Το Νέο δεν έχει γεννηθεί και το Παλιό δεν έχει πεθάνει
Γράφει ο Γιάννης Παπαϊωάννου
Υπάρχουσα κατάσταση: Ούτε ο Κουβέλης, ούτε ο Τσίπρας, ούτε η Παπαρήγα, ο Δημαράς, η Κατσέλη, ο Καστανίδης, και ο Καμμένος μπορούν να θεωρηθούν σαν το “νέο” που γεννήθηκε και πασχίζει να ορίσει το χώρο του. Οι συγκεκριμένοι την εποχή που ήρθε το πρώτο μνημόνιο ήταν απασχολημένοι με την συντήρηση των… εσμων στα κόμματα τους.
Και ενώ οι υπαρκτοί κομματικοί σχηματισμοί της εποχής του πρώτου μνημονίου εμπλούτισαν τον λόγο τους αντιμνημονιακά, όλοι οι υπόλοιποι αντιμνημονιακοί ένα πρωί ξαφνικά -αρπάζοντας ή υιοθετώντας ένα κομμάτι αντιμνημόνιο στο συνηθισμένο ξερό λόγο τους- αμολήθηκαν στις ρούγες για να κάνουν από ένα κόμμα.
Δεν γίνονται αυτά όμως από τα πάνω προς τα κάτω.
Η μεγάλη αδυναμία του αντιμνημονίου είναι ο κατακερματισμός του μέσα στα υπάρχοντα κόμματα και ιδεολογίες, και η μεγάλη δύναμη του είναι η κοινή τάση όλων αυτών για σύγκρουση με τον Δικομματισμό μέσω αντιμνημονιακού λόγου. Αυτό ήδη συμβαίνει ως ένα βαθμό και κάπου εκεί σταματούν όλα.
Πολιτικές Συμπεριφορές: Ένας συνειδητοποιημένος αντιμνημονιακός έχει τελεσφορήσει την σκέψη του και έχει φτάσει να αναλύσει ακόμη και την έξοδο από το ευρώ ως σενάριο με τα επιμέρους υπο-σενάρια της. Το κάνει για να πατήσει κάπου και στεκάμενος εκεί να δει τι μπορεί να σώσει. Αντίθετα ένας αντιμνημονιακός ψηφοθήρας θα φτάσει μόνο να κατηγορήσει τον Δικομματισμό για εθνο-μειοδοτική στάση ή για αντεργατική στάση και εξυπηρέτηση των συμφερόντων των τραπεζών και των ισχυρών. Και αυτό θα το κάνει κατ επανάληψη. Έτσι η διάσπαση του μνημονίου μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς -αλλά και εσωτερικά αυτών- το απονευρώνει και το ουδετεροποιεί ως αυτοτελές κίνημα, αλλά γεμίζει ψηφοφόρους όσους υιοθετούν μια από τις δυο σχετικές ρητορικές προσεγγίσεις.
Περαιτέρω η συγκρότηση των νέων κόμματων περιστρέφεται γύρω από κάποιου νέου και ανανεωμένου “Λεφτά Υπάρχουν αλλά…” με το “αλλά” να εμπεριέχει και μια εξήγηση για την οποία αυτά τα λεφτά δεν έρχονται σε εμάς.
Προβολή στο μέλλον: Βλέπουμε σαφώς ότι αν τα μεγάλα κόμματα καταφέρουν να εντάξουν τα πιο ψύχραιμα ιδεολογικά τμήματα του αντιμνημονίου στο κυρίως σώμα τους, θα «τελειώσουν» πολιτικά με αυτό το θέμα. Σταδιακά θα οδηγήσουν τους υπόλοιπους αντιμνημονιακούς να μοιάζουν με πολιτικούς εξτρεμιστές, κάτι που έχει συμβεί πάρα πολλές φορές στο παρελθόν. Το παράδειγμα της αντιμνημονιακής ΝΔ είναι πρόσφατο και κατατίθεται για να δείξει ότι οι σχέσεις των κομμάτων εξουσίας με την κοινωνία είναι ισχυρότατες. Την ίδια στιγμή αν τα νέα κόμματα καταλάβουν την εξουσία -αυτοδύναμα ή σε σχηματισμούς- θα βρεθούν μπροστά στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα αφενός και στην Ελληνική απαίτηση παραμονής στο ευρώ. θα βρεθούν σε αυτό το σημείο χωρίς επεξεργασμένη θέση και θα αφεθούν σαρωθούν από τις αγορές για να μην κρεμαστούν στο Σύνταγμα στιγματισμένοι ως “αυτοί που έβγαλαν την χώρα από το ευρώ”.
Τέλος θα πρέπει να αναφερθεί για την πληρέστερη αποτύπωση της εικόνας ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν παράγει Οbamas δηλαδή νέα χαρισματικά πρόσωπα. Κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο και ως παράδειγμα αναφέρεται ότι ακόμη και η μεταδικτατορική Ελλάδα καθορίστηκε και κυβερνήθηκε από πρόσωπα γνωστά στο πολιτικό στερέωμα προδικτατορικά. Η πτώση της χούντας ταυτίστηκε με την επιστροφή Κ. Καραμανλή και Α. Παπανδρέου αμφότεροι τ. Υπουργοί και αυτοεξόριστοι. Αυτοεξόριστος σήμερα δεν υπάρχει και αντίθετα βλέπουμε όλοι οι πολιτικοί να τρέχουν να βολευτούν κάπου. Αυτό σημαίνει ότι στο αύριο θα μας πάει κάποιους που σήμερα είναι γνωστός.
Συμπεράσματα: Το Νέο δεν έχει γεννηθεί και το παλιό δεν έχει πεθάνει αλλά απλώς διαθλάτε. Οι Δημοσκοπήσεις βγάζουν -και η κάλπη θα επιβεβαιώσει -ότι τα δυο μεγάλα κόμματα κατέχουν τις δυο πρώτες θέσεις. Το εκλογικό σώμα θα οδηγηθεί να εκτονωθεί σε πρόσωπα. Η συγχώνευση του αντιμνημονίου για την άμεση ανακατάληψη της οικονομικής αυτονομίας είναι μια πολύ μικρή πιθανότητα η οποία θα εξαρτηθεί από την διάρκεια της κρίσης και το τι θα συμβεί στα υπόλοιπα κράτη και στην διεθνή οικονομία. Η ριζοσπαστικοποίηση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων θα συμβεί μόνο μετά από μια ανεξέλεγκτη χρεωκοπία με απώλεια καταθέσεων και περιουσιών τύπου Αργεντινής. Όποιος οδηγήσει αυτά τα στρώματα σε μια τέτοια περιπέτεια σχετικά νωρίς θα το πληρώσει.
http://papaioannou.wordpress.com/2012/03/30/
Γράφει ο Γιάννης Παπαϊωάννου
Υπάρχουσα κατάσταση: Ούτε ο Κουβέλης, ούτε ο Τσίπρας, ούτε η Παπαρήγα, ο Δημαράς, η Κατσέλη, ο Καστανίδης, και ο Καμμένος μπορούν να θεωρηθούν σαν το “νέο” που γεννήθηκε και πασχίζει να ορίσει το χώρο του. Οι συγκεκριμένοι την εποχή που ήρθε το πρώτο μνημόνιο ήταν απασχολημένοι με την συντήρηση των… εσμων στα κόμματα τους.
Και ενώ οι υπαρκτοί κομματικοί σχηματισμοί της εποχής του πρώτου μνημονίου εμπλούτισαν τον λόγο τους αντιμνημονιακά, όλοι οι υπόλοιποι αντιμνημονιακοί ένα πρωί ξαφνικά -αρπάζοντας ή υιοθετώντας ένα κομμάτι αντιμνημόνιο στο συνηθισμένο ξερό λόγο τους- αμολήθηκαν στις ρούγες για να κάνουν από ένα κόμμα.
Δεν γίνονται αυτά όμως από τα πάνω προς τα κάτω.
Η μεγάλη αδυναμία του αντιμνημονίου είναι ο κατακερματισμός του μέσα στα υπάρχοντα κόμματα και ιδεολογίες, και η μεγάλη δύναμη του είναι η κοινή τάση όλων αυτών για σύγκρουση με τον Δικομματισμό μέσω αντιμνημονιακού λόγου. Αυτό ήδη συμβαίνει ως ένα βαθμό και κάπου εκεί σταματούν όλα.
Πολιτικές Συμπεριφορές: Ένας συνειδητοποιημένος αντιμνημονιακός έχει τελεσφορήσει την σκέψη του και έχει φτάσει να αναλύσει ακόμη και την έξοδο από το ευρώ ως σενάριο με τα επιμέρους υπο-σενάρια της. Το κάνει για να πατήσει κάπου και στεκάμενος εκεί να δει τι μπορεί να σώσει. Αντίθετα ένας αντιμνημονιακός ψηφοθήρας θα φτάσει μόνο να κατηγορήσει τον Δικομματισμό για εθνο-μειοδοτική στάση ή για αντεργατική στάση και εξυπηρέτηση των συμφερόντων των τραπεζών και των ισχυρών. Και αυτό θα το κάνει κατ επανάληψη. Έτσι η διάσπαση του μνημονίου μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς -αλλά και εσωτερικά αυτών- το απονευρώνει και το ουδετεροποιεί ως αυτοτελές κίνημα, αλλά γεμίζει ψηφοφόρους όσους υιοθετούν μια από τις δυο σχετικές ρητορικές προσεγγίσεις.
Περαιτέρω η συγκρότηση των νέων κόμματων περιστρέφεται γύρω από κάποιου νέου και ανανεωμένου “Λεφτά Υπάρχουν αλλά…” με το “αλλά” να εμπεριέχει και μια εξήγηση για την οποία αυτά τα λεφτά δεν έρχονται σε εμάς.
Προβολή στο μέλλον: Βλέπουμε σαφώς ότι αν τα μεγάλα κόμματα καταφέρουν να εντάξουν τα πιο ψύχραιμα ιδεολογικά τμήματα του αντιμνημονίου στο κυρίως σώμα τους, θα «τελειώσουν» πολιτικά με αυτό το θέμα. Σταδιακά θα οδηγήσουν τους υπόλοιπους αντιμνημονιακούς να μοιάζουν με πολιτικούς εξτρεμιστές, κάτι που έχει συμβεί πάρα πολλές φορές στο παρελθόν. Το παράδειγμα της αντιμνημονιακής ΝΔ είναι πρόσφατο και κατατίθεται για να δείξει ότι οι σχέσεις των κομμάτων εξουσίας με την κοινωνία είναι ισχυρότατες. Την ίδια στιγμή αν τα νέα κόμματα καταλάβουν την εξουσία -αυτοδύναμα ή σε σχηματισμούς- θα βρεθούν μπροστά στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα αφενός και στην Ελληνική απαίτηση παραμονής στο ευρώ. θα βρεθούν σε αυτό το σημείο χωρίς επεξεργασμένη θέση και θα αφεθούν σαρωθούν από τις αγορές για να μην κρεμαστούν στο Σύνταγμα στιγματισμένοι ως “αυτοί που έβγαλαν την χώρα από το ευρώ”.
Τέλος θα πρέπει να αναφερθεί για την πληρέστερη αποτύπωση της εικόνας ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν παράγει Οbamas δηλαδή νέα χαρισματικά πρόσωπα. Κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο και ως παράδειγμα αναφέρεται ότι ακόμη και η μεταδικτατορική Ελλάδα καθορίστηκε και κυβερνήθηκε από πρόσωπα γνωστά στο πολιτικό στερέωμα προδικτατορικά. Η πτώση της χούντας ταυτίστηκε με την επιστροφή Κ. Καραμανλή και Α. Παπανδρέου αμφότεροι τ. Υπουργοί και αυτοεξόριστοι. Αυτοεξόριστος σήμερα δεν υπάρχει και αντίθετα βλέπουμε όλοι οι πολιτικοί να τρέχουν να βολευτούν κάπου. Αυτό σημαίνει ότι στο αύριο θα μας πάει κάποιους που σήμερα είναι γνωστός.
Συμπεράσματα: Το Νέο δεν έχει γεννηθεί και το παλιό δεν έχει πεθάνει αλλά απλώς διαθλάτε. Οι Δημοσκοπήσεις βγάζουν -και η κάλπη θα επιβεβαιώσει -ότι τα δυο μεγάλα κόμματα κατέχουν τις δυο πρώτες θέσεις. Το εκλογικό σώμα θα οδηγηθεί να εκτονωθεί σε πρόσωπα. Η συγχώνευση του αντιμνημονίου για την άμεση ανακατάληψη της οικονομικής αυτονομίας είναι μια πολύ μικρή πιθανότητα η οποία θα εξαρτηθεί από την διάρκεια της κρίσης και το τι θα συμβεί στα υπόλοιπα κράτη και στην διεθνή οικονομία. Η ριζοσπαστικοποίηση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων θα συμβεί μόνο μετά από μια ανεξέλεγκτη χρεωκοπία με απώλεια καταθέσεων και περιουσιών τύπου Αργεντινής. Όποιος οδηγήσει αυτά τα στρώματα σε μια τέτοια περιπέτεια σχετικά νωρίς θα το πληρώσει.
http://papaioannou.wordpress.com/2012/03/30/
No comments:
Post a Comment