Οι «μάγκες»

Tου Αλεξη Παπαχελα

Μια από αυτές τις ημέρες θα ήταν καλό να οργανώσουμε μια προσομοίωση διαπραγμάτευσης, με πραγματικούς όρους. Να βάλουμε, δηλαδή, σε μια εθνική διαπραγματευτική ομάδα όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, και τους «μάγκες» και τους... «μη μάγκες». Ενδεχομένως θα έπρεπε να βάλουμε στην ίδια ομάδα και τους σχολιαστές, είτε εκείνους που έχουν ήδη πάρει κάποιο Νομπέλ Oικονομικών είτε τους απλούς ειδήμονες σε θέματα διεθνών διαπραγματεύσεων. Η εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης θα είχε προηγουμένως μια πλήρη ενημέρωση από τον κ. Προβόπουλο, το Γενικό Λογιστήριο, ειδικούς σε θέματα χρέους και όποιον άλλον υποτίθεται ότι ξέρει τα θέματα. Το πρώτο κομμάτι της προσομοίωσης θα βασίζεται σε ένα σενάριο διαπραγμάτευσης με τους υπαλλήλους, ή «τα παιδιά» που έλεγε κάποιος παλαιότερα, της τρόικας. Στο τέλος θα φτάναμε ίσως σε ένα σημείο όπου θα επικρατούσαν οι ακραίοι της διαπραγματευτικής μας ομάδας, που θα έλεγαν στους υπαλλήλους της τρόικας: «Tελειώσαμε, δεν συμφωνούμε, πηγαίνετε από εδώ. Θα μιλήσουμε με τα αφεντικά σας και να ξέρετε ότι αν δεν βρούμε το δίκιο μας, θα τα τινάξουμε όλα στον αέρα, θα κηρύξουμε μονομερές μορατόριουμ στην αποπληρωμή του χρέους, αν όχι συνολική μονομερή διαγραφή του». Στο επόμενο στάδιο, ο «πιο μάγκας» θα αρχίσει τα τηλεφωνήματα στον Ομπάμα, τη Λαγκάρντ, τη Μέρκελ, τον Μόντι και τους υπόλοιπους ισχυρούς. Σε περίπτωση που δεν τον ξέρει ή δεν τον έχει συναντήσει, θα του εξηγήσει ότι εκπροσωπεί τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και θα αρχίσει το μπρα ντε φερ που γρήγορα θα εξελιχθεί σε ανταλλαγή απειλών του τύπου «αν είναι έτσι, φύγετε από το ευρώ», «αν δεν μας δώσετε αυτά που θέλουμε, θα τα τινάξουμε όλα στον αέρα». Στην καλή περίπτωση η εθνική διαπραγματευτική ομάδα θα κληθεί σε μια διάσκεψη, τύπου Καννών, με τους βασικούς διεθνείς παίκτες. Στην κακή περίπτωση τα τηλεφωνήματα θα τελειώσουν με τη συνήθη παραίνεση: «Mιλήστε στους εκπροσώπους της τρόικας και τα ξαναλέμε από Δευτέρα». Γιατί είμαι τόσο σίγουρος, θα μου πείτε; Γιατί αποκλείω την περίπτωση κάποιος που είναι ή το παίζει πιο «μάγκας» ή πιο «τρελός» να κερδίσει περισσότερα χρήματα από ευρωπαϊκές χώρες (ποιο Kοινοβούλιο θα τα εγκρίνει σε ένα τέτοιο εκβιαστικό πλαίσιο είναι ένα άλλο θέμα), χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής και μερικά ακόμη; Γιατί απλά πρόκειται για μια πολύ περίπλοκη διεθνή διαπραγμάτευση και για μια χώρα που δεν έχει μπροστά της παρά σκληρά διλήμματα και καμιά μαγική λύση. Στην Ελλάδα έχουμε μπει σε έναν κατήφορο που ξεκίνησε από διάφορους γραφικούς και ακραίους, αλλά δηλητηρίασε το πώς σκεπτόμαστε. Δεν είναι προδότης ο κ. Σαμαράς, ούτε ο κ. Στουρνάρας, ούτε κανείς άλλος που κάθισε απέναντι στην τρόικα. Μερικοί μπορεί να ήταν αρχικά άσχετοι, απροετοίμαστοι, φοβισμένοι. Τώρα όμως βλέπουμε τι περνάει ο Ραχόι, τι θα περάσει η Κύπρος, καταλαβαίνουμε ότι δεν άνοιξε κάποια Κερκόπορτα μια μέρα στην πατρίδα μας από δόλο ή λόγω μιας μεγάλης συνωμοσίας. Δεν υπάρχουν προδότες ούτε λιγότερο ή περισσότερο «μάγκες» σε αυτήν την ιστορία. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως όποιος θέλει να κυβερνήσει πρέπει να έχει στον νου ότι η διαπραγμάτευση δεν είναι συμμετοχή σε ντιμπέιτ για το αν είναι καλή ή κακή η συνταγή της τρόικας. Για αποφάσεις ζωής ή θανάτου μιλάμε, με ανυπολόγιστες εθνικές συνέπειες. Οι κ. Σαμαράς και Στουρνάρας τα δίνουν όλα σήμερα, έχοντας προφανώς το καλό της πατρίδας στο μυαλό τους. Αν πίστευαν ότι ο «εθνικός τσαμπουκάς» μπορεί να λειτουργούσε, έστω και με κίνδυνο αυτοκτονίας, θα το δοκίμαζαν. Τέλος πάντων, είναι εύκολο να κάνεις τον γενναίο και απόλυτο «μάγκα» στην τηλεόραση, στο Twitter, στην αντιπολίτευση. Ο «μάγκας» ξεχωρίζει όμως από τον «τζάμπα μάγκα» την ώρα που κάθεται απέναντι στην ιστορία, την ευθύνη για τον λαό του, την αφόρητη πίεση και την τρόικα... kathimerini