Η αλήθεια για την Ελλάδα

Tου Aγγελου Σταγκου

Είναι αλήθεια ότι η πολιτική της δημοσιονομικής εξυγίανσης με αντίστοιχη υιοθέτηση και επιβολή προγραμμάτων λιτότητας, ώστε να αντιμετωπισθούν τα δημόσια χρέη που επιβαρύνουν πολλές χώρες της Ευρωζώνης, αμφισβητείται έντονα. Ηδη «τη νύφη» την έχουν πληρώσει αρκετές κυβερνήσεις που είχαν την ατυχία να βρίσκονται ή να βρεθούν στην εξουσία, όταν ξέσπασε η διεθνής κρίση ή μετά. Η νέα πραγματικότητα έφερε στο χείλος της αβύσσου χώρες όπως η Ελλάδα, που ζούσαν πέραν των δυνατοτήτων τους με δανεικά, ενώ πολλές άλλες αναγκάστηκαν και αναγκάζονται να προσαρμοστούν για να μη βρεθούν στην ίδια κατάσταση. Για πολλούς και διάφορους λόγους, η Ευρωζώνη βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του πολέμου και οι απώλειες που υφίστανται οι πολίτες αρκετών χωρών είναι αισθητές, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο. Στην Ελλάδα, ειδικά, οι συνέπειες είναι εξαιρετικά επώδυνες, καθώς η περίπτωσή της είναι ομολογουμένως ακραία και σε πολύ μεγάλο βαθμό οφείλεται σε δικές της ανεπάρκειες, σε άλλες χώρες η ένταση ποικίλλει, παντού όμως γίνεται φανερό ότι το υψηλό επίπεδο διαβίωσης που απολάμβαναν τις τελευταίες δεκαετίες οι Ευρωπαίοι του «δυτικού» στρατοπέδου, θα πέσει. Είναι γνωστό ότι σταυροφόρος της λιτότητας στην Ευρωζώνη είναι η γερμανική κυβέρνηση και προς το παρόν δεν δείχνει διατεθειμένη να τη μεταβάλλει, παρά την αμφισβήτηση και τις πιέσεις από αρκετές πλευρές. Πλευρές που θεωρούν ότι μια τέτοια πολιτική είναι λανθασμένη, γιατί ακρωτηριάζει τις προοπτικές οποιασδήποτε ανάπτυξης, με αποτέλεσμα να δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο ύφεσης και ανεργίας. Αυτές οι πλευρές ουσιαστικά θέλουν επεκτατική οικονομική πολιτική με ενίσχυση της ρευστότητας, κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ. Στο επίκεντρο αυτής της διαμάχης έχουν βρεθεί τελευταία οι γαλλικές εκλογές. Στην Ελλάδα είναι πολλοί εκείνοι που ελπίζουν και εύχονται τη νίκη του σοσιαλιστή ηγέτη Φρανσουά Ολάντ. Θεωρούν ότι ενδεχόμενη νίκη του θα αλλάξει τις ισορροπίες στην Ευρωζώνη, ότι θα δημιουργηθεί ένας άξονας Γαλλίας-Ιταλίας-Ισπανίας που θα αναγκάσει τη Γερμανία να αλλάξει απόψεις, αναλαμβάνοντας και ένα οικονομικό κόστος. Να δεχθεί δηλαδή αλλαγή του ρόλου της ΕΚΤ, να ενισχυθεί με ρευστότητα το σύστημα, να χαλαρώσουν οι επιταγές της λιτότητας και να επωφεληθεί από αυτή την αλλαγή και η Ελλάδα, με την έννοια της μεταβολής των όρων του Μνημονίου. Ετσι ή αλλιώς έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για να γίνουν αυτά. Ομως τα πολλά και μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας πρέπει οπωσδήποτε να διορθωθούν σε μικρό διάστημα και έτσι την καθιστούν ξεχωριστή κατηγορία. Αυτό το διακηρύσσουν και επικριτές της στάσης του Βερολίνου, όπως ο Πολ Κρούγκμαν και ο Μάριο Μόντι. Για να «χαλαρώσει» το Μνημόνιο θα πρέπει οι δανειστές να τη στηρίξουν και με άλλα λεφτά, κάτι που δεν φαίνεται πιθανό τώρα. Αρα, και αν αλλάξει η οικονομική πολιτική στην Ευρωζώνη, η Ελλάδα δεν θα ξεφύγει από την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων και τη λιτότητα. Για τη χώρα μας αυτή είναι η αλήθεια, ακόμη και αν αποφασίσει να ακολουθήσει δικό της, μοναχικό δρόμο!