στου Google τον χάρτη το παιδικό ταξείδι.

Monday, February 16, 2009

στου Google τον χάρτη το παιδικό ταξείδι.

Χτές περίπου βάδισα 6.1/2 χιλιόμετρα, νοητή-οπτική διαδρομή, πάνω στον χάρτη του Google - για να περπατήσω από Χαυδάτα στο ΛΗΞΟΥΡΙ. Κ’ ήτανε ο δρόμος καλός τώρα, το τοπίο γνωστό όλο μαγεία και ευωδιές της φύσης με τον απέναντι Αίνο χιονισμένο μέχρι τα ριζά του.Ημιψευδαίσθηση πρέπει να το πείς, έλα όμως που μ’ έφερε πίσω στα παιδικά τα χρόνια, στα χρόνια πούχα λίγο μυαλό και της νιότης την δύναμη!Ητανε τότενες όλα όμορφα κι’ωραία, μα για να το σκεφτούμε απλά - σάμπως κι’ είναι το τώρα πιο καλό από το τότες καλίτερο; Ειλικρινά δεν μπορώ να εκτιμήσω, κι’ ο λόγος είναι η απόσταση και ο Ατλαντικός που με χωρίζει. Αλλά ας δοκιμάσουμε την διαδρομή, όπως την ένοιωθα τότες στην κάθε στροφή του δρόμου. Ξεκίνημα από το κέντρο του χωριού με μια σάκα γιομάτη βιβλία και τετράδια. Περνώντας τον ποταμό σμίγαμε τ’άλλα παιδιά που κατηφόριζαν. Λίγα λόγια μεταξύ μας και η παρέα κόλαε.Βαδίζαμε κουβεντιάζοντας την κατηφόρα που κει στους μύλους, σήμερα αντικρύζεις ερείπια, θαρείς πως κάποιος σεισμός πέρασε, κι’όχι του χρόνου ο αιώνας. Αγαλιάζεις από καιρικές θωπείες και καμπίσια αρώματα. Σαν το ποτάμι της κλεισούρας ξεπερνάς,ακούς την φωνή του λογικού να λέει - βάδιζε τον δρόμο του χάρτη σου σιγά- έχεις το Καβελαράτο ν’ανεβείς για να κόψεις δρόμο, παρεκτός προτίμηση δώσεις στην γύρα. Το μάτι περνούσε του Κλαδά τσ’ εληές, λέγαν τότες πως ήτανε κει στοιχειά που ποτέ δεν πίστεψα , μα η ιδέα μ’έκανε να τον περάσω εν τάχει. Το μολύβι και το μάτι που την διαδρομή σημείωναν αφιναν το Κορωνάτο πίσω, όπου σε λίγο αντικρύζοντας πράσινο κάμπο σε ευφορία αναθυμιέσαι την δροσιά του σταφυλιού, που κάποιο κούτσουρο σου πρόσφερε. Αλήθεια ο βηματισμός και τα πειράγματα γινήκαν ζωηρότερα, κοντεύαμε να πιάσουμε πάλιν κατηφόρα.Ενα διώροφο βρισκόταν σ’ενα λόφο, δεν θυμούμε σε ποιόν αφέντη ανήκε, μα πάντα κατάκλειστο φαινόταν, κι’άμέσως στην στροφή αντικρύζαμε τον ήλιο.. Τροχάδην τότες την κατηφοριά για να πέσουμε μετά το αριστερό λιοστάσι, στον του Ληξουρίου παραδεισένιο κάμπο.Διαλέγοντας αριστερά-δεξιά τον δρόμο, θέλημά μας ν’αποφεύγουμε λακούβες ,αφίνουμε πίσω του Μαλισιάνου υποστατικό και σπίτι, μα και την λότζα παρακάτου , πούχε από χρόνια στερηθεί το χνώτο του ανθρώπου. Ατενίζαμε πειά του ποταμιού τις γέφυρες, οπούχαν δύο εισόδους. Αναγκαστικά προτιμούσαμε το δρόμο του Αη Δημήτρη, που στο Πετρίτσειο μας έφερνε. Αλήθεια πόσο με ενθουσίασε η διαδρομή ετούτη ,νοερά και με ψευτορεαλισμό βρέθηκα κεί που φύτρωσα, ξανάζησα την νιότη που τέλειωσε από χρόνια και μαζί της ο περίπατος πάνω στον χάρτη! Βλέπεις τα χρόνια πέρασαν σαν σύνεφα που τρέχουν. Γειά σου Google .thank-you .