Λαθρεπιβίβαση της ευαισθησίας Του Πάσχου Μανδραβέλη Χρόνια τώρα συζητάμε σ’ αυτή τη χώρα για την εισιτηριοδιαφυγή και χρόνια αναρωτιόμαστε γιατί οι οργανισμοί Μέσων Μεταφοράς δεν έκαναν αυτό που γίνεται και σε άλλες χώρες, δηλαδή να βάλουν μπάρες εισόδου στο μετρό και στον ηλεκτρικό· στα λεωφορεία και στα τρόλεϊ δεν μπαίνουν και δεν μπορούν να μπουν πουθενά. Είναι κάτι που (και αυτό) θα διορθωθεί τώρα, εν μέσω κρίσης. Οπως κάθε νέο πράγμα, φυσικά, συναντά την αντίδραση των κατ’ επάγγελμα ευαίσθητων και γι’ αυτό ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κωνσταντίνος Μπάρκας έκανε σχετική ερώτηση στη Βουλή (22.4.2013). Ρώτησε τον υπουργό Ανάπτυξης κ. Κωστή Χατζηδάκη αν «θα είστε ο υπουργός Μεταφορών που με τη μισή κοινωνία κάτω από το όριο της φτώχειας, θα βάλετε στους πολίτες μπάρες; Ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι έχουν το δικαίωμα να μάθουν: ή με τις μπάρες ή με την αξιοπρέπεια;». Ποιητικό αυτό το «με τις μπάρες ή με την αξιοπρέπεια;», αλλά το πρόβλημα είναι ότι χωρίς αξιοπρέπεια εισιτηριοδιαφεύγουν διάφοροι ατσίδες, που δεν είναι άνεργοι· κάποιοι μπορεί να έχουν και λεφτά. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι ατσίδες μεταθέτουν το κόστος της μεταφοράς και στους ανέργους. Οι τελευταίοι, έστω διά του ΦΠΑ ή του τέλους ακινήτων, καλούνται να καλύψουν τα ελλείμματα των αστικών συγκοινωνιών και συνεπώς το κόστος και των τσαμπατζήδων που δεν έχουν ανάγκη. Βεβαίως ο κ. Μπάρκας έχει ένα μεγάλο δίκιο: υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που έχουν ανάγκες και δεν βοηθούνται -όπως οι μαθητές, φοιτητές, πολύτεκνοι κ.ά.- με χαμηλό ή μηδενικό εισιτήριο. «Αποτελεί απαίτηση των χιλιάδων ανέργων των συνδικάτων, των εκατοντάδων επιτροπών ανέργων, να δοθεί λύση στο πρόβλημα αυτό. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι φορείς ζητούν δωρεάν μετακινήσεις σε όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς όλων των ανέργων και των απλήρωτων εργαζομένων», είπε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι θεμιτή η απαίτησή τους. Η μετακίνηση στην πόλη ανθρώπων που αποδεδειγμένα αδυνατούν να πληρώσουν πρέπει να επιδοτηθεί με κάποιον τρόπο. Ο κ. Χατζηδάκης κάλεσε από το βήμα της Βουλής άλλους φορείς να κάνουν ό,τι το υπουργείο Παιδείας που σήμερα καλύπτει τις μετακινήσεις μαθητών και φοιτητών. Να συμβάλουν, δηλαδή στο κόστος, επειδή το δικό του υπουργείο δεν έχει κονδύλια. Υπάρχει, όμως, ένα κονδύλι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον σκοπό αυτό. Ο Οργανισμός Εργατικής Εστίας καταργήθηκε, αλλά όχι και οι εισφορές σ’ αυτόν. Δεν ξέρουμε τι γίνονται τα χρήματα που παρακρατούνται από εργαζόμενους και εργοδότες, αλλά θα μπορούσε η κυβέρνηση (και ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είναι εποικοδομητικός προτείνοντάς το) να δοθούν αυτά τα λεφτά στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Αυτές μπορούν να συνάψουν συμφωνίες μαζικής αγοράς καρτών ελευθέρων διαδρομών από τις ΔΕΚΟ και να τις δίνουν σε άνεργους και απλήρωτους εργαζόμενους. Είναι κατανοητή η καχυποψία ότι τα συνδικάτα πιθανώς δεν θα τα καταφέρουν ή θα μοιράσουν σε ημέτερους. Σ’ αυτό υπάρχει μια απάντηση: σάμπως οι γραφειοκράτες τα καταφέρνουν καλύτερα; Επειτα, λεφτά των εργαζομένων είναι, ας τα διαχειριστούν οι εκλεκτοί τους. Αν δεν τα καταφέρουν ας φροντίσουν τα συνδικαλισμένα μέλη να τους αλλάξουν. Και στο κάτω κάτω της γραφής πρέπει κάποια στιγμή οι συλλογικότητες να μπουν στο αμόνι της διαχείρισης, αντί να είναι καθολικώς διαμαρτυρόμενοι, όπως σήμερα.