Προς γενική εξάρθρωση

Του Κώστα Ιορδανίδη

Από Θεσσαλονίκης άρξασθε την επιχείρηση καθάρσεως του πολιτικού συστήματος της χώρας. Δύο από τα επιφανέστερα πολιτικά στελέχη της πόλεως, ο κ. Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, βουλευτής και υπουργός της Νέας Δημοκρατίας, μακροθητεύσας δήμαρχος της πόλεως, και ο κ. Ακης Τσοχατζόπουλος, από τις πλέον επιφανείς μορφές του ΠΑΣΟΚ και επί δεκαετίες πανίσχυρος υπουργός όλων των κυβερνήσεων του κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, εσύρθησαν στις φυλακές. Δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόρων των δύο πρώην κομμάτων εξουσίας τούς περιέβαλαν με την εμπιστοσύνη τους, πιστεύοντας στην ακεραιότητα του χαρακτήρος τους ή, έστω, στη δεξιότητά τους καθ’ όσον αφορά στη διαχείριση των κοινών. Το οικονομικό κατεστημένο υποκλινόταν –κυρίως στον κ. Τσοχατζόπουλο, λόγω πανεθνικής του εμβελείας ως υπουργού– για να προωθήσει τα πάσης φύσεως υλικά συμφέροντά του. Οι καλόπιστοι οπαδοί διαψεύσθηκαν, οι διαπλεκόμενοι γελοιοποιήθηκαν και κάποιοι εξ αυτών έχουν αρχίσει να αγωνιούν για ενδεχόμενες συνέπειες από την αποκάλυψη σκανδαλωδών συμβάσεων με τα εν λόγω πολιτικά πρόσωπα. Το ήδη απαξιωθέν πολιτικό σύστημα της χώρας υπέστη πλήγμα καταλυτικό. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Δικαιοσύνη εξάντλησε την αυστηρότητά της, άλλοι ότι οι δικαστές παρασύρθηκαν από το κλίμα που επικρατεί, και ορισμένοι απέδωσαν την όλη υπόθεση στη μείωση των αποδοχών τους. Κραυγές και ψίθυροι αμηχανίας από ένα σύστημα που καταρρέει. Οι δύο Θεσσαλονικείς δεν είναι οι μόνοι που υπέπεσαν σε σφάλματα οικτρά. Ακολουθούν και άλλοι. Αλλά η διαδικασία εξυγιάνσεως της χώρας πρέπει να περιλάβει τον έλεγχο και εφ’ εξής την πλήρη διαφάνεια των οικονομικών όλων των κομμάτων, της χρηματοδοτήσεως των πολιτικών, διότι η κρατούσα αδιαφάνεια εκτρέφει τη διαπλοκή. Η υπαγωγή των τραπεζών σε ελεγκτές αναμένεται ότι θα θέσει τέλος στις σκανδαλώδεις δανειοδοτήσεις των κομμάτων, το χρέος των οποίων είναι σαφώς μη βιώσιμο. Το θέμα όμως είναι να παύσει να εισρέει το «μαύρο» χρήμα των διαφόρων χορηγών, προς εξασφάλιση ανταλλαγμάτων, σε κόμματα και βουλευτές. Δεν είναι δυνατόν να περικόπτονται βάναυσα οι αποδοχές εργαζομένων και συνταξιούχων, να κλείνουν επιχειρήσεις, να διαλύεται η μεσαία τάξη, και το κόστος της «πολιτικής δράσεως» να διατηρείται σε υψηλότατο επίπεδο με βάση τα σημερινά δεδομένα. Ούτως ή άλλως, η μέθοδος έπαυσε να αποδίδει πλέον πολιτικά. Το ιταλικό κατεστημένο, συνασπισθέν, δεν κατάφερε να συντρίψει τον κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι και οι τελευταίες εκλογές εκτίναξαν το κόμμα του κ. Μπέπε Γκρίλο στο 25% από το πουθενά. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και στις ελληνικές εκλογές, με τη δραματική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, της Χρυσής Αυγής και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Δύσκολο να αποδεχθούν παραδοσιακά κόμματα εξουσίας την απαξίωσή τους σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Ακόμη δυσκολότερη η διαχείριση του πολιτικού προβλήματος από τις παραδοσιακές εξωπολιτικές κατεστημένες δυνάμεις. Στην Ελλάδα, η αποδόμηση του οικοδομήματος άρχισε και θα συνεχισθεί. Ζούμε περίοδο εξαρθρώσεως.   DW DE