Για την υστεροφημία... Του Αλέξη Παπαχελά Η εκδήλωση που οργανώθηκε για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ίσως να έχει έναν έμμεσο, θετικό αντίκτυπο για τους σημερινούς πολιτικούς μας ηγέτες. Οχι, δεν εννοώ τα γνωστά, να ακολουθήσουν τις βασικές αρχές του κ.λπ. Οχι. Σκέπτομαι ότι ένας πολιτικός ηγέτης στην εποχή της μεγάλης κρίσης που ζούμε πρέπει να βρει απίστευτη εσωτερική δύναμη για να τα βγάλει πέρα. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα ακούσει και πολλά μπράβο από κανέναν, αντιθέτως, είναι πολύ πιθανό να λάβει υβριστικές επιστολές από ανθρώπους οι οποίοι ήταν έως πρότινος φανατικοί και αφοσιωμένοι οπαδοί του. Η θερμοκρασία στο καμίνι της ελληνικής πολιτικής ζωής έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη και λιώνει τους πάντες και τα πάντα, με ταχύτητα και βιαιότητα που τρομάζουν. Ισως, λοιπόν, το μόνο που μπορεί να δώσει την απαραίτητη δύναμη και αντοχή είναι η σκέψη «λες να μου κάνουν κι εμένα μια τέτοια εκδήλωση, με όλους παρόντες να αποτίουν φόρο τιμής; Λες, αντί για την επιβράβευση του σήμερα, να πρέπει να σκέπτομαι περισσότερο την επιβράβευση της Ιστορίας;». Μακάβρια η σκέψη, το ξέρω. Η ελληνική Ιστορία, πάντως, δείχνει πως πολλοί ηγέτες που ήταν δημοφιλείς στην εποχή τους χωρίς να αφήσουν έργο πίσω τους μασήθηκαν από τις μυλόπετρες της Ιστορίας, που τους κατέταξε στις ασήμαντες υποσημειώσεις. Αντιθέτως, πολιτικοί ηγέτες που δυσαρέστησαν τον λαό αλλά άφησαν έργο δικαιώθηκαν, έστω και μετά θάνατον... Πιστεύω, άλλωστε, ακράδαντα πως ο ιστορικός του μέλλοντος θα είναι πολύ σκληρός με εκείνους τους ηγέτες που δημαγώγησαν χωρίς να αφήσουν τίποτα πίσω τους, κατά την πρόσφατη Ιστορία μας. Ηδη το νιώθουμε γύρω μας, καθώς ωριμάζει το συλλογικό ιστορικό μας υποσυνείδητο, πως δικαιώνονται σιγά σιγά άνθρωποι και ηγέτες που δεν θα κέρδιζαν ποτέ τα καλλιστεία δημοφιλίας... Ο κάθε πολιτικός ηγέτης χρειάζεται να έχει μέσα του μια «εσωτερική φωτιά», που του δίνει τη δύναμη να σηκωθεί κάθε φορά που πέφτει, να αντέχει την πίεση και να βάζει φιλόδοξους στόχους για τον εαυτό του και τη χώρα. Στην εποχή της εικοσιτετράωρης ενημέρωσης και της ισοπέδωσης των πάντων, είναι πολύ εύκολο να σβήσει η φωτιά με τις πρώτες περιπέτειες. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε σήμερα πολιτικούς οι οποίοι δεν θα νοιάζονται για την επανεκλογή τους, αλλά για την υστεροφημία τους. Χρειαζόμαστε, δηλαδή, πολιτικούς που, έστω και με μια δόση «ψώνιου», θα κοιτούν πιο μπροστά από τις δημοσκοπήσεις και τον επόμενο εκλογικό κύκλο. Μιλάμε, ασφαλώς, για έναν πολύ ειδικό τύπο ανθρώπου που δεν μπορεί να είναι «καλό παιδί» και που θα πρέπει να κάνει μεγάλες θυσίες, πέρα από τις προφανείς, που είναι η «φυλακή» της συνεχούς φύλαξης και η απώλεια κάθε έννοιας ιδιωτικής ζωής. Παλαιότερα θεωρούσα βέβαιο ότι η εποχή μας δεν θα παρήγε τέτοιους πολιτικούς και πως θα περιοριζόμασταν στους «πλαστικούς» πολιτικούς, προϊόντα της επικοινωνίας και των δημοσκοπήσεων. Διάβαζα για τον Βενιζέλο, τον Τρικούπη, τον Καραμανλή και έλεγα «μπα, πού να βρεθούν τέτοιοι στην εποχή μας». Τώρα, όμως, ξέρω καλά ότι οι περιστάσεις καλούν είτε για κάποιον από τους υπάρχοντες να μεταλλαχθεί σε ιστορικό ηγέτη είτε για την εμφάνιση κάποιου νέου που έχει τη «φωτιά» και την υπομονή να περιμένει τη... μετά θάνατον δικαίωση...