Εθνική συνεννόηση

Tου Αλεξη Παπαχελα

Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο χωρίς πραγματική συναίνεση και συνεργασία της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτικών του δυνάμεων. Είναι τόσο μεγάλες και θεμελιώδεις οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν παντού, στη δικαιοσύνη, το κράτος, την υγεία, την παιδεία, που καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της. Οσο η χώρα είναι διαιρεμένη σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς και δεν υπάρχει πραγματικό εθνικό όραμα, οι αλλαγές προς το καλύτερο είτε θα είναι απελπιστικά αργές είτε θα βυθίζονται στο τέλμα της αδράνειας και της άγονης διαμαρτυρίας. Κοιτάω πίσω στο 2011 και το 2012 και βλέπω πολλές χαμένες ευκαιρίες εθνικής συνεννόησης. Σκέφτομαι πολλές φορές τι θα είχε συμβεί αν οι κ. Σαμαράς και Παπανδρέου τα είχαν βρει το καλοκαίρι του 2011 και είχαν σχηματίσει μια αποτελεσματική οικουμενική κυβέρνηση. Ηταν μια μοναδική ευκαιρία την οποία τορπίλισαν οι κομματικοί χαχόλοι και αυλικοί των δύο πλευρών. Σκέφτομαι ακόμη πόσο ανόητοι ήταν εκείνοι που ούρλιαζαν πως η κυβέρνηση Παπαδήμου έπρεπε να κάνει το PSI μόνο και τίποτα άλλο και οι οποίοι κάθε βράδυ φώναζαν «εκλογές τώρα! ούτε μία μέρα παραπάνω!» λες και θα άλλαζε κάτι θεαματικά στη διαπραγμάτευση με την τρόικα. Πόσο πολύτιμο χρόνο χάσαμε σε διαρθρωτικές αλλαγές και την υλοποίηση των δεσμεύσεων της χώρας... Πικρές ίσως αλήθειες, δεν πρέπει, όμως, να τις ξεχνάμε γιατί τότε θα αφήσουμε και άλλους να επαναλάβουν τα ίδια λάθη στο άμεσο μέλλον. Αφήσαμε τη χώρα να πέσει στον κατήφορο της συνωμοσιολογίας, του διχασμού και του μίσους. Κανείς δεν αντιλέγει πως οι απάνθρωπες περικοπές και η δραματική μείωση του μέσου εισοδήματος θα οδηγούσαν ούτως ή άλλως στο μίσος, την κοινωνική ένταση, την παλαβομάρα. Θα είχαν, όμως, γίνει πολλά πράγματα πιο εύκολα και πιο γρήγορα αν οι μεγάλες πολιτικές δυνάμεις συναινούσαν και συνεργάζονταν. Ο κ. Σαμαράς έχει αποδείξει τους τελευταίους μήνες ότι αντιλαμβάνεται πλήρως το καθήκον του έναντι της Iστορίας. Πήρε το κόστος και δίνει μια σκληρή μάχη με φθαρμένα υλικά και αδύναμους συμμάχους, αλλά με πολιτική γενναιότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει το λάθος των προηγούμενων και προπροηγούμενων ηγετών της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ζητεί εκλογές, εκλογές, εκλογές... Λες και είναι έτοιμος να κυβερνήσει ή λες και δεν αντιλαμβάνεται πως εκλογές τώρα θα οδηγήσουν σε μια καταστροφή. Ξέρω ότι είναι ουτοπικό, αλλά μια εθνική συνεννόηση, ακόμη και αυτήν την ώρα που μοιάζει αδύνατη, θα μπορούσε να μας βγάλει από την κρίση μια ώρα αρχύτερα. Δεν μπορεί, σε κάποια στοιχειώδη, όπως αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, τη δικαιοσύνη, την υγεία κ.ά. μπορούν να συμφωνήσουν όλοι. Πρέπει στην ουσία να ξανακτίσουμε τη χώρα μας από τις βάσεις της. Η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να το κάνει εύκολα, γιατί από τη μια την τραβάνε προς τα κάτω παλαιοκομματικά βαρίδια και συνήθειες δεκαετιών και από την άλλη έχει μια αντιπολίτευση που καλεί το κράτος, τη δικαιοσύνη, όλους σε στάση. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιάζει ούτε με Βενιζέλο του 1909 ούτε με Καραμανλή του 1955. Λέει «όχι» σε κάθε επένδυση, μεταρρύθμιση, ιδιωτικοποίηση και «ναι» σε κάθε αίτημα, σε κάθε απεργία, κάθε άρνηση. Για να πάμε παρακάτω ως χώρα πρέπει να γεφυρώσουμε αυτό το χάσμα και να βρούμε ένα μίνιμουμ συνεννόησης. Αλλιώς θα πάμε στα βράχια, ας το καταλάβουμε.           kathimerini