Με σημαία του το ιερό δικαίωμα στην άγνοια

 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Με σημαία του το ιερό δικαίωμα στην άγνοια

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 12:39

• 

Ηταν να μην την αφήσει να καθίσει δίπλα του δημοσίως. Τώρα δεν τον γλιτώνει τίποτε...

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΦAΛHPEYΣ

Η προεκλογική εκστρατεία του Τσίπρα ξεκίνησε με το σύνθημα «πάμε μπροστά», το οποίο σύντομα εγκαταλείφθηκε, καθώς η επίκληση στην έννοια της κατεύθυνσης (μπροστά – πίσω) αναπόφευκτα έφερνε στον νου το σχήμα της αλλοπρόσαλλης πορείας του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Πέρασαν, λοιπόν, στο σύνθημα «κερδίζουμε το αύριο»· μόνο που η αντιδιαστολή μεταξύ του αύριο (ο νέος ΣΥΡΙΖΑ) και του χθες (Ν.Δ.) υποβάλλει και αυτή με τη σειρά της το ερώτημα για το «σήμερα». Γιατί o ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί –όσο και αν δεν τα καταφέρνει– να αποφύγει αναφορές ή συνειρμούς για το σήμερα;

Πολύ απλά, επειδή το σήμερα, με τη γενικότερη έννοια του όρου, το διαμόρφωσαν αυτοί ως κυβέρνηση με τις υπαρκτές και τις ανύπαρκτες πολιτικές τους. Ολη η στρατηγική της προεκλογικής καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ, επομένως, πρέπει να βασίζεται στην αποφυγή της συζήτησης για το σήμερα. Γι’ αυτό τον βλέπουμε να επιτίθεται στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για τα τριάντα και σαράντα χρόνια τους στην εξουσία. Προσπαθεί να γυρίσει τον χρόνο πίσω και να κάνει προεκλογική εκστρατεία στο παρελθόν.

Δεν τα καταφέρνει, ωστόσο, να αποφεύγει το παρόν – όπως άλλωστε δεν τα καταφέρνει και στους άλλους στόχους της προεκλογικής στρατηγικής του: τον βλέπουμε, λ.χ., να σύρεται σταδιακά στη συζήτηση περί κυβερνητικών συνεργασιών, κάτι που επεδίωκε να αποφύγει. Ετσι, προχθές, τον άκουσα να ζητά μια «πρώτη ευκαιρία» –όχι μια δεύτερη, όπως είναι στην πραγματικότητα– για να κυβερνήσει η Αριστερά. Διότι, εξήγησε, στους επτά μήνες της πρώτης φοράς «οι δυνατότητες ήσαν ελάχιστες»· και πρόσθεσε, χωρίς την παραμικρή επίγνωση της σκληρής ειρωνείας εις βάρος του: «Τώρα είμαστε πιο διαβασμένοι». (Το εννοούσε μεταφορικά, όμως ίσχυε κατά κυριολεξία...)

Ο καημένος ο Τσίπρας σύρεται εκ των πραγμάτων στην έμμεση παραδοχή ότι αγνοούσε αυτό που ένας κομμουνιστής, όπως ο ίδιος και οι φίλοι του, θα έλεγε «αντικειμενικές συνθήκες στην Ευρώπη». Μα η στοιχειώδης υποχρέωσή του ήταν να το ξέρει· ήταν προϋπόθεση για να κάνει τη δουλειά για την οποία εξελέγη. Ομως, έτσι όπως το φέρνει στο ακροατήριό του γλυκά και με το μαλακό, ουσιαστικά το διεκδικεί ως δικαίωμα. Με τους όρους της πολιτικής του αμφιθεάτρου, στην οποία απέκτησε την παιδεία του, θα έλεγα ότι ο Τσίπρας διεκδικεί από τον ελληνικό λαό το δικαίωμα της επανεξέτασης στα μαθήματα που κόπηκε – δηλαδή, σε όλα.

Αυτό δεν είναι ένας τυχαίος ελιγμός χωρίς πολιτική σημασία. Με τη συγκεκριμένη στάση του διεκδικεί στην πραγματικότητα το δικαίωμα στη βλακεία. Πρόκειται, δηλαδή, για στάση βαθύτατα αριστερή. Διότι η βλακεία ανήκει στα ιερά και τα όσια της Αριστεράς. Αν δεν υπήρχε αυτή, δεν θα υπήρχε η Αριστερά. Δεν είναι τυχαίο, επομένως, ότι φέρεται να έχει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του προεκλογικού προγράμματος, αλλά και της καμπάνιας, ο Αριστείδης Μπαλτάς με τ’ όνομα. Πολύ φυσικό δεν είναι για έναν πρώην υπουργό Παιδείας που εχθρεύεται ομολογημένα την αριστεία να γράφει το πρόγραμμα ενός πρώην φοιτητή του και νυν επίδοξου πρωθυπουργού, ο οποίος διεκδικεί το δικαίωμα στην άγνοια;

Πώς το πίστεψε;

Ευκαιρίας δοθείσης με την αναφορά παραπάνω στο δικαίωμα στην άγνοια, να θέσω υπ’ όψιν σας ένα ακόμη παράδειγμα της ιδιόμορφης σχέσης της Αριστεράς με την άγνοια. Θα είδατε, υποθέτω, το τηλεοπτικό σποτ με τον Παναγιώτη να μπαίνει στο ταξί και να πηγαίνει Νομισματοκοπείο. Οτι μπορεί να βρέθηκε άνθρωπος να τον πείσει ότι πρέπει να αναδείξει το χιούμορ του είναι κάτι που το καταλαβαίνω – η διαφήμιση και τα media γενικώς βρίθουν από αδίστακτους. Αλλά ο ίδιος πόσο αφελής πρέπει να είναι για να το πίστεψε;

Ο κακός μπελάς

Ο Καμμένος είχε προειδοποιήσει δημοσίως τον Τσίπρα, πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου, αλλά ο Τσίπρας δεν τον άκουσε και έδωσε μάχη για να επιβάλει τη Ραχήλ Μακρή στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. (Αλλη μία από τις λαμπρές προσωπικές επιλογές του προέδρου...) Ο Λαφαζάνης δεν τολμά να μπλέξει με τον ίδιο κακό μπελά και αυτός, έτσι την τοποθετεί σε μη εκλόγιμη θέση. Η ίδια, ωστόσο, δηλώνει ότι, αν και μη εκλόγιμη η θέση της, εκείνη έχει εμπιστοσύνη στο κόμμα. Μη σας σοκάρω, αλλά να εξομολογηθώ ότι, για πρώτη φορά, συμφωνώ και εγώ με τη Ραχήλ Μακρή απολύτως! Ναι, έχω και εγώ εμπιστοσύνη στο κόμμα. Θα τα καταφέρουν, το πιστεύω, να μην είναι η Ραχήλ Μακρή στην επόμενη Βουλή. Πολλά συνηθίσαμε τα τελευταία έξι χρόνια, αλλά και η ξεφτίλα έχει τα όριά της...

Διδάσκει τα βρέφη

Σε συνέντευξή του στην κομματική εφημερίδα, ο Αριστείδης Μπαλτάς προσπαθεί να κάνει κάπως συμπαθή στο κοινό του ΣΥΡΙΖΑ το τρίτο μνημόνιο και απαριθμεί τα πλεονεκτήματα της συμφωνίας: «Τελικά η συμφωνία που υπογράφηκε προφανώς δεν ήταν αυτή που θέλαμε, αλλά ταυτόχρονα προέβλεπε χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα, ελαστικότητες, χρηματοδοτικό πακέτο». Πώς είπατε, «χρηματοδοτικό πακέτο»; Μα αυτό υπήρχε σε όλες τις συμφωνίες και, αν δεν κάνω λάθος, η αναζήτηση χρηματοδότησης ήταν αυτό που μας υποχρέωνε κάθε φορά σε συμφωνία. Είναι προφανές, δηλαδή, ότι ο άνθρωπος μιλάει σε μωρά ή, μάλλον, αφού ο Α. Μπαλτάς είναι δάσκαλος και δη επιφανής, διδάσκει τα βρέφη...

Της τρελής γίνεται

Από τη Θεσσαλονίκη, προ ημερών, ο Πάνος Καμμένος κατηγόρησε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου ότι δεν τον άκουσε όταν εκείνος την προέτρεψε να διατάξει τη βίαιη προσαγωγή του Γιάννη Στουρνάρα σε μία από τις κοινοβουλευτικές επιτροπές με τις οποίες έπαιζε η Ζωή όταν είχε Βουλή. Για να το πω διαφορετικά, ο Καμμένος κατηγορεί την Κωνσταντοπούλου επειδή δεν ήταν όσο τρελή την παρότρυνε εκείνος να γίνει. Ισως κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν θα αξιολογήσουμε τις εκφράσεις του παραλογισμού που βιώνουμε σε αυτή την περίοδο της κατρακύλας, το γεγονός να πάρει τη θέση που του αρμόζει εις τας Δέλτους της Ιστορίας του Ελληνισμού...

Έντυπη