Αλαφροσημειόματα.- ta Lagadakia.- Πάνε 80 χρόνια που παιδί 5 χρόνων ακολούθησα την φαμίλια μου σε εκδρομή στα λαγκαδάκια.Καλοκαίρι εποχή, αγουροξυπνημένος βάδιζα προς το όνειρο, για να νοιώσω την δροσιά του μπλε νερού στα πόδια μου. Το θεωρούσα διαφορετικό.Για να φτάσω πέρασα το μοναδικό μονοπάτι προς τον στον γιαλό, μέσα από αγριόχορτα που ποτέ δεν κόπηκαν και που σε τσούζανε προκαλώντας σου αλαφρά γρατσουνίσματα στα πόδια.Μου φάνηκε μεγάλη η απόσταση και κουρασμένος ζητούσα κάθισμα σε κάποιο από τα μουλάρια, που είχε μαζί μας πορευόμενος ο θείος Γρίβας.Αλλά κανείς δεν μ’ακουε.Σκεφτόμουνα που πατώ, σαν ατένιζα την απόσταση που με χώριζε από την γή μας –κοκκινόχωμα και χαλίκια-και θρούμπα που δεν χρειάζεται πότισμα, παρεκτός την βροχής την μπόρα.Τελικά αφού διανύσαμε διαδρομή μιάς ώρας φτάσαμε σε μια άλλη φύση γιομάτη νερό με το ιδιόμορφο μούγκρισμα του κύματος.Ο ηλιος ήτανε ζεστός κι’ας είχε σηκωθεί πριν λίγο. Η θάλασσα είχε κύμα και το νερό ήτανε κρύο.Ξαποστάσαμε σε μια σπηλιά με την μάννα και την θεία την Ρήνη να ετοιμάζουν καφέ και γάλα και φέτες χτεσινού μαύρου χωριάτικου ψωμιού για πρωινό. Μα θάμαστε όλοι κι’όλοι κάπου 10 με 12 νοματέοι. Ειχα αφαιρεθεί πάνω σε κάποιους βράχους που στέκονταν σαν φρουροί μέσα στην θάλασσα και που πάνω τους εσπαζαν τα κύματα προκαλώντας μικρή άσπρη φαντασμαγορία- συνάδουσα τον άσπρο-φρέσκο θόρυβο του νερού, που σταλιές σταλιές σκόρπιζανe ψηλά λαμπυριστά στου ήλιου το κίτρινο. Μεσημεριάτικα με ρίξανε στην θάλασσα ,ωχ Θεέ μου, ένοιωσα τόσο κρύο που δεν άντεχα ,δεν το φαντάστηκα ποτέ ,ηταν η πρώτη παγωμένη επαφή με τούτο το στοιχείο της φύσης ς ,τόσο με συνετάραξε όπου σαν βγήκα είπα στον εαυτούλη μου, οχι άλλα τέτοια στην ζωή μου. Κράτησα την υπόσχεσή μου.Οι άλλοι πέρασαν καλά ,μπάνια ,κολύμπι ,φαγοπότι με βοστιλίδι κρασί της Αγριλιάς ,μέχρι που να κοκκινίζουν τα μάγουλά τους.Με τον ήλιο να γέρνει δυτικά πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής .Τούτη την φορά ήμουν επωχούμενος της φοράδας του θείου του Γεράσιμου .Σε τούτη ας την πώ οικογενειακή εκδρομή ήτανε ο Βαγγελης ,ο Παναγής,η Μαριάνθη και ο Φώτης όλοι παιδιά του Γρίβα και της Θειας Ρήνης. Περάσανε τα χρόνια -σαν νάταν σύνεφα στο βάθος του ορίζοντα μου .Όταν νοιώθεις πως ακόμη είσαι χρήσιμος ακολουθώντας την εποχή και την τεχνολογία κάνεις κλικ στον Υπολογιστή και να τα -Λαγκαδάκια –και είσαι οπτικά και νοητικά εκεί Παρών . Κάποιος ευγενής Ελληνας τραβηξε βίντεο το γιαλό, την διαδρομή,τους βράχους ,τα κύματα, τους ήχους και το περιβάλον ξαναθυμίζοντας μου το περιστατικό που διαβάσατε σαν ήμουνα 5 χρονών παιδί. ΤΟΝ ευχαριστώ. Λορνιόν.-

Lornion http://lornion.blogspot.com