεις στον τόνο της φωνής. Εξέπεμπε αυτοπεποίθηση και κύρος. Κύρος που έφθανε στα όρια της επιθετικότητας μάλιστα, όπως φάνηκε από το δασκαλίστικο ύφος με το οποίο συχνά απευθυνόταν στους δημοσιογράφους: «το έχετε καταλάβει ή όχι;», «θέλω να το καταλάβετε και εσείς», «συνειδητοποιήσατε τι σας είπα μόλις;», «δεν προσέχετε τις θέσεις μας» κ.ά.
Πίσω από το ωραίο γραφείο του στη Βουλή, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν επίσης εμφανώς πατερναλιστικός προς τους αντιπάλους του. Ακόμη και προς τη Ν.Δ., την οποία προέτρεψε αφ’ υψηλού να πάει γρήγορα σε εκλογές για να μην υποστεί συντριβή, ενώ είχε μια καλή κουβέντα ακόμη και για τις τράπεζες (συγκεκριμένα, για τις επιδόσεις τους στα στρες τεστ). Εκστόμιζε ανυπόστατες και αβάσιμες εκτιμήσεις (για τη λειτουργία της ΕΚΤ, π.χ., ή για τον κίνδυνο μόλυνσης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος από μια ελληνική χρεοκοπία) με ύφος σπουδαίου ειδήμονα. Διάνθισε τον λόγο του με τους απαραίτητους λυρικούς μπακαλιάρους, (π.χ., «σαν τη βροχή στην άνυδρη γη του Σεπτέμβρη»), ενώ αμόλησε και μια εύηχη θεωρητικούρα περί «μεταδημοκρατίας» και καλά! Ηταν δε τόσο καλά προετοιμασμένος, ώστε μόλις τελείωνε τη μία πρόταση ξεκινούσε αμέσως την επόμενη, με αποτέλεσμα να μην αφήνει στους συνομιλητές του άνοιγμα για να τον διακόψουν.
Με λίγα λόγια, για τον μέσο κακομαθημένο ψηφοφόρο, αυτόν που σκέπτεται με κλισέ και δεν ψάχνει για πολλά, αυτόν που δεν νοιάζεται από πού έρχονται τα λεφτά και ψηφίζει όποιον του λέει ό,τι ακριβώς θέλει να ακούσει, ο Τσίπρας την περασμένη Δευτέρα στον ΣΚΑΪ έδειχνε ηγέτης. Ηταν μια άριστη απομίμηση, για ένα κοινό που όχι μόνον δεν έχει πρόβλημα με τις απομιμήσεις (η αμερικανική προφορά από τον Τσίπρα όταν μιλάει αγγλικά), αλλά συχνά τις προτιμά κιόλας: ένα κοινό εθισμένο και από την τεχνολογία της εποχής στην προσδοκία της άμεσης ικανοποίησης των επιθυμιών του.
Φαίνεται ότι τόσο καιρό έριξε πολύ διάβασμα στο σπίτι ο Αλέξης: ιδιαίτερα, επαναλήψεις, φροντιστήρια και τα τοιαύτα. Με τη βοήθεια ειδικών -δεν αμφιβάλλω-, ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης κατάφερε να μάθει να κρύβει την απειρία και την ανεπάρκειά του.
Αυτά, παραπάνω, ως προς το ηγετικό αμπαλάζ του Αλέξη Τσίπρα. Ως προς την ουσία της συνέντευξης τώρα, τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε. Οσο άψογο ήταν το περίβλημα τόσο αδιάφορο ήταν το περιεχόμενο. Ομως ο τέλειος έλεγχος του ύφους του επέτρεπε να λέει ό,τι παράλογο ήθελε, π.χ. ότι θα αποστατήσουν όσοι από την αντιπολίτευση ψηφίσουν Πρόεδρο, ενώ όταν ο ίδιος καλούσε τους βουλευτές της συμπολίτευσης να υπερψηφίσουν τη δική του πρόταση μομφής, δεν κήρυττε την αποστασία. Για όσους δεν κρίνουν μόνον από τα επιφανειακά στοιχεία του λόγου και την άρτια φιλοτεχνημένη εικόνα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν κατάφερε την περασμένη Δευτέρα να δείξει ότι έχει απάντηση στη βαθιά εσωτερική αντίφαση του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ Τσιπριστών που ονειρεύονται βασικά την εξουσία και Λαφαζανιστών που ονειρεύονται την επανάσταση. Με μια λέξη; Μπλέξαμε...
No comments:
Post a Comment