Ποιον προστατεύει η κυβέρνηση; Του Μπαμπη Παπαδημητριου «Η μείωση του κόστους εργασίας είναι το καλύτερο αναπτυξιακό δώρο για τις επιχειρήσεις», εξηγεί έμπειρος και πάντοτε προσεκτικός γνώστης της ελληνικής οικονομίας, στον οποίο, η παρούσα θέση, του επιβάλλει την ανωνυμία. Η επέλαση των λεγομένων «εργασιακών ρυθμίσεων» στην προθήκη της πολιτικής συζήτησης ήταν σίγουρα ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσουν, όσοι επέμεναν να το αρνούνται, ότι τη χώρα κυβερνά ένας πολιτικός σχηματισμός εχθρικός προς την επιχειρηματικότητα. Αυτή είναι η αλήθεια, την οποία ούτε ο πρωθυπουργός δεν κατορθώνει πλέον να κρύβει. Και, για όσο καιρό αυτό παραμένει η κυρίαρχη αντίληψη των ιθυνόντων, η ελληνική οικονομία θα παραμένει στο χείλος του γκρεμού. Ολα τα άλλα είναι απλώς προφάσεις μιας ολοένα προφανέστερης εχθρότητας όσων πίνουν και κερνούν εις υγείαν των κορόιδων του «ιδιωτικού», δηλαδή του παραγωγικού, τομέα της οικονομίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι απόψεις της κυρίας Λούκας Κατσέλη την εμποδίζουν, στην παρούσα συγκυρία, να συνεισφέρει στην προσπάθεια που καταβάλλεται για την έξοδο από την κρίση. Δεν ξέρω πόσοι είναι εκείνοι μέσα στο ΠΑΣΟΚ που πιστεύουν ότι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ακολουθεί και έχει επιβάλει στην κυβερνητική παράταξη εσφαλμένη πολιτική. Αυτό όμως που δεν κολλάει με μια σοβαρή κυβέρνηση είναι να επικροτεί ταυτοχρόνως δύο αντιφατικές μεταξύ τους πολιτικές, επιδιώκοντας, στα λόγια, τον ίδιο στόχο. Είτε η κυρία Κατσέλη έχει δίκιο και, τώρα που πήραμε το δάνειο των 110 δισ. ευρώ ο κ. Παπακωνσταντίνου πρέπει να πάει σπίτι του, είτε ο κ. Παπακωνσταντίνου πρέπει να επιτύχει στη γραμμή του Μνημονίου και τότε η υπουργός Οικονομίας πρέπει να ασχοληθεί με κάτι διαφορετικό. Ακόμη κι αν ο Γιώργος Παπανδρέου είχε την ανέλπιστη ικανότητα της διαλεκτικής σύνθεσης διαφορετικών απόψεων και πάλι δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να επιδιώκει η χώρα την ίδια στιγμή δύο αλληλοσυγκρουόμενες τακτικές. Αλήθεια, πόσες φορές άλλαξαν όροφο από τον 6ο στον 7ο ή το ανάποδο οι δύο αυτοί υπουργοί για να ανταλλάξουν απόψεις «από κοντά»; Ομως, δυστυχώς για εμάς (και την χώρα), το πρόβλημα της οικονομίας δεν περιορίζεται στο κτίριο της πλατείας Συντάγματος. Οι δύο άλλοι υπουργοί, που κρατούν τα κλειδιά μιας επαρκούς προετοιμασίας για την επιστροφή της χώρας σε αναπτυξιακή τροχιά, είναι η κυρία Μπιρμπίλη και ο κύριος Ρέππας. Με αυτήν τη σειρά. Είναι κρίσιμο να γνωρίζουμε ποια είναι τα σχέδιά τους αφού, ούτε η μία ούτε ο άλλος έχουν με σαφήνεια εξηγήσει με τρόπο πειστικό αν στους τομείς αρμοδιότητός τους, σκοπεύουν να περικόψουν την επιρροή και το μέγεθος του κράτους και των δεκάδων παραφυάδων του και να στηριχθούν χωρίς επιφυλάξεις στην κινητοποίηση των επιχειρηματικών δυνάμεων. Ιδιαίτερα μεταξύ των διεθνών επενδυτών, που θα μπορούσαν να σκεφτούν το ενδεχόμενο τοποθέτησης κεφαλαίων σε κάποιον από τους υποεπενδυμένους τομείς των δύο αυτών σούπερ υπουργείων. Ούτε αυτό το θέμα κατόρθωσε ο Γιώργος Παπανδρέου να φέρει στο προσκήνιο, απαιτώντας διαυγείς και αποδεδειγμένης αποτελεσματικότητας θέσεις των υπουργών του. Είναι όμως προφανές ότι η αναδιάταξη του ενεργειακού τομέα χρειάζεται χρόνο. Η προσέλκυση επενδύσεων σε υποδομές διαχείρισης υδάτων και λυμάτων δεν μπορεί να γίνει ούτε με την πώληση μετοχών ούτε με την προκήρυξη διαγωνισμών. Τώρα που η χώρα διαθέτει την ασπίδα των 110 δισ. που στηρίζονται στη συμφωνία του Μνημονίου, το πλέον κρίσιμο ζήτημα είναι η ανάληψη των κυβερνητικών ευθυνών στα βασικά ζητήματα των αναπτυξιακών επιλογών που θα κάνει η χώρα για τα πολλά επόμενα χρόνια. Ο Αντώνης Σαμαράς, τώρα που προσπαθεί να αποκτήσει και το κόμμα της Ν.Δ. κάποιο πρόγραμμα οικονομικού ρεαλισμού, θα μπορούσε να πιέσει ασφυκτικότερα στην κατεύθυνση αυτή. Απλώς με την αποκάλυψη των κινδύνων που διατρέχει η χώρα από τον ντροπαλό κρατισμό της ομάδας του παλαιού συμφοιτητή του. Είναι ελάχιστες οι ελπίδες να συμβεί κάτι από τα παραπάνω. Αντιθέτως, η κυβέρνηση Παπανδρέου συνεχίζει να πιέζει τις τράπεζες προκειμένου να συνεχίσουν την (παράνομη;) παροχή δανεισμού σε κρατικές επιχειρήσεις. Μπορεί να μην υπάρχει ανταγωνισμός στην παροχή σιδηροδρομικών υπηρεσιών, υπάρχει όμως εντονότατος ανταγωνισμός στους σπάνιους πλέον πόρους δανεισμού. Θα μπορούσε άραγε ο κ. Παπακωνσταντίνου, που βάζει τον Οργανισμό Διαχείρισης Χρέους να δανείζεται για λογαριασμό των φορολογουμένων για να τα σκορπίσουν οι εκλεκτοί του κ. Ρέππα σε «συγκοινωνιακό έργο», να ρίξει μια ματιά σε όσα χρωστά το κράτος σε μια (από τις πάρα πολλές) τεχνολογικά άρτια εταιρεία του κλάδου των κατασκευών, που στις αρχές του μήνα υποχρεώθηκε να υπαχθεί στη διαδικασία συνδιαλλαγής του άρθρου 99 του Ν. 3588/2007, «λόγω του προβλήματος ρευστότητας που αντιμετωπίζει και προέρχεται από τον μειωμένο κύκλο εργασιών και τις καθυστερήσεις στις εισπράξεις συνεπεία της οικονομικής κρίσης και της ευρύτερης έλλειψης ρευστότητας στην ελληνική αγορά»; Θα μάθει ότι η συγκεκριμένη μονάδα, που μπήκε σε ελεγχόμενη πτώχευση, χρωστά σε προμηθευτές και πιστωτές 3 εκατομμύρια λιγότερα απ' όσα της χρωστά το Δημόσιο.

kathimerini