Η Καμεράτα τόλμησε και δείχνει τον δρόμο

Της Μαρίας Κατσουνάκη

Η διεθνής διάκριση μιας ελληνικής ορχήστρας και του Ελληνα αρχιμουσικού της δεν είναι θέμα που αφορά μόνο τις καλλιτεχνικές σελίδες των εφημερίδων, ούτε μία είδηση «ευχάριστη» αλλά «περιορισμένης εμβέλειας». Μάθαμε, χρόνια τώρα, τα καλά που συμβαίνουν να τα αντιμετωπίζουμε είτε αφηρημένα ή ως δεδομένα. Ομως, σήμερα δεν έχουμε την πολυτέλεια (ούτε τότε βέβαια την είχαμε, αλλά δεν το ξέραμε) να προσπερνάμε διακρίσεις όπως αυτή της Καμεράτα και του Γιώργου Πέτρου: απέσπασε το βραβείο της καλύτερης ηχογράφησης όπερας της χρονιάς στα International Opera Awards 2013. Ενα μουσικό Οσκαρ, δηλαδή, για την ηχογράφηση του «Αλεσάντρο» του Χέντελ. Η ιστορία της ορχήστρας (ιδρύθηκε το 1991), η οποία από το 2009, που την ανέλαβε ο νέος σε ηλικία Γ. Πέτρου, έχει αναπτύξει μεγάλη κινητικότητα, ανταποκρινόμενη με ευελιξία σε μεταμορφώσεις που εδραίωσαν την παρουσία της όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, αποτελεί και μια διαφορετική ανάγνωση της κρίσης. Δηλαδή, μέσα σε συνθήκες πολύ δύσκολες, με το υπουργείο να καλύπτει κάτω από το ένα τέταρτο των αναγκών της (για την περίοδο 2011-2013, χορηγός είναι το Ιδρυμα Ωνάση), οι μουσικοί εργάζονται σκληρά αναζητώντας το «φρέσκο και μοναδικό» στις επιλογές τους, όπως λέει ο Γ. Πέτρου. Καλύπτοντας ένα ρεπερτόριο από τζαζ έως Μπαχ με όργανα εποχής και από οπερέτες έως απαιτητικές όπερες, έπεισαν για τις ικανότητες και το κριτήριό τους. «Κάθε εβδομάδα προτείναμε κάτι νέο, που απαιτούσε πολλή δουλειά και αφοσίωση», τονίζει ο μαέστρος της. Τα σταθερά μέλη της ορχήστρας είναι 20, αλλά αυξάνονται με συνεργαζόμενους, ανάλογα με την περίσταση και τις ανάγκες. Εντατικές, καθημερινές πρόβες, ιδέες, επιμονή, υπομονή, εξωστρέφεια, επικοινωνιακό άνοιγμα όχι εις βάρος της ποιότητας και της απόδοσης (το αντίθετο μάλιστα), κάπως έτσι σχηματίστηκε η βάση εκκίνησης για μια επιτυχημένη πορεία με διεθνή αναγνώριση. Η Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής «κατοικεί» ανάμεσά μας. Μέσα σε ένα περιβάλλον δυσοίωνο και, επιπλέον, απαξιωτικό για τις τέχνες. Πάλεψε να επιβιώσει, στηρίχτηκε (εδώ και χρόνια) σε ιδιώτες χορηγούς, αναρωτήθηκε για την πορεία της, άλλαξε, ανανεώθηκε, πρότεινε μιαν άλλη διαδρομή. «Είμαστε συνεπείς, δεν κοροϊδεύουμε το κοινό μας, δεν επιλέγουμε εύκολες και φθηνές λύσεις. Είμαστε τολμηροί και αποδοτικοί, ώστε κανείς να μην μπορεί να μας κατηγορήσει για βολεψάκηδες ή κρατικοδίαιτους», έχει πει ο Γ. Πέτρου. Η (κάθε) Καμεράτα δείχνει τη μόνη έξοδο: από την αυταρέσκεια του θρήνου στη δημιουργική προοπτική.    kathimerini