Αποδοχή του διεθνούς δικαίου

Αυτονόητο είναι ότι οι καλές σχέσεις μεταξύ των κρατών προϋποθέτουν συχνές και γόνιμες επαφές, έτσι ώστε να διαλύονται τα όποια σύννεφα τείνουν να δημιουργήσουν προβλήματα ή να οξύνουν υπάρχοντα. Μόνο που για να έχουν αποτέλεσμα η επικοινωνία και ο διάλογος, πρέπει να συνοδεύονται και από την ειλικρινή διάθεση ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας. Κι αυτή δεν αποδεικνύεται με διακηρύξεις και διαβεβαιώσεις, αλλά μόνο με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και πράξεις.

Υπό την έννοια αυτή ασφαλώς και είναι ευπρόσδεκτος στις αρχές του επόμενου μήνα στην Αθήνα ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, αλλά η παρουσία του δεν θ' αποτελέσει δυστυχώς βήμα προόδου στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, διότι αυτές καθορίζονται αυτή την περίοδο από την προκλητικότητα των πρωτοβουλιών της Αγκυρας έναντι της Κύπρου και των απειλών που τις συνοδεύουν.

Την ώρα που το «Μπαρμπαρός» παραβιάζει προκλητικά τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου και ο Τούρκος πρόεδρος διατυπώνει ευθείες απειλές σε βάρος της κυρίαρχης Κυπριακής Δημοκρατίας απλώς και μόνο επειδή ασκεί τα απορρέοντα από το διεθνές δίκαιο δικαιώματά της, είναι τουλάχιστον αφελής η εντύπωση ότι οι τυπικές φιλοφρονήσεις που συνεπάγεται κάθε διακρατική επικοινωνία είναι δυνατό ν' αποτελέσουν ουσιαστικά βήματα προόδου.

Αλλωστε, το πρόβλημα της Τουρκίας δεν είναι σημερινό, ούτε και αναδείχθηκε εξαιτίας των κυπριακών κοιτασμάτων. Είναι διαχρονικό και οφείλεται στην εμμονή της να μην αναγνωρίζει το διεθνές δίκαιο και άρα και την υποχρέωσή της να συμπεριφέρεται σύμφωνα με τους κανόνες του. Και είναι δεδομένο πως όσο η Αγκυρα θα εμμένει σ' αυτή την πρακτική, πραγματικά βήματα υπέρβασης των διαφορών και των διαφωνιών μας δεν πρόκειται να υπάρξουν. Η φιλική διάθεση δεν αποδεικνύεται με διακηρύξεις, αλλά με την αποδοχή των κανόνων που προβλέπει το διεθνές δίκαιο για όλα τα πολιτισμένα κράτη.ethnos